داکتر صاحب، يک شعر خو به معشوقه ی بيادرکت هم بگو !
24 می 2008, 00:27, توسط Farhad
هرچند شعر یک قریحه واستعداد ویژه ای است که خداوند نصیب برخیها ساخته است. شعر را نمیشود بزور بسرایی. وهم حکم برادر ما درمورد دکتران وانجنیران درست نیست که آنها نمیتوانند شاعر شوند. امروز ما شاعران گرانمایه ای دارم که یا دکترطب هستند ویا انجنیر. وبه همین شکل نویسندگان برجسته که طبیب ویا انجنیرهستند.همینگونه نویسندگی وسخنوری درذات خود نیز یک استعداد است. کسانی هستند که خوب مینویسند ولی ازنعمت گویندگی وسخنوری محروم هستند وکسان دیگری هستند که خیلی زیبا ومرتب وبا تسلسل منطقی خاصی سخن میگویند، اما ازنویشتن یک فقره هم عاجز اند وبرخی های دیگری را شاهد بودیم که هم نویسندۀ خوب بودند وهم سخنوران توانا. اینها همه درذات خود برخاسته ازیک استعداد بخصوصی هستند. البته میشود درنتیجه آموزش منظم وفراگیری دانش به هنر نویسندگی دسترسی پیدا نمایی اما شعر ازاین امر مستثنی است، فقط آموزش مرتب علم عروض وفراگیری سایرفنون شعری میتواند تاثیر خوب وبه سزایی درکیفیت شعربگذارد. اما بدون استعداد خاص شاعر شدن یک کمی دشوار است. درغیرآن مانند شعرهای دکترصاحب معصومی ازآب درمی آیند. متأ سفانه بسیاریها به این باور اند که هرکلام منظوم شاید شعر باشد. اما هرنظمی اگربرخوردار ازفنون شعری نباشد، کلام واستعارات شاعران نداشته باشد ودارای یک پیام وتخیل خاصی نباشد، نمیتوان آنرا شعر گفت. شاید یک نظم خوب باشد اما شعر نباشد. نظم گونۀ محترم داکتر صاحب معصومی شعر نیست که نیست حتی یک نظم عاری ازحقیقت شعری هم نیست. دکتر صاحب معصومی شاید یک دکتر وارد وتوانمند دررشته خود باشند. اما آنچه که بنام شعر عاشقانه وشعر فدرالیسم ازایشان خواندم، حرمت ایشان بالای چشم اما اگر حرف مرا بشنوند که به مسلک شان خیلی احترام دارم، بیشتر ازاین خودرا ... نکنند. ودرنویشته فدرالیسم شان حکم سیافی صادر نکنند که هرکه ازفدرالیسم شان حمایت نکرد روشنفکر راستین ووطن پرست نیست. آنهم دست بدست با کنگره ملی! این حکم داکترصاحب معصومی به همان حکم رفقای حزب پیش آهنگ طبقۀ کارگر دمکراتیک خلق افغانستان میماند که میگفتند: بیطرف بیشرف است. توبه العیاذ با لله!
هرچند شعر یک قریحه واستعداد ویژه ای است که خداوند نصیب برخیها ساخته است. شعر را نمیشود بزور بسرایی. وهم حکم برادر ما درمورد دکتران وانجنیران درست نیست که آنها نمیتوانند شاعر شوند. امروز ما شاعران گرانمایه ای دارم که یا دکترطب هستند ویا انجنیر. وبه همین شکل نویسندگان برجسته که طبیب ویا انجنیرهستند.همینگونه نویسندگی وسخنوری درذات خود نیز یک استعداد است. کسانی هستند که خوب مینویسند ولی ازنعمت گویندگی وسخنوری محروم هستند وکسان دیگری هستند که خیلی زیبا ومرتب وبا تسلسل منطقی خاصی سخن میگویند، اما ازنویشتن یک فقره هم عاجز اند وبرخی های دیگری را شاهد بودیم که هم نویسندۀ خوب بودند وهم سخنوران توانا. اینها همه درذات خود برخاسته ازیک استعداد بخصوصی هستند. البته میشود درنتیجه آموزش منظم وفراگیری دانش به هنر نویسندگی دسترسی پیدا نمایی اما شعر ازاین امر مستثنی است، فقط آموزش مرتب علم عروض وفراگیری سایرفنون شعری میتواند تاثیر خوب وبه سزایی درکیفیت شعربگذارد. اما بدون استعداد خاص شاعر شدن یک کمی دشوار است. درغیرآن مانند شعرهای دکترصاحب معصومی ازآب درمی آیند. متأ سفانه بسیاریها به این باور اند که هرکلام منظوم شاید شعر باشد. اما هرنظمی اگربرخوردار ازفنون شعری نباشد، کلام واستعارات شاعران نداشته باشد ودارای یک پیام وتخیل خاصی نباشد، نمیتوان آنرا شعر گفت. شاید یک نظم خوب باشد اما شعر نباشد. نظم گونۀ محترم داکتر صاحب معصومی شعر نیست که نیست حتی یک نظم عاری ازحقیقت شعری هم نیست. دکتر صاحب معصومی شاید یک دکتر وارد وتوانمند دررشته خود باشند. اما آنچه که بنام شعر عاشقانه وشعر فدرالیسم ازایشان خواندم، حرمت ایشان بالای چشم اما اگر حرف مرا بشنوند که به مسلک شان خیلی احترام دارم، بیشتر ازاین خودرا ... نکنند. ودرنویشته فدرالیسم شان حکم سیافی صادر نکنند که هرکه ازفدرالیسم شان حمایت نکرد روشنفکر راستین ووطن پرست نیست. آنهم دست بدست با کنگره ملی! این حکم داکترصاحب معصومی به همان حکم رفقای حزب پیش آهنگ طبقۀ کارگر دمکراتیک خلق افغانستان میماند که میگفتند: بیطرف بیشرف است. توبه العیاذ با لله!