از امارت کور تا حکومت کر

نوشتن این مقاله زمانی در ذهنم خطور کرد که بی توجهی های کرزی را از چند سال بدین سو به اهالی رسانه ها، تحلیلگران، منتقدان سیاسی، حتا جامعه جهانی و اقوام غیر پشتون؛ به تامل نشستم. اگر از سال های اول زمامداری او درگذریم که دوران طفولیت سیاسی او بود، یا اینکه هنوز قد راست نتوانسته بود؛ دوره انتخابی اول و انتخابی دوم او شباهت های زیادی را در نحوه حکمرانی به ملای کور می رساند. تنها با این تفاوت ها:1.او کور بود و این کراست.2.او برتری خواهی و تمامیت خواهی قوم و قبیله اش را با سلاح دین و شریعت توجیه می کرد و این تمامیت خواهی و رویکردهای فاشیستی اش را با سلاح اکثریت دروغین، اصلاحات نمادین، دموکراسی نقابدار و ... توجیه می کند. 3. او مشاوران قومی خود را از طبقات افراطی دینی بر می گزید، و این مشاوران قومی خود را از تحصیلکردگان فاشیست و تندرو که استراتیژی مدونی چون دویمه سقاوی دارد. 4. او ملای ساده و گوشه گیر، و این تحصیلکرده دانشگاهی و خوش لباس، پر طمطراق، اشراف منش، احساساتی و بوقلمون صفت است.

اما شباهت های این دو، بیشتر در رویکردها، سیاست های قومی، حذف و تهدید اقوام دیگر و داعیه پشتون گرایی است که دو دهه از تاریخ این سرزمین را که می توانست گامهای بلندی در پیشرفت و توسعه بردارد، به عقب برگردانده اند.

1. ملای کور با شعار پیاده کردن دین خدا در زمین خدا به امارت آغازید، و کرزی با شعار آوردن دموکراسی و نهادینه کردن حقوق بشر زمام امور را به دست گرفت. پیاده کردن حکومت دین در زمین خدا به قتل عام ها و نسل کشی ها و آتش سوزی و کوچ اجباری اقوام دیگر انجامید و تطبیق دموکراسی به اشتقاق ملی، نفاق قومی، محروم سازی عمدی، بزرگ نمایی قومی (پشتون)، خلع سلاح اقوام صلحدوست و در عوض تسلیح کوچیان بدوی و سرکوب اقوام دیگر، نا امنی و فساد اداری انجامید.

2. ملای کور می گفت اینجا افغانستان است و خانه ی اجدادی پشتون ها؛ هزاره ها به گورستان، تاجیک ها به تاجیکستان و ازبیک ها به ازبکستان بروند. اما حکومت کر می گوید مزاحم کوچی نشوید که قبایل جنوب بالای تان حمله می کنند. به دلیل همین سنخیت ها و مشترکات است که حکومت کر از هواداران امارت کور با لابه و عجز دعوت به صلح می کند تا معجون قدرتمند کور و کر را بسازد و به تحقق اهداف شوم و پلید خود نایل آید.

3. در زمان ملای کور گرچه بازسازیی و جود نداشت و امکانات ملی به این پیمانه وسیع نبود، با آنهم مردم هزاره جات در شدیدترین محاصره اقتصادی قرار داشت و خشکسالی ها هم مردم را فلج کرده بود. اما در دوره حکومت کر، امکانات به آدرس مردم افغانستان به پیمانه بسیار وسیع وارد شده اما فقط و فقط قوم پشتون از آن نفع می برند. بدبختی در این است که از یک طرف حاکم کر مکتب و سرک و پل و پلچک و ساختمان و راه برای قومش می سازد، از طرف دیگر بدویان آن هارا منفجر می کنند و آتش می زنند (هغوی خرابوی او مونږ بیا جورو). در صورتیکه طبق گزارشی، 70% کمک های دنیا صرف ولایت هلمند شده اما هر آنچه ساخته شده بودند، یا دوباره به تل خاک مبدل شده و یا امکانات حیف و میل شده است. این در حالی است که در هزاره جات تا هنوز یک متر سرک پخته ساخته نشده و اطفال هزاره در زیر خیمه درس می خوانند. آنچه توسط موسسه های کوچک ساخته شده در کمال امانت نگهداری شده است. کور تحریم کرده بود و کر تبعیض روا داشته است.

4. افغانستان تاوان سنگینی را از امارت کورتا حکومت کر پرداخته است. دو دهه تاریخ این سرزمین که در پرشتاب ترین عصر پیشرفت و توسعه است، با کندی و فترت قرون وسطایی سپری شد. شعری است که سخت تناسب به این دو حاکم دو دهه دارد:

عاقبت گرگ زا ده گرگ شود

گرچه به آدمی بزرگ شود

این دو حاکم کور و کر تبعیض، نفرت و ظلم را از اسلاف جبار و کینه توز شان به ارث برده و با آداب سیاسی و قبیله ای آنها بزرگ شده اند، گرچه یکی دم از انفاذ شریعت و پیاده کردن ارزش های اسلامی می زند و دیگری از تطبیق قانون و پیاده کردن ارزش های دموکراتیک.

پس ای خواننده عزیز و هموطن!

بیایید فکر آینده خود را بکنیم. تاکی در زیر سم شتران کوچی و شلاق دین و دموکراسی جان بکنیم، برای وحدت ملی تفوق طلبانه گذشت کنیم.

برادران تاجیک، ازبیک و هزاره و دیگر پابرهنه ها!

بیایید تجزیه شویم و سرزمین جدید خود را سرزمین طلوع آفتاب (خراسان ) نام بگذاریم و این باغ وحش کنونی را به صاحبان پر ادعا و نابخردش بگذاریم. تا از شر این بدویان رها نشویم، نسل اندر نسل آواره، محروم و در بند شقاق، کینه توزی و عقب ماندگی خواهیم بود.