جهان در جام جهانبین قضیه سوریه

چهارده سال قبل در نشریه زرنگار که در تورنتوی کانادا نشر می شود، مقاله یی را بنام (تقسیم جهان به قاره های صلح و جنگ دایمی)1 نشر کردم. در این مقاله به صراحت تشریح کرده بودم که جهان ما به قاره های صلح و جنگ دایمی تقسیم خواهد شد. اکنون حضور نظامی به اصطلاح جامعه جهانی در افغانستان، عراق، لیبیا و تلاش برای توسعه این حضور در سوریه و کشور های دیگر به اثبات می رساند که جهان به دو منطقه صلح و جنگ دایمی تقسیم می شود. حالا به همه روشن است که امنیت در این کشور ها باز نخواهد گشت، زیرا دوام جنگ از شیوه های اداره این کشورها از طرف گروه های که نام خود را "جامعه جهانی"1 گذاشته اند میباشد.

مثالِ افغانستان نشان میدهد که امنیت، صلح و ترقی در این کشور باز نمیگردد و در صورت از بین رفتن انگیزه های جنگ، انگیزه های جدید جنگ بوجود آورده می شود، تا جنگ و نا امنی ادامه داشته باشد.

بخاطر توسعه منطقه جنگ که به شیوه های مختلف اجرا می شود، یکی هم سرنگونی رژیم ها در کشور های قربانی می باشد که با استفاده از آله هایی بی چون و چرا مانند ملل متحد، حقوق بشر و نهاد های منطقوی مانند جامعه عرب عملی میگردد.

"جامعه جهانی" بعد از شکست در توسعه منطقه جنگ در آسیای میانه و سرحدات چین و اخراج شرم آور آنها از ازبیکستان و تاسیس اتحاد کشور های شنهای، همه نیروی خود را به جانب کشور خاور میانه و ممالک عربی توجیه کردند که عملکرد غول جهانی در سه جهت فعالتر شد. جهت اول، دفاع از رژیم های پوسیده ممالک عرب مانند عربستان سعودی، بحرین و سرکوب خونین مخالفان این رژیم ها. جهت دوم، وارد کردن تغییرات تدریجی در روند انقلابات کشورهای که مردم شان علیه استبداد به پا خاسته اند که از نمونه های آن مصرو یمن می توان نام برد. جهت سوم سرنگونی رژیم های مخالف منافع غول های جهانی از طریق تجاوز بر خاک این کشور ها مانند عراق و لیبیا.

در چنین وضع، نوبت به سوریه و ایران رسیده بود که اول سوریه باید آماده بلعیدن می شد. کار مقدماتی که در افغانستان، عراق و لیبیا انجام شده بود، در مورد سوریه نیز انجام شد که عبارت از کار استخباراتی بخاطر ایجاد نارضاییتی، ایجاد مخالفین مسلح، شناسایی اوباشان به حیث مخالفین (اپوزسیسیون) دولت، آغاز خشونت و تبلیغات گسترده رسانه یی با استفاده از رسانه هایی انحصاری ممالک غربی.

اجساد رؤسای جمهور که قربانیان پلان سرنگونی رژیم شان از طرف غرب بوده اند. از راست به چپ: داکتر نجیب الله رییس جمهور افغانستان، کله از تن جدا شده ی صدام حسین رییس جمهور عراق بعد از اعدام و معمرالقذافی رییس جمهور لیبیا

تفاوت قضیه سوریه از افغانستان، عراق و لیبیا این است که غول های جهانی نتوانستند، تجاوز شان در سوریه را "قانونی" بسازند. فیصله شورای امنیت ملل متحد که امریکا، روسیه، فرانسه، انگلستان و چین اعضای آن هستند، با مخالفت چین و روسیه روبرو شد.

کشور های غربی بویژه امریکا و انگلستان طرفدار حتمی تجاوز بر سوریه اند و می خواهند حکومت بشار اسد را با مداخله نظامی سرنگون کنند. آنها از هر وسیله یی "مشروع" و نامشروع و حتی بی شرمی علنی کار می گیرند که حکومت سوریه را ساقط کنند. یکی از شرم آور ترین اقدامات غول های جهانی این بود که بعد از ناکامی شان در شورای امنیت ملل متحد، مجمع عمومی ملل متحد را به آله دست شان تبدیل کردند و از دید اخلاقی ختم این نهاد بین المللی را اعلان کردند. حالا همه مردم دنیا میدانند که مجمع عمومی ملل متحد هم وسیله یی بیش نیست. اکنون کشور های بزرگ غربی ملیارد ها دالر را در سرنگونی حکومت سیکولار اسد به مصرف می رساندند تا به توسعه منطقه جنگ در تقسیم جهان به قاره های صلح و جنگ دایمی ادامه بدهند.

اینکه چرا کشور های بزرگ در تحقق پلان شان در سوریه عجول هستند، علت های عینی دارد. زیرا منابع و ذخایر اقتصادی کشور های پیشرفته به خصوص تیل روبه ختم است. هرگاه پلان ستراتیژیک آنها مبنی بر حاکمیت بر مناطق ذخیره تیل عملی نگردد، این کشور ها مانند شوروی و به مراتب بد تر از آن از هم می پاشند. سیستم کنونی جهانی برهم می خورد.

چین و روسیه که بحرانات کشور های غربی را به خوبی درک می کنند، سوریه را برای آنها به زخمی تبدیل کرده اند که دارد به زخم ناسوری تبدیل شود. چین و روسیه پلان جهانگشایی غرب را در سوریه به تعلیق درآورده اند. تا آنها را مجبور به عقب نشینی از یکه تازی های شان سازند. همچنان تعلیق این پلان، غرب را به پرتگاه نزدیک می سازد.

حالا برای غرب یک راه باقی است که سوریه و ترکیه را درگیر جنگ بسازند و با به راه انداختن مناقشه های منطقوی مداخله نظامی در این کشور ها را زمینه سازی کنند. هرگاه ترکیه با سوریه داخل جنگ شود، کشورهای ناتو به خود حق خواهد داد که به بهانه دفاع از هم پیمان ناتوی شان به سوریه حمله کنند. این کار در صورتی امکان دارد که غربی ها ، چین و سوریه را در زمینه بی طرف بسازند یا با آنها حاضر به معامله شوند که کار آسان نیست.

پس جنگ سوریه سرنوشت غرب را تعیین خواهد کرد که می تواند منجر به جنگ منطقوی و حتی زنگ خطری تصادم و تقابل میان قدرت های جهانی گردد.

1. ثنا نیکپی. شیوه های اداره ی "دولت جهانی" در افغانستان(مقاله)، کابل پرس^?، سوم اپریل 2010
http://kabulpress.org/my/spip....

2. ثنا نیکپی، تقسیم جهان به قاره های صلح و جنگ دایمی(مقاله) ، ص 23 ، شماره 40 زرنگار، 15 اکتوبر 1998م