آدم های با تفکر و اندیشه انسانی در افغانستان کم نیست. ولی شاید در میان آنان کسی که از بازی بازی و بازی پول، پول و پول، و رابطه آن با شمشیر و قلم دلسرد نباشد؛ شاید هیچ یافت نشود. خوشا به حال شما (اگر نوشته جنابعالی از ته دل باشد)که به فکر مظلومی شده اید که دیگران از او ظالم درست کرده اند. من حرفی در محتوای تذکرات شما ندارم، بنده سال هاست در این درد می سوزم و راست می گویید؛ عوام بیچاره جز درد شکم گرسنه خانواده و تن پوش و سقف و اخلاص به خدای خلق هیچ ایدیالوژی دیگری ندارند. روشنفکران ایدیالوژی وارد می کنند و زهر را لباس شهد می پوشانند. بدبختی افغانستان در قرن نوزده از نوکران آغاز شد و تا امروز نوکران به تشدید آن مشغولند.
اعتراض بنده به دو موردی است که شما ننوشته ایدو یک موردی که زیاد نوشته اید.
اول شما نام خود را ننوشته اید و لذا من نمیدانم این نوشته را کدام فریماسونر قلم زده است یا آدم دلسوز به انسان؟
دوم، شما باداران را، که امروز در جهان شناسایی شده اند، نام نبرده اید.این را مشت به تاریکی می گویند.
آنچه زیاد نوشته اید، و چشم بسته نوشته اید. در مورد روشنفکرانی که فکر می کنید همه اینجا لمیده اند، و از درد بی خبرند. روشنفکرانی که آتش افروزی می کنند،در غرب نیامده و اینجا نلمیده اند، این گونه روشنفکران در افغانستان و پاکستان و ایران لمیده اند؛ که بته و هیمه و اسقاط در آن قلمرو است.
از این سه مورد اعتراض که بگذریم، شاه فرد کلام شما، مظلومیت تمام اقوام افغانستان است که از این واقعی تر نمی توان اندیشید.
مرحبا به تفکر و احساس شما.
می خواهم به عرض برسانم که من هزاره ای هستم که از سال های 1990 به اینسو خود را مکلف ساخته ام تحقیق کنم و بازهم تحقیق کنم و شواهدی را بیابم که پشتون های افغانستان بیش از سه صد سال ستم می کشند ولی بیشتر مردم افغانستان از برکت ظرافت کاری های پول سازان و فریماسونر ها و نوکران شان از عبدالرحمن تا کرزی، پشتون را آگاهانه شهرت آقایی داده اند. پول و قدرت چند خانواده پشتون را که بگیری، از آن ها مظلوم تر قومی در افغانستان و ناپاکستان سراغ نمی شود.
تمنا می کنم بازهم درین مضمون بنویسید که درد اصلی است و از این پس در مورد باداران نیز بنویسید و بنویسید.
موفق و مؤید باشید.
جناب ع.س
آدم های با تفکر و اندیشه انسانی در افغانستان کم نیست. ولی شاید در میان آنان کسی که از بازی بازی و بازی پول، پول و پول، و رابطه آن با شمشیر و قلم دلسرد نباشد؛ شاید هیچ یافت نشود. خوشا به حال شما (اگر نوشته جنابعالی از ته دل باشد)که به فکر مظلومی شده اید که دیگران از او ظالم درست کرده اند. من حرفی در محتوای تذکرات شما ندارم، بنده سال هاست در این درد می سوزم و راست می گویید؛ عوام بیچاره جز درد شکم گرسنه خانواده و تن پوش و سقف و اخلاص به خدای خلق هیچ ایدیالوژی دیگری ندارند. روشنفکران ایدیالوژی وارد می کنند و زهر را لباس شهد می پوشانند. بدبختی افغانستان در قرن نوزده از نوکران آغاز شد و تا امروز نوکران به تشدید آن مشغولند.
اعتراض بنده به دو موردی است که شما ننوشته ایدو یک موردی که زیاد نوشته اید.
اول شما نام خود را ننوشته اید و لذا من نمیدانم این نوشته را کدام فریماسونر قلم زده است یا آدم دلسوز به انسان؟
دوم، شما باداران را، که امروز در جهان شناسایی شده اند، نام نبرده اید.این را مشت به تاریکی می گویند.
آنچه زیاد نوشته اید، و چشم بسته نوشته اید. در مورد روشنفکرانی که فکر می کنید همه اینجا لمیده اند، و از درد بی خبرند. روشنفکرانی که آتش افروزی می کنند،در غرب نیامده و اینجا نلمیده اند، این گونه روشنفکران در افغانستان و پاکستان و ایران لمیده اند؛ که بته و هیمه و اسقاط در آن قلمرو است.
از این سه مورد اعتراض که بگذریم، شاه فرد کلام شما، مظلومیت تمام اقوام افغانستان است که از این واقعی تر نمی توان اندیشید.
مرحبا به تفکر و احساس شما.
می خواهم به عرض برسانم که من هزاره ای هستم که از سال های 1990 به اینسو خود را مکلف ساخته ام تحقیق کنم و بازهم تحقیق کنم و شواهدی را بیابم که پشتون های افغانستان بیش از سه صد سال ستم می کشند ولی بیشتر مردم افغانستان از برکت ظرافت کاری های پول سازان و فریماسونر ها و نوکران شان از عبدالرحمن تا کرزی، پشتون را آگاهانه شهرت آقایی داده اند. پول و قدرت چند خانواده پشتون را که بگیری، از آن ها مظلوم تر قومی در افغانستان و ناپاکستان سراغ نمی شود.
تمنا می کنم بازهم درین مضمون بنویسید که درد اصلی است و از این پس در مورد باداران نیز بنویسید و بنویسید.
موفق و مؤید باشید.