تغییر شکستن عادت های روزمره و شخصی ماست

همه عادت کرده ایم به بی عدالتی. مرد و زن آموخته ایم که حتی به خود اجازه ندهیم که به زن به عنوان یک انسانِ برابر ببینیم. زنانِ ما آموخته اند با شانه های خم راه بروند و در جمع مردان صدا بلند نکنند. مردان ما آموخته اند که از زنان توقع مطیع بودن را داشته باشند. زنان ما آموخته اند که برای مردان نه همراه و همزبان بلکه فرمانبردار باشند. مردان ما آموخته اند در زن یک همدرد را نه، یک آشپر خوب را ببینند. مادران ما آموخته اند برای عروسی با برادران ما دخترانی بجویند که با سلیقه و دستیار اند، نه دخترانی که مستقل و حکیم اند. پدران ما آموخته اند برای دختران شان پسرانی بیابند که صاحب پول و قدرت باشند، نه پسرانی که به زن احترام کنند و او را برابر بدانند. دختران ما آموخته اند به خود به عنوان جنسی بنگرند که امکان دارد مردی را در سرک بیراه سازد، نه به عنوان شخص که در هر حالی باید مورد احترام قرار گیرد. پسران ما عادت کرده اند به جای ادارهء نفس خود، رفتار و خنده های دختران ما را به زنجیر بکشند. فرهنگ ساخته شده از همین عادت ها است و اگر ما این عادت ها را ساخته ایم باید بیاموزیم که چیز های خوب را نگهداریم و چیز های ناسپند آن را از میان برداریم. هر روز با پذیرفتن عادت های بد و تکرار آنها ما به سیستمی کمک می کنیم که باعث می شود مرد و زن از داشتن یک همراه و همزبان و احترام متقابل به همدیگر محروم شوند. ما کمک می کنیم بی عدالتی ای که باعث می شود زنان تبدیل به مظلومین خشونت و تبعیض گردند و مردان خود از تنهایی و کمبود روابط انسانی رنج ببرند ادامه پیدا کند. وقتی مردی زنی را می زند، خودش فرصت این را از دست داده است که دوستی داشته باشد و یا مورد احترام قرار گیرد. وقتی پسری به دختری در بازار پرزه می رود، خودش باعث شده است آن دختر به همه مردان با ترس و وحشت و حتی نفرت بنگرد. وقتی در پل باغ عمومی دختری حس می کند کسی به بدنش دست زده است از خودش و از مردان اطرافش متنفر می شود و می آموزد که به مرد به عنوان یک حامی نی، بلکه به عنوان یک متجاوز نگاه کند. تبعیض با وجود اینکه به زنان بیشتر ضرر می رساند مردان را هم بدون آسیب باقی نمی گذارد. این سیستم را فقط ما می توانیم با تغییر رفتار های روزانه خود تغییر بدهیم.

دسته‌بندی شده در: یادداشت ها