Kamran Mir Hazar Youtube Channel
حقوق بشر، مردم بومی، ملت های بدون دولت، تکنولوژی، ادبیات، بررسی کتاب، تاریخ، فلسفه، پارادایم و رفاه
سابسکرایب

صفحه نخست کابل پرس > ... > سخنگاه 75252

جامه ی فراخ "روزقدس" برتن رنجور من

3 آگوست 2013, 17:03

قدس؛ بازی کهن، تکراری؛ اما با لذت است. بازی‎ای که توسط خمینی(امام خمینی) اساس نهاده شد و همگام با توالی زمان، تداوم یافت. جنگ بر سر منافع میان ایران و اسراییل، مدت‎ها است که وجود دارد؛ اما همیشه ایرانی‎ها در تلاش‎اند این جنگ را، جنگ اسراییل با مسلمانان جهان بشناساند. زمانی‎که منافع سیاسی ایران ایجاب کند، دین و گاهی هم مذهب به‎عنوان بهترین حربه مورد استفاده قرار می‎گیرد. استفادۀ ابزاری از دین اگر چه کار کهنه‎ای نیست؛ اما رونق و مثمریت خود را هم‎چنان داراست. دین را سیاسی نام‎دادن و سپس به گفتۀ عوام، سوته‎کردن دین برای کوبیدن بر سر رقیب سیاسی، بر سر منافع سیاسی‎ای که هیچ ارتباطی به دین و مذهب ندارد، کار پررونقی است.

در بازی قدرت سیاسی که خود متکی و متأثر از قدرت اقتصادی است، نمایش قدرت و مانور سیاسی، از کهنه‎رسومی است که صفحات تاریخ را پر کرده است. ایران برای این‎که به دیگران نشان دهد که تنها نیست، با استخدام تعدادی که به دنبال نان‎اند و نام، در کشورهایی مانند افغانستان، دست به تحریک مردم می‎زند. مردمی که به‎شدت سنتی‎اند و به‎دور از بازی کثیف سیاسی. مستخدمان ایران که نان و نام را به قیمت نابودی جامعه خریدارند و از هیچ معامله‎ای با حیثیت و منافع مردم ابایی ندارند، هر روز بهانۀ جدیدی دارند و بازی نوی. روزی می‎آیند و سال‎مرگ خمینی را به عزا می‎نشینند و روزی می‎آیند، روز قدس می‎سازند. چه‎قدر دوست دارند این مردم که عزادار باشند و لباس سیاه به تن کرده برای مرگ این و آن شیون سر دهند. ناله و زاری و به سر و صورت خود زدن، برای این مردم نیاز انکارنا‎پذیر شده. هر از گاهی عزاداری می‎کنند. در ده‎روز محرم چیزی جز غم و اندوه ندارند و گریه‎کردن را فضیلت می‎دانند. سخنرانان هیچ نمی‎گویند جز محروم‎بودن، مظلوم‎بودن و قابل ترحم بودن امام حسین و یارانش. در مورد درس انسان‎ساز این قیام لبی نمی‎جنبند و کلمه‎ای نمی‎گویند. در آن زمان کسی هنرمندتر است که بیشتر مردم را بگریاند. اگر چندروزی عزاداری نکنند، عزایی می‎یابند به نام سال‎مرگ ملکوتی امام خمینی رحمت الله علیه و.... و عزاداری می‎کنند. این عزاداربودن به مردم چه خواهد داد؟ سردم‎داران آن‎ها هم نام‎جویانی‎اند که در صدد گرفتن نام شان‎اند حتا به بدی. برای تعدادی مهم نیست که کار سودمند انجام دهند یا مضر، مهم انجام‎دادن کار است و در نهایت گرفته‎شدن نام‎شان. از گرفتن تومان ایرانیان و خدمت‎کردن به منافع آن‎ها هم بد آنان نمی‎آید. پول‎گرفتن از این و آن و فروختن حیثیت، کار جدیدی نیست. بعد از مدتی که از ارتحال ملکوتی فلانی گذشت، روز قدس سر می‎رسد و همان‎هایی که سال‎روز ارتحال ملکوتی را عزاداری می‎کنند، آمده اند تا در روز قدس دهان مردم را پر از کف کنند. مردم را به سرک‎ها بکشند و شعارهای وارداتی سردهند. شعارهایی که نه مال خودشان؛ بلکه مال باداران ایرانی‎شان است.

بازی قدس، هرچند کهنه و تکراری می‎شود، لذتش بیشتر می‎شود. افغانستانی‎ها که از نزاع و خدمت به بیگان بد‎شان نمی‎آیند، با چشمان از حدقه بیرون‎آمده به جاده‎ها می‎ریزند و شعار «مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسراییل» سر می‎دهند. این مردم که با نزاع خو گرفته‎اند، مدتی است که با به جاده‎ریختن و سردادن شعارهایی که خود نمی‎دانند، خود را نیشه می‎کنند. تعدادی به نوکری خو گرفته اند که ترک عادت نمی‎توانند؛ اما تعداد دیگری به پیروی معتادند. با پیروی از فلان آقا و فلان آغا، خود را اشباع می‎کنند. مردم باید فکر کنند که چرا ایرانیان از مردم فلسطین حمایت می‎کنند. آن‎ها در تلاش استفاده کردن فلسطینیان علیه اسراییل‎اند. ایران شیعه که از نظر وهابیان رافظی و مجوسی‎اند و با عربستان سعودی به دلیل وهابی‎بودن آن‎ها، از یک راه نمی‎رود، چه دلیل دارد که به حمایت از وهابی‎های فلسطین به‎پا می‎خیزد؟ تضاد ایرانی‎ها با عربستان و دوستی آن‎ها با فلسطین، هر دو سیاسی‎اند نه دینی و نه مذهبی. می‎گویند: دشمن دشمن دوست آدم است. ایران با اسراییل دشمنی دارد و اسراییل با فلسطین. فلسطین دشمن دشمن ایران است و بدون توجه به هم‎مذهب‎بودن با عربستان، با ایران دوست است. باید به این مسئله تأمل کرد.

بیداربودن شرط زندگی است نه باچشمان خواب‎آلود، کورکورانه پیروی کردن. پس بیدار باشیم و برای روز جنگ ایران و مخالفان‎اش به جاده نریزیم.

10/5/1392 ( برگرفته از سایت جمهوری سکوت )

جستجو در کابل پرس