یک گام از خلیل الله معروفی بسوی واقعیت گرایی

پي افكندم از نظم كاخ بلند
كه از باد و باران نيايد گزند

***

نميرم از اين پس كه من زنده ام
كه تخم سخن را پراكنده ام

***

آتش فتاده در سپه ِ جان ها

چون گرگ پنجه سوده به وجدان ها

خشکيده آب ِ چشمهء انسانجوش

ويران شده ست جملهء بُستان ها

در بوستان و گلشن انساني

خار است جاي لالهء نعمان ها

وندر لباس مردم ِ با تقوا

هستند پَست غول ِ بيابان ها

انسان به ظاهرند ولي دردل

دارند بدسرشتي ِ حيوان ها

خرمُهره تا روان شده در بازار

بشکسته نرخ لعل بدخشان ها

باد بهار تا شده ناپيدا

در شادي اند و هلهله طوفان ها

بلبل شده ست معتکف و خاموش

چون خر شده ست جزء غزلخوان ها