صدای دلخراش

بم!!! صدای دلخراش انفجارگوشهایت را میشکافد و تو را درجایت میخکوب میکند! تو هنوز نمیدانی آیا سالم هستی یا خیر. دراطرافت میبینی مردم به هرطرف میدوند و دود غلیظی به هوا بلند میشود. صدای نزدیک شدن آمبولانس را میشنوی و پس ازآن سر و صدا و غالمغال افراد پولیس را که تو و دیگران را متفرق میکنند. دهانت باز میماند؛ حیران مانده ای و اصلاً نمیدانی چی میشود و چی خواهد شد. باز بدنت را با دقت میبینی که آیا کاملاً سالم هستی؟

درحالیکه هنوز گوش هایت ازآن صدای دلخراش جینگ میزند، بوی دود و خاک و خون انسان به مشامت میرسد، بعضی ها اینطرف و آنطرف درحال دویدن هستند و صدای ناله های دردناک و فریادهای سوزناک از دور و نزدیک به گوشت میرسد.

پولیس و نیروهای امنیتی مردم را متفرق میکنند و تو هم از آنجا دورمیشوی. اینبار خدا را شکر میکنی که به تو آسیبی نرسید. با گام های نا استوارراهی خانه ات میگردی. با خود فکر میکنی؛ اگر درراه کدام انفجار دیگری رخ بدهد، آیا بازهم زنده خواهی ماند؟ چه کسی غیرازخدا از این امرآگاهست؟

تصاویرلحظه های انفجار را به ذهن میسپاری و شب هنگام وقتی دربسترت میروی، که آرام ترین و امن ترین وقتت را درآن سپری نمایی، این تصاویر به مانند فلم های تکراری بازبه سراغ تو می آیند؛ لنگ بوت پرازخون، لنگ چبلق، چادر. باز آن زنان و اطفال بی گناه را میبینی که بدون هیچ گناه و تقصیری، بدون هیچ دشمنی با کسی و بدون هیچ هدفی درجلو چشمانت قربانی انفجارگردیدند. جایی که ممکن بود تو هم به مانند آنان کشته شوی.

به فکرکردن شروع میکنی و تا فرا رسیدن صبح روز بعد با خود می اندیشی اما هیچ دلیلی نمیابی که چرا این بیگناهان کشته میشوند و دقیقاً کی ها مسئول کشتار اینهایند.

ذهن مغشوشت همانطور درجستجوی چیزیست که تو را دریافتن پاسخ به این سئوال نزدیک ترنماید. تصاویر، خاطره ها، داشته ها همه و همه ی ذهنت را سرو ته و مخلوط میکنی تا چیزی ازمیان آن بیابی، اما همه یاد ها و خاطرات جزتصاویرمبهم و خیره و خشن چیز دیگری نیستند.

به یادت می آوری چندی قبل را که مردم به سرک ها سرازیرمیشدند، و شعارمیدادند، زنده باد، زنده باد اسلام، مرده باد، مرده باد غرب. مرده باد آمریکا، مرده باید دانمارک، مرده باد خارجی هاییکه به اسلام توهین میکنند. مردم بیرق ها را میسوزاندند، که بیرق های کشورهای غربی بود.

بازتظاهرات دیگری را به یاد میآوری که زنان و مردان بسیاری درآن شرکت کرده بودند و شعارمیدادند، زنده باد آزادی، زنده باید دموکراسی، مرگ بربنیاد گرایی مرگ بر افراط گرایی.

سخنرانی رئیس جمهورت به یادت می آید که ازبهروزی، ازاقتصاد و ازخوشبختی و سعادت درمردم حرف میزد.

هزاران کودک بدبخت درپیش چشمانت ظاهرمیگردند که درسرمای کشنده زمستان مجبور به کارشاقه درسرکهای کابل هستند.

کودک تخم مرغ فروش دهن دروازه ولایت کابل را به یاد می آوری که بیچاره به بهانه این کار و شکستادن عمدی تخم مرغ هایش دست به گدایی میزند.

مادری را به یاد می آوری که چندی پیش به خاطرنداشتن خرچ زندگی اش طفل نوزادش را فقط دربدل دو هزار افغانی به فروش رساند.

تصویری دیگری که جلوچشمت مجسم میگردد، تصویررهایی و تقدیرازنوجوانیست که برای حمله انتحاری وارد این خاک شده بود و بعد ازدستگیری، رئیس جمهورت او را به خاطرروابط قومی قبیله اش تقدیرکرده رها گردانید.

سخنرانی مقامات نظامی دولتی را به یاد میآوری که با شور و شعف ازافتخارات اردو و پولیس صحبت میکردند،
ولی صحنه انفجارمرگبارامروز را که درفاصله ی چند متری ات با دل وجان لمس کردی با تصاویرآرشیفی ذهنت سازگار و قابل مقایسه نیست.

دیگرنمیدانی به این تصاویرباورکنی یا نکی همه گفته ها به نظرت شعارمی آیند وهمه تصاویربرایت کابوسی بیش نیستند؛ زیرا تو مرگ را امروز با پوست و جان لمس کرده ای.

ازبس چرت میزنی، ذهنت ازاین شاخه به آن شاخه خاطرات میپرد و درجستجوی تصاویریست که شاید درآن دلیلی برای آنچه امروز درجلوچشمانت دیدی پیدا بتوانی کرد مگرهیچ فایده ای ندارد، نه. هیچ دلیل قانع کننده ای نمییابی.
اصلاً جواب خاصی پیدا نمیتوانی. فقط ابهامات است. ابهاماتی که به جزازسئوالات لاینحل درذهنت چیز دیگری نیستند سئوالاتی چون؛ آیا دیگر بس نیست؟ تا به کی باید اینطورزیست؟

درحالیکه چشم هایت خسته اند و ذهنت کم کم ازکار می افتد، فقط صدای بم!!!! انفجار امروز بیشترین قسمت ذهنت را پر کرده است و دربکگراوند آن صداهای زنده باد و مرده باد، اسلام، غرب، تروریزم، دموکراسی، بنیاد گرایی، افراط گرایی، آزادی، مبارزه، طالبان، آمریکا، ناتو و غیره با تصاویرخیره و تاری که تا حال پیشت مرور میکردی طنین میاندازد و بدون اینکه جواب دقیق اینرا بیابی که چرا هرروز مردم بدبخت ترمیشوند، چشم هایت به خواب میروند، به خواب آرام، اما بازهم نمیدانی که آیا صبح زود این چشم ها بیدارمیشوند یا خیر، چرا که شرایط بی نهایت خراب است و فاصله بین مرگ و زندگی به اندازه یک تارمو.

بدون هیچ گونه تضمینی روز بعد زندگی ات را آغازمیکنی. حتی برای لحظه ای اعتبارنیست که زنده بمانی یا ازبین بروی. چقدرزنده خواهی ماند؟ آیا امروز انفجاردیگری رخ نخواهد داد؟ آیا این انفجارتو را زخمی نخواهد کرد و یا ازبین نخواهد برد؟ خدا میداند.

این نوع زندگی به مانند خانه ای است روی آب، که هرگاه میتواند با قهرآب یا سیل ازبین برود و به دست نیستی سپرده شود که باید ازمعماران آن پرسید چرا این خانه را اینگونه طراحی کرده اند؟!