مصیبت هزاره ها اقتدار محمد کریم خلیلی!

...بامیان مانند دوران جهاد، امروز هم جایگاه خاص خود را دارد، اینکه در محراق توجه دولت و جامعه جهانی نیست، قبول ندارم، ما امروزه شاهد دگرگونی های عمیق در کشوری که میراث دهها سال عقب مانی بود، هستیم.بازسازی، اداره و نظام سازی، ایجاد وحدت و همدلی علی رغم چالش ها به خوبی پیش می رود، ما اجازه خدشه دار شدن وحدت و همدلی را نمی دهیم، پروژه های بنیادی وقت گیر است، اگر به مناطق نا امن توجه نشود، ناامنی به مناطق امن هم کشیده می شود.رهبری عزم و اراده قوی برای پیاده کردن عدالت دارد.یقین دارم که بامیان جزء مناطق زیبا افغانستان، با آینده درخشان خواهد بود (سایت سمنگان تاریخ 28 اسد 1387).

این جملات پاره ای ازسخنان آقای کریم خلیلی معاون دوم ریاست جمهوری می باشد که در مراسم افتتاح پروژه ی سرک بامیان یکاولنگ ابراز داشته است. اگر کسی با شخصیت معاملاتی و رفتار سوداگرانه ی جناب ایشان آشنایی نداشته باشد، به زحمت باور می نماید که درپشت این کلمات وجملات کسی پنهان است که از آدرس همین مردم درمعاونت ریاست جمهوری نشته است و حضور همین مردم را در نظام آقای کرزی تمثیل می نماید. حتی اگر خود آقای خلیلی هم ازچشم وقضاوت یک شهر وند هزاره به آنچه که خود گفته است، دقت نماید، احساس نومیدی ونفرت بروجودش سایه می افگند وبرخود نفرین می فرستد. همانگونه که این قلم به تفصیل نوشته است، حضور جناب آقای خلیلی در اهرم رهبری جامعه هزاره وتمثیل هزاره ها توسط ایشان در مناسبات وتعاملات سیاسی، بستر پرورش وتولید بسیاری از مصیبت های سنگینی بوده است که درابعاد متفاوت برسرنوشت این مردم تحمیل گردیده وسیاه بختی های این مردم را دوچندان کرده است. رفتار واخلاق سیاسی آقای خلیلی تحت تاثیر علایق شخصی ومنافع مادی، چنان با ویروس های مرگ آور آلوده گردیده است که بدون تردید براندام خیابانی ترین روسپی طعنه می نویسد. این واقعیت دست کم در همین جملات وکلمات کاربردی ایشان تبلور وتجلی می نماید که برای تمدید اقتدار ذلت آفرین سیاسی اش چگونه سیاست های نژادگریانه ورعیت سوز نظام کرزی را توجیه نموده و برچشم فقیرترین ساکنان این سرزمین خاک می پاشد.

آقای کرزی دراولین سفرش به ولایت بامیان که قبل از انتخاب ایشان به ریاست جمهوری صورت گرفت، وعده های بی شماری را تحویل مردم بامیان داده بود که باتوجه به همین وعده های شکلاتی، امیدی فزاینده ی دردلهای مردم جان گرفت وهزاران برگه رای درصندوق ایشان ریخته شد. اما این وعده ها مثل شکلات درحرارت سیاست های نژادگرایانه ی تیم ایشان آب گردیده وهرگز عملی نگردید. باتوجه به اینکه درامتداد حاکمیت ایشان میلیاردها دالر از مساعدت جامعه جهانی به مصرف رسید، اما گرد فقر و ویرانی از رخسار بامیان فرو نلغزید. علی الرغم این واقعیت که بعد ازتشکیل حکومت آقای کرزی، مناطق مرکزی و مشخصن بامیان امن ترین مناطق افغانستان بوده است اما گراف پروژه های بازسازی دراین مناطق درنازل ترین سطح قرار داشته است. ولی درآن سوی خط، درولایات جنوب و جنوب شرق باتوجه به میزان فزاینده ی ناامنی و اختطاف، پروژه های مادر با هزینه های گزاف تمویل و تعمیل گردیده اند که برخلاف نظر آقای خلیلی از میزان ناامنی هم کاسته نشده که هیچ، حتی دامنه ی ناامنی باسرعت سرسام آوری گسترش یافته است که امروزعلایم ونشانه های آن در دروازه های کابل قابل مشاهده می باشد.

دلیل این رفتار چند پهلو را در دستگاه حاکمیت کرزی، فقط از یک چشم انداز میتوان مورد سنجش وقضاوت قرار داد که ناسیونالیسم مفرط قومی وباورهای نژاد گرایانه بستر تدوین وتمدید این رفتار می باشد. بطور مثال: سرک کابل بامیان که سه سال یعنی سی وشش ماه از افتتاح آن میگذرد، اما تاهنوز سی وشش کلیومتر، جغل اندازی وقیر ریزی نگردیده است، باتوجه به اینکه هزینه ی آن از طرف دولت ایتالیا پرداخت شده است. حتی بارها اتفاق فتاده است که حلقات مشخص از بستر نظام، فضای منطقه را ناامن کرده است تا روند تعمیل وتطبیق این پروژه را مختل نماید. به دلیل اینکه این پروژه از مناطق هزاره نشین عبور میکند و فاصله مردم هرات و غور را تا کابل به نصف می رساند. فرضن باور کنیم که مسیر میدانشهر و جلریز به دلیل تهدید طالبان ناامن است، پس چرا کار این پروژه از بامیان به طرف کابل شروع نمیشود که هیچ گونه تهدید وچالش امنیتی درمسیر راه وجود ندارد؟

