شهرنوش از دل‪نوشته تا نقد داستان

تصادفا این نبشته را در وب سایت روزنامه ۸ صبح دیدم. به این بهانه از بانو لیلا زمانی سپاسگزاری کرده وبلاگ را به روز می سازم.

«شهرنوش» عنوان وبلاگ پرباری است از نویسنده‪ی نام‪آشنای کشور، منیژه باختری.
منیژه باختری در سال 1350 در شهر كابل به دنیا آمد و فرزند استاد واصف باختری است. تحصیلات ابتدایی و لیسه را در لیسه عالی ملالی به پایان رساند. سپس وارد دانشکده‪ی ژورنالیزم دانشگاه كابل شد. در سال 1370 لیسانس گرفت و با شروع جنگ‪های داخلی در سال 1371 همراه خانواده‪اش به پاكستان رفت. مدتی در آن‪جا زندگی کرد، سپس دوباره به وطن آمد، اما شرایط و اوضاع رو به وخامت گرایید و در نهایت باعث شد که وی باردیگر در غربت پناه بگیرد. همزمان با سقوط رژیم طالبان، منیژه باختری نیز پس از شش سال مهاجرت و دوری از وطن، به کابل بازگشت و فعالیت‪های فرهنگی‪اش را از سر گرفت.

از او، یك مجموعه داستان تحت عنوان «سه پری» به نشر رسیده است. این مجموعه در 73 صفحه و 1000 نسخه از سوی انتشارات پرنیان در زمستان 1386 چاپ و نشر شده است و هشت داستان كوتاه شامل این مجموعه می‪باشد.
نوشته‪ها و فعالیت‪های فرهنگی منیژه باختری حیطه‪ی وسیعی از ادبیات، ژورنالیزم، موضوعات اجتماعی و فرهنگی را شامل می‪شود، اما به نظر می‪رسد دلبستگی وی به داستان، بیشتر از موارد دیگر باشد؛ چه او در وبلاگش «شهرنوش» بیشترینه در همین زمینه نوشته است.
منیژه باختری بیش از چهار و نیم سال است که دایما وبلاگش را با نوشته‪های بلند و مفصل بروز می‪کند و علاقمندان زیادی را در اطراف «شهرنوش» گرد آورده است.
نخستین مطلب در وبلاگ شهرنوش، در چهارشنبه بیست و نهم حمل 1386 قرار داده شده و تا این لحظه، آخرین پست آن به چهارشنبه بیست و هشتم ثور 1390 مربوط می‪شود. هرچند این وبلاگ تقریبا از سه ماه به این‪سو، بروز نشده است، اما در طول چهار و نیم سال گذشته، معمولا به طور اوسط هر ماه، شاهد سه مطلب تازه بر صفحه‪ی خویش بوده است.
با نگاهی به آرشیف این وبلاگ، پی می‪بریم که از تاریخ تاسیس شهرنوش تاکنون، 148 مطلب در آن پست شده که فعالیت دوامدار نویسنده را نشان می‪دهد.
نخستین مطلب شهرنوش، نوشته‪ی خبرمانند کوتاهی است با این عنوان:
«تلویزیون طلوع مورد تهدید نیروهای مسلح قرار گرفت»
و آخرین آن (که آخرین مباد) مقاله‪ی تحلیلی مفصلی است با عنوان «ناشاد؛ ضد قهرمان مظلوم» درباره رمان «ناشاد» از محمد حسین محمدی.
بررسی نوشته‪های نخستین شهرنوش نشان می‪دهد که وبلاگ در آغاز بیشتر رویکرد بازگویی خبرهای داخل افغانستان و تحلیل آنها را دارد، ضمن این‪که در کنار آن، دل‪نوشته‪های نویسنده نیز جایگاه خاص خود را دارند؛ اما رفته‪رفته نویسنده به نوشتن در باب مسایل اجتماعی، زنانگی، ژورنالیستی و داستان و نقد داستان روی می‪آورد.
چند داستان کوتاه به قلم خود نویسنده نیز در میان پست‪ها دیده می‪شوند؛ داستان‪هایی مانند «سه پری» و «نمره پنجم».
از این رهگذر، می‪توان به خوبی مشاهده کرد که منیژه باختری، به سرعت چهره‪ی شهرنوش و راهی که باید طی کند را ترسیم می‪کند و پس از یکی دو ماه، این وبلاگ را به ثبات و پختگی می‪رساند و به خوانندگان می‪گوید که با چه وبلاگی روبرو هستند و چه نوشته‪هایی را از آن انتظار داشته باشند.
خانم باختری، در شرح وبلاگش، چنین نوشته است:
یک شاخه سلام ویک سبد محبت
یک عمر در انتظار بودم که گفتنی‪های خود را آن طوری که دلم می‪خواهد، بگویم. سال‪ها انتظار کشیدم که شاید اثری بیافرینم که بهترین باشد. همواره و همیشه در آرزوی بهترین بودم و شاید به این دلیل سال‪ها خاموش بودم. سال‪ها گذشت اما بهترین من از ذهنم بیرون نشد و در همان‪جا آن‪قدر بالا و پایین رفت که زنگار پندارم شد. روزی در آیینه به خود دیدم، دانستم که دیگر فرصتی که من می‪پنداشتم به سراغم نمی‪آید و پندارم از بار آن زنگار موهوم همچنان صیقل ناخورده باقی مانده است. بگذار بهترین نباشم. این آخرین تجربه من است: باید زیست و خاموش نماند.