معلوم است که مصاحبه ی پر محتوا و مستدل دانشمند محترم آقای جاوید فرهاد و مخصوصا مطرح ساختن فردوسی بزرگ و عظمت شاهنامه، "حقیقت" و امثالش را به وحشت انداخته. اینان در برابر درخشش فردوسی و شاهکارش در شاهنامه و خدمت لایزالش برای زبان فارسی، به خفاشان شب پرستی میمانند که از روشنایی قالب تهی میکنند. چه بزرگ است مردی که پس از هزار سال از مرگش، هنوز هم ذکراسمش لرزه بر اندام حسودان و تنگ نظران می اندازد!
و اما آقای کیوان،
"افغانی" اصطلاحی است که نژاد پرستان ایرانی بر همه ی باشندگان افغانستان به کار میبرند. آنها با تکیه بر چهار قران باد آورده ی پول نفت و خود بزرگ بینی دهه ی ٥٠، که سر همه را به باد داد، به همه ی شهروندان افغانستان با چشم حقارت میبینند و درین بین هیچ خوبی و فضیلت انسانی هم برای هچ کسی از افغانستان قایل نیستند. بهتر است شما وقتی "کیر" بی لگام و افسار تان را به آدرس "حقیقت" میفرستید، کلمه ی "افغانی" را با آن همه خاطرات زشتیکه آن تداعی میکند، همراه نسازید. اگر قرار باشد شما از یک طرف "کیر" تان را در دست گرفته وارد کارزار کابل پرس? شوید و جمعی هم از اینطرف "کیر" های پندیده و خشمگین شان را به مصاف "کیر" شما وارد میدان کنند، "کیر" صلحجویی نمیماند که درین "کیرجنگی" میانجیگری کند ؛مگر اینکه از "کیر" امام زمان، طالب داوری کنیم!
از اینکه در کابل پرس سانسوری نیست، هم که ما اعتراضی نداریم. بهتر است صد ها توهین به فردوسی و زبان مان بشنویم، هر قدر هم که تلخ باشد، ولی به خود حق ندهیم که حق نظر دادن کسی را ازش صلب کنیم. آزادی بیان این عیب یا مزیت را هم دارد که هر کس لزوما به میل ما حرف نمیزند و جمعی هم گوسپند گونه "بععع" کرده "صلوات" نمیفرستد. اراجیف و خزعبلات "حقیقت"، حقیقت شخصیت و دانشش را برملا میسازد و از قدر و منزلت فردوسی بزرگ، باندازه ی جوی هم، نمی کاهد.
معلوم است که مصاحبه ی پر محتوا و مستدل دانشمند محترم آقای جاوید فرهاد و مخصوصا مطرح ساختن فردوسی بزرگ و عظمت شاهنامه، "حقیقت" و امثالش را به وحشت انداخته. اینان در برابر درخشش فردوسی و شاهکارش در شاهنامه و خدمت لایزالش برای زبان فارسی، به خفاشان شب پرستی میمانند که از روشنایی قالب تهی میکنند. چه بزرگ است مردی که پس از هزار سال از مرگش، هنوز هم ذکراسمش لرزه بر اندام حسودان و تنگ نظران می اندازد!
و اما آقای کیوان،
"افغانی" اصطلاحی است که نژاد پرستان ایرانی بر همه ی باشندگان افغانستان به کار میبرند. آنها با تکیه بر چهار قران باد آورده ی پول نفت و خود بزرگ بینی دهه ی ٥٠، که سر همه را به باد داد، به همه ی شهروندان افغانستان با چشم حقارت میبینند و درین بین هیچ خوبی و فضیلت انسانی هم برای هچ کسی از افغانستان قایل نیستند. بهتر است شما وقتی "کیر" بی لگام و افسار تان را به آدرس "حقیقت" میفرستید، کلمه ی "افغانی" را با آن همه خاطرات زشتیکه آن تداعی میکند، همراه نسازید. اگر قرار باشد شما از یک طرف "کیر" تان را در دست گرفته وارد کارزار کابل پرس? شوید و جمعی هم از اینطرف "کیر" های پندیده و خشمگین شان را به مصاف "کیر" شما وارد میدان کنند، "کیر" صلحجویی نمیماند که درین "کیرجنگی" میانجیگری کند ؛مگر اینکه از "کیر" امام زمان، طالب داوری کنیم!
از اینکه در کابل پرس سانسوری نیست، هم که ما اعتراضی نداریم. بهتر است صد ها توهین به فردوسی و زبان مان بشنویم، هر قدر هم که تلخ باشد، ولی به خود حق ندهیم که حق نظر دادن کسی را ازش صلب کنیم. آزادی بیان این عیب یا مزیت را هم دارد که هر کس لزوما به میل ما حرف نمیزند و جمعی هم گوسپند گونه "بععع" کرده "صلوات" نمیفرستد. اراجیف و خزعبلات "حقیقت"، حقیقت شخصیت و دانشش را برملا میسازد و از قدر و منزلت فردوسی بزرگ، باندازه ی جوی هم، نمی کاهد.