صبح آمدني نيست !

در را باز مي كنم به اميد
نوري كه خبر از صبحي دهد تا يادم برود كه اين جا شب است و سياهي ... و آدم هاي كه
تا صبح مرده اند و در هم تنيده اند . صبح شوم تر از شب خبر آغاز ديگريست براي
گمراهي و تاريكي تا در ميان روابط خود را هويت بدهيم .

اوه سلام

آهان صبح شما بخير

يادم باشد امروز هر كس را ديدم بگويم ديگر اميدي به سلامتي و ديدار نيست .

اين شهر را مرض عجيب به سوي انقراض عاطفه ها مي برد و همه انكار يادشان رفته كه چشمانشان را واكسين
كنند و جوري ديگر ببينند يادم باشد به دومين كسي كه ديدم بگويم باران فاجعه نزديك است و همه تنها مي مانند تا ديگر رابطه
ها پيوند هاي پوچ و ساده شوند.

سرك ها ميگيريند براي مرگ نسلي نابالغ كه سجده سنگ و آتش را نكرده كافراند
آنها آب بازي بلدند ولي هيچ درياي براي غرق شدن نيست تا ماهي ها نسلي نو را بارور
شوند .

بايد بروم انكار شب هاي سياهم صبح نمي شود و هرچي بگويم همين است همين ؛ چي
فرقي دارد براي آدمهاي كه خود را در پيله كرده و منتظر معجزه شگفتنند ! خدا خسته
است ، ديگر اينجا پيامبري زاده نخواهد شد و بچه هاي بي هويت در آزمايشگاه ها شير
مادران باكره را خواهند بلعيد .

آدمها اينجا چقدر آشنا و غريبه اند انگار كه بوي آنسانيت از آنها رفته است ،
تعفن مي بارد ... خودم را رها ميكنم در همين ديوارهاي پير كه با من و اين دنيا
قهراند و هيچ وقت آغوش خود را باز نمي كنند ولي چقدر جسور و با استقامت ... كاش
كمي مي بوديم .

تمام رنگ هاي را بر مي دارم ....
ديوار ها بايد بخندند و تازه شوند ... رنگ ... رنگ ... رنگ ... رنگ ... رنگ ...

 آه نمي شود اين رنگ ها هم بي هويت
سياه مي مانند ؛ دلم را بر مي دارم مي گذارم كنار ديوار تا درد هايش را زمزمه كنند
، خودم بايد حركت كنم تا بركت بيايد اگر بيايد؟ آيا مي آيد؟...

قدم برمي دارم بايد به نزديك ترين
منبر بروم و فرياد بزنم آهي مردم ...

صبح آمدني نيست !