دفاع از شجاعی وظیفه ی هر انسان آزاد اندیش است

عبدالحكيم شجاعی از آن دسته مردانيست كه بی عدالتی را بر نمی تابد!

عبدالحكيم شجاعی از آن دسته مردانيست كه بي عدالتي ها را هرگز بر نمي تابد و در مقابل بيداد گری ها عصيان و طغیان مي كند، اين گونه آدم ها پاسخ شان در برابر كين جويی و كينه توزیي خشم است و با دشمنان شان بيشتر معامله یي چشم در مقابل چشم را مي پسندد.

به تعبير ديگر اين ها همان راست قامتان تاريخ اند، آنهايی كه تمام قد در برابر آينه یي تاريخ با جسارت و شجاعت شان می ایستند و عرض اندام میي كنند.، تاريخ نيز با خصلت آينه گیي كه دارد، با صداقت تمام چهره و اندام اين گونه پاك بازان را یک به یک در حافظه اش جاويدانه وماندگار نقاشی می كند، تا نسل های آينده آنها را در صفحات زرين تاريخ به تماشا بينشينند و در باره یي هر كدام آنها و مردمان هم عصر و نسل شان قضاوت و داوری می كنند. همان گونه كه ما عملكرد قهرمانان همچون ابراهيم گاوسوار، مير يزدانبخش، شیرين هزاره، خالق شهید، مبلغ، بلخی، و بابه ي بزرك، و مردمان هم دوره و هم عصر شان را به قضاوت نشسته ايم، و باز هم این تاریخ است که یاری مان می کند تا با روشنی بیشتر، داوری و برداشت خود را از سرداران چون شفيع، نصير، قنبر، و اسماعیل جولی داشته باشیم، و آنچه را كه بر آنها رفت و روا داشته شد بررسی و تحلیل کنیم، پرواضح است همان گونه که تاریخ اینهارا به ما معرفی میکند و در معرض قضاوت ما ها قرار میدهد، فردا مارا نیز با همان چهره ی واقعی و عملکرد های خوب و بد ما، در معرض دید آیندگان ما قرار خواهد داد.

سخن به درازا نكشد موضع اصلي اين نوشته را كه همانا چيستي مسؤليت ما در برابر شجاعي هست مطرح می كنم:

شجاعي نيز همچون نياكان دلير و درد مند اش، ابراهم گاو سوار، و... به جرم هزاره بودن و دفاع از ملك و مردم و ناموس ایشان، برای قطع دستهای تجاوز گران و آدم كشان قبيله ي هميشه حاكم اين سرزمين نفرين شده، مورد خشم ارگ نشينان و هم تبارن شان قرار گرفته، آتش كينه نسبت به پليس وظيفه شناس هزاره، سينه و سوراخ زور مدارن پشتون را از ارگ و كرسی های وزارت خانه ها و پارلمان تا ارزگان هلمند و قندهار و وزيرستان و پيشاور مي سوزاند. آنها خشمگين اند كه چرا و به چه حقي يك پليس هزاره، طالب انتحاري پشتون را كشته، آنها و برادران راضی و ناراضی همه ی شان حق دارند بپرسند، كه فرمانده هزاره به كدام جرئت تفنگ اش را به سوی قاتلين مسافرين و مردمان عادی نشانه رفته است؟ از همین رو همه ی شان تشنه به خون شجاعی شده و کمر به نابودی اش بسته اند.

خوب حالا وقتي كه داستان از اين قرار باشد وظيفه من تو در اين ميان چيست ؟؟؟ برادر و خواهر هم سر نوشت بهتر نیست صادقانه از خود بپرسيم؟ آيا سكوت و دفاع نكردن از شجاعي كه زندگی اش را برای عزت من و تو به خطر انداخته جايز است؟ آیا اگر با سكوت ما شجاعي نيز خالق وار بر طناب خشم قبيله به دار آويخته شود جواب ما در مقابل آينده و تاريخ و از همه مهمتر وجدان ما چه مي تواند باشد، آيا اگر شجاعیي سزاوار سكوت امروز من و توست فردا ما نیز سزاوا افشار و ارزگان ديگری نخواهيم بود؟ مگر نديديم که از چرخيدنِ با سياف و رقصيدنِ به ساز همتباران ارگ نشين اش، چيزی جز غم و خانه های آتش گرفته یي بهسود، و جنازه های مسافرين بی گناه كه با كارد سلاخي شده بود نصيب مان نشد؟

سخن آخر اينكه، اگر همه با هم به پا نخيزيم و از مظلوميت و حقانيت شجاعي جانانه دفاع نكنيم و نتوانيم، آنگاه است كه تاريخ خود را بارديگر همان گونه كه لايق اش هستيم بر ما تكرار خواهد كرد، و در آن صورت قبول كنيم كه ماها همان مردمان كوفه ايم و تاريخ كوفه را زندگیي مي كنيم، و فردا نيز همانی خواهيم بود كه امروزيم. چنان که میگوید

آنكه ناموخت از گذشت روزگار// هيج ناموزد ز هيج آموز گار.

به اميد روز های بهتر و خالی از تعصب.