فریادهای دروغین...

اگرخدا به آدمی قدرتی بیشتر میداد، بیشتر از آنچه که در توان اوست، شاید معجزه های سیاه فراوانی در هر ثانیه رخ میداد. بعضی از انسانها و حتی آنانی که در لباس آدمی نفس کشیدن را خودنمایی میکنند برای لحظه ای زنده بودن، بی نهایت در آرزوی همان یک ذره توانایی بیشتری هستند که حتی در خورشان نیست. فریاد نخواهند زد. آنان نمیدانند برای فریاد زدن نیازی به آویزان شدن از قدرت نیست. انسانهای کاملا ضعیف، شبه آدمیان اوفتاده، همیشه فریادهایی کذایی قدرت را در خالی گاه مغز آنانی که هوس بودن های بزرگ را دارند، داد و بیداد کرده اند از همان آغاز خلقت.

قدرت کذایی در سکوتی کذایی تر خود را پنهان میکند، تا مگر فرصتی یابد برای فریادی دروغین. اسطوره های قدیم سینه به سینه عاقلانه ترین پند را به ما رسانیده است:" درخت برای مردن و فرو افتادن نیاز دارد ریشه هایش فریاد کشد تا روحش آزاد شود." فریاد اگر از ریشه بر نخیزد، در عمق هویت نپذیرد، حتی قدرتمند ترین گلوی بشری قادر نیست به تهی کردن آن نهان دردهای رخنه کرده در روح آدمی.

شعار فریاد نیست، کلمات را در جملاتی طولانی و بی معنی مصلوب کردن فریاد نیست. سکوت را رنگ جیغ دادن هم فریاد نیست. تمام اینها دروغهای محضی هستند که چون قارچهای دیوانه، آدمیت را مضحکه خاص و عام و عالم و عالمیان میکند. آنان که در پی فریادهای کذایی هستند، لذت می برند از فرمان دادن و فرمان بردن در عین تهی بودن مغزهای پوسیده شان . و چرا سکوت در این بهبهه نوسانهای خاکستری، زمان در زمان، به دار آویخته میشود؟

ننگی نیست از خود را پذیرفتن و اسیر نشدن در چنگال فریادهای دروغین. ننگی نیست سکوت را در جیب کردن و پیمودن مسیر و راهی که به هیچ گامی آلوده نشده باشد. ننگی نیست از سرکوب کردن فریادهای سیاه و آنها را به سکوت ابدی تبعید کردن.