از هنرمندان بی خاصيت تا روشنفکران بيوطن!

آواز خوان های ما ، ترانه ها ، تصنيف ها و شعر های ميخوانند که يا بسيار بی معنی و مضحک است ، يا بی خاصيت و بی پدر و مادر . دو سايت انتر نتی معلوم ا لحال اخيرا از طاهر شباب بخاطر تصنيف پشتوی ( دا زما کوردی ــ هغه هم سو زيدلی ده ) به ستايش نشسته اند که چه هنر مندانه ( !) برای مادر وطن ، گريسته است ! اما من اين احساس را ندارم و ميخواهم اين هنر مند و همگنان اورا مورد پرسش و ملامت قرار دهم که تا چه وقتی ، نظم های رمانتيک و غير سياسی و بی تشخص ، ميخوانند؟ آهنگ طاهر شباب را که بشنوی ، چنان می انگاری که گويا ، در کشور هيچ حادثه ای سياسی و ملی ، اتفاق نيفتاده ،که گويا دست حادثات طبيعی ، چند خانه و قريه را ويران کرده است !

صدا کردن صلح ، بدون اشارت صريح به جنگ افروزان ، و اشک وآه آتشين سر دادن ، بدون آدرس دادن جنايتکاران جنگی بويژه مزدوران خلقی وپرچمی ، سران تنظيم های ۷و۸ ساخت پاکستان و ايران ، چه دردی را دوا خواهد کرد؟ منزل و ماوای هنرمند خوب مان طاهر شباب را که و يران کرده ؟

آيا غير از گلب الدين حکمتيار است ؟ غير از کريم خليلی است ؟ غير از سياف و ربانی است ؟

چرا نام اين تبه کاران در ترنم و ترانه ذکر نميشود ، تا سندی ملی برای محکوميت آنان باشد ؟

ميخواهم بگويم ، هنرمند افغان که خارج نشين است و از امنيت خيال برخوردار است ، چرا « سياسی» نيست ؟ و هنوز تير در تاريکی ، رها ميکند؟

وقتی اسم تبهکاران وطن گرفته نشود ، افکار عامه جهانی عليه جانيان ضد بشری در افغانستان ، بسيج نشود، و دست آخرتبهکاران عليه بشريت محاکمه و مجازات نشوند ، کمترين عيب اين کار اين است که جانيان تازه نفس ونو از راه رسيده ، جسور تر و راحت تر ميشوند ، مذموميت جرم و جنايت در وطن، رنگ ميبازد ، چه بسا که يک مجرم متکرر ، از ملت ، طلبکار هم بشود؟

امروز ، روشنفکرانی بريده از مردم و سر سپرده به دالر و استخبارات غرب را می نگريم که جفت و طاق بر صفحه تلويزيون های باد آورده ، ظاهر ميشوند با نکتايی سرخ و زبان چرب ، گاه بار يش اسلامی ! اينان که دهه هاست کشور خودرا نديده اند حتا خويشتن را به « رياست جمهوری » کانديدا ميکنند!

از اين جماعت جنايت پيشه ، عجالتا به ذکر نبيل جان مسکين يار ( موسس تلويزيون آريانا ـ افغانستان) بسنده ميکنيم . وی که از قبيله عفيفه « محمد زايی» است وپسر سردار حسين غمين ، از دوران مدرسه ، گويا از زبان اقارب و دوستان شنيده بود که سر نوشت سياسی و مقام دولتی يک « محمد زايی » درکشور ،از قبل معلوم است ، يعنی سهميه جناب نبيل غمين، کمتر از وزارت نيست! وی با همين پيش داوری ، بزرگ شده بود که از قضای روزگار، ناگهان، بيلانس ها و معادلات سياسی در کشور و منطقه دگرگون شد ؛ آقای مسکين يار ماند و دست خالی ! «مسکين يار» مسکين پس از عمری تبليغ برای « شاه و شهزاده» اينک نميداند چه خاکی بر سرش بريزد! ، در واقع امروز نميداند چه کسی را قبله گاه سياسی و زعيم آينده بتراشد ، و خود را در پناه او قرار دهد؟

مسکين يار گويا ، هنوز آن اعتماد به نفس را ندارد، که خودرا در جمع اوباشی ديگر ، کانديدای رياست جمهوری آينده افغانستان کند !

من بر حسب تصادف، نبيل غمين را در دوره جمهوری داوود ، در يکی از ديسکوتيک ( عشرتکده و ميخانه ) های شهر نو کابل ، چارراه طرهباز خان ، ناوقت های شب، يافته بودم ، گفته می شد که فرزندان کهتر اعلاحضرت ظاهر شاه نيز همين ساعات شب از راه ميرسند ، با دوشيزگانی که از راه زور و زر ، تصاحب کرده اند!
گويا آقای نبيل غمين ، تخلص شيک و سوسياليستی ! «مسکينيار » را از همين گوشه کنار ها ، بازيافته است تا هم محمد زايی باشد هم حامی تهيدستان!

در باره ساير روشنفکران بيوطن نيز حرف های دارم که در آينده بدان خواهم پرداخت !