کار ارزشمندی ارایه داده اید جناب مامون. به گفته دوستان متن سوالات و جوابات چندان روشن نیست که بتوان به سهولت آن را خواند، اما در این مورد شما را تقصیری نیست و منتظریم تا نسخه چاپی آن به دست ما برسد و این نقیصه نیز رفع گردد. به هر حال،
جهان فقط یکی دو روز قبل فروپاشی دیوار برلین را به تجلیل نشست. رهبران دست اول و دوم قدرتمندترین کشورهای دنیا درمراسم سی سالگی فروپاشی این دیوار گرد هم آمدند و این روز را با هزاران نفر از آلمانیانی که در مسیر دیوار فروریخته شده گرد آمده بودند، جشن گرفتندد. این جشن در حقیقت، جشن پایان جنگ سرد و نابودی "کمونیزم" بود.
دریغ و درد، دریغ و درد و دریغ درد که نامی از مردم افغانستان و جهاد کبیر آنان علیه کمونیزم، سخنی در این مراسم گفته نشد. هان، گفته شد، نامی از افغانستان آمد و آن هم (به قول رسانه ها) از لب ودندان خانم کلینتون. اما نه به مناسبت چهارده سال مبارزه و جهاد این مردم، که اخطاری به دولت کرزی در مورد فساد و مسایلی از این قبیل.
ما ملت کبیری هستیم. از چگوارا تجلیل می کنیم، اما قهرمانان خود را یا به یاد نداریم و یا اینکه هزار و یک عیب برای شان می تراشیم. ما "اصلاح ناپذیریم". از تاریخ درس نمی گیریم و از همینروست که تاریخ همواره در کشور ما تکرار می شود.
شما با این کار تان خاطره تاریخی مردم را زنده می سازید. مهم نیست که این "انسان"، انسانی که در زیر شکنجه و دستگاه جهمنی اگسا/خاد قرار داشته به کدام حزب و گروه متعلق بوده. مهم این است که این "انسان" در برابر امپراتوری سرخ شوروی ایستاد و در فروپاشی دیوار برلین نقش داشت و این "انسان" از افغانستان بود. و این "انسان" از شمار قهرمانان دیگری برخاسته از این سرزمین بود که دیروز نام شان فخر عالم و آدم بود، اما امروز چنان بر خاک ذلت افتیده است که فقط در تجلیل "چه" و "تولید تریاک" اول می شود.
قهرمانی مجاهدین دلیر این سرزمین در جنگ علیه روس ها و رژیم دست نشانده اش خاطره تابناک در تاریخ
کشور ماست که هیچگاهی سایه های ساختگی از روشنایی آن کم نمی کندد.
روان شهدای عزیز کشور گرامی ما جاودان باد.
کار ارزشمندی ارایه داده اید جناب مامون. به گفته دوستان متن سوالات و جوابات چندان روشن نیست که بتوان به سهولت آن را خواند، اما در این مورد شما را تقصیری نیست و منتظریم تا نسخه چاپی آن به دست ما برسد و این نقیصه نیز رفع گردد. به هر حال،
جهان فقط یکی دو روز قبل فروپاشی دیوار برلین را به تجلیل نشست. رهبران دست اول و دوم قدرتمندترین کشورهای دنیا درمراسم سی سالگی فروپاشی این دیوار گرد هم آمدند و این روز را با هزاران نفر از آلمانیانی که در مسیر دیوار فروریخته شده گرد آمده بودند، جشن گرفتندد. این جشن در حقیقت، جشن پایان جنگ سرد و نابودی "کمونیزم" بود.
دریغ و درد، دریغ و درد و دریغ درد که نامی از مردم افغانستان و جهاد کبیر آنان علیه کمونیزم، سخنی در این مراسم گفته نشد. هان، گفته شد، نامی از افغانستان آمد و آن هم (به قول رسانه ها) از لب ودندان خانم کلینتون. اما نه به مناسبت چهارده سال مبارزه و جهاد این مردم، که اخطاری به دولت کرزی در مورد فساد و مسایلی از این قبیل.
ما ملت کبیری هستیم. از چگوارا تجلیل می کنیم، اما قهرمانان خود را یا به یاد نداریم و یا اینکه هزار و یک عیب برای شان می تراشیم. ما "اصلاح ناپذیریم". از تاریخ درس نمی گیریم و از همینروست که تاریخ همواره در کشور ما تکرار می شود.
شما با این کار تان خاطره تاریخی مردم را زنده می سازید. مهم نیست که این "انسان"، انسانی که در زیر شکنجه و دستگاه جهمنی اگسا/خاد قرار داشته به کدام حزب و گروه متعلق بوده. مهم این است که این "انسان" در برابر امپراتوری سرخ شوروی ایستاد و در فروپاشی دیوار برلین نقش داشت و این "انسان" از افغانستان بود. و این "انسان" از شمار قهرمانان دیگری برخاسته از این سرزمین بود که دیروز نام شان فخر عالم و آدم بود، اما امروز چنان بر خاک ذلت افتیده است که فقط در تجلیل "چه" و "تولید تریاک" اول می شود.
قهرمانی مجاهدین دلیر این سرزمین در جنگ علیه روس ها و رژیم دست نشانده اش خاطره تابناک در تاریخ
کشور ماست که هیچگاهی سایه های ساختگی از روشنایی آن کم نمی کندد.
روان شهدای عزیز کشور گرامی ما جاودان باد.