واقعیت این است که هنوز تبعیض، تعصب وباورهای نژادگرایانه معیار رفتار واخلاق سیاسی حاکمیت ونظام حاکم است. اما وقتیکه آقای خلیلی برای دوام اقتدار خجلت آور سیاسی اش رفتار وسیاست های نژادگرایانه ی حاکمیت را به توجیه می نشیند و ازآن به عنوان تعهد رهبری برای بازسازی متوازن نام می برد، از یکطرف اوج ذلت و روسپی ـ خصلتی خود را را در اکران می گذارد واز طرف دیگر، فاجعه ی بحران رهبری را درجامعه هزاره به تمثیل وتصویر می کشد. ایشان خوب میداند که از آدرس و باحمایت همین مردم برسفره ی معاونت ریاست جمهوری لمیده است اما به دلیل منافع مادی وتداوم اقتدار ذلت بار سیاسی، رفتار قوم محور و ستم ورزیهای تنظیم شده ی حاکمیت را درحق این مردم، تعهد رهبری برای تحکیم بنیاد متزلزل وحدت ملی توجیه وتفسیر می نماید. تاهنوز کسی نپرسیده است که اگر واقعن استحکام وحدت ملی وترویج گزاره های همزیستی مسالمت آمیز، دردستور کار حکومت آقای کرزی قرار دارد، پس چرا کوچیها ازبستر حاکمیت تمویل وتسلیح میگردد تا سیاست زمین سوخته طالبان را در بهسود تطبیق نماید؟ چرا بحران سازی وترویج نا امنی به عنوان یک استراتیژی تعریف شده مورد بهره داری قرار میگیرد؟ چرا روند بازسازی دریک اقدام متوازن عملی نمیگردد که هم به ثبات سیاسی کمک می نماید وهم توسعه متوازن اجتماعی را سرعت می بخشد؟

واقعیت این است که درپشت شعارهای دموکراتیک وظاهر دموکرات تیم آقای کرزی، اندیشه های کو ر، اذهان منجمد، گرایشهای نژادمحور و چهره های متعصب پنهان شده اند که از یکطرف عصبیت های قومی را ترویج می نمایند و ازطرف دیگر هیچ تعهدی نسبت به تامین امنیت وتحکیم ثبات سیاسی ندارند. مردم فقیر بهسود درخانه های محقرشان مورد هجوم وغارت قرار میگیرد، دامنه نا امنی در امتداد یک پروسه ی ازقبل تدوین شده به مرکز و شمال کشانیده میشود، جم مساعدت های جامعه بین المللی در جنوب وجنوب شرق به مصرف میرسد اما آقای خلیلی میخواهد مردم باور نماید که رهبری این نظام متعهد به ترویج وتحکیم سازه های وحدت ملی می باشد. این چگونه منطقی است که آقای خلیلی آنرا کشف کرده است؛ اگر درمناطق ناامن توجه نشود، نا امنی در مناطق امن هم سرایت میکند! مگر این همه توجه که برای بازسازی در جنوب صورت گرفته است چه مقدار از میزان ناامنی را کاسته است؟ فراتر ازآن پروژه ی ناامن سازی مرکز که آغاز آن ازبهسود تدوین گردیده است ازکدام منبع تمویل میگردد؟ وقتی که تیم آقای کرزی ناامن سازی وبحران سازی را به عنوان یک رویکرد سیاسی مورد استفاده قرار میدهد پس با کدام منطق میشود سیاست های رعیت ستیز تیم آقای کرزی را تعهد رهبری، برای ترویج اخلاق وباورهای همبستگر ملی تعریف وتعبیر کرد؟

البته تقصیر آقای خلیلی نیست. جنون ثروت وقدرت چنان درپرده های ذهن ایشان تنیده است که با لبخند های عاشقانه مرگ ومظومیت زن ومرد بهسودی را بر سفره ی آقای کرزی به چانه می نشیند ورفتار رعیت سوز و اخلاق نژادمحور نظام را عزم واراده دولت برای تحکیم وحدت ملی و ترویج گزاره های همزیستی مسالمت آمیز تعبیر می نماید.

واقعیت این است که آقای خلیلی ازسالها به این طرف، به یک سادیست سیاسی چهره عوض کرده است که به رغم پرورش وبازپرورش رویای قدرت وثروت، ازپریشان روزگاری و سیاه بختی مردم خود لذت می برد وحضورش را درامتداد غم ومصیبت های مردم تجربه می نماید. رفتار و روسپی بازیهای ایشان درجریان هجوم کوچیها دربهسود، این تردید را برای همیشه از ذهن مردم بر طرف کرده است که ایشان لبخند وعافیتش را درامتداد مرگ ومصیت مردم خود جستجو می نماید. اما باتمام استعداد ومهارتی که دراین زمینه دارد خوشبختانه نمیتواند که گزینه ی خوبی برای تعمیل وتطبیق پروژه های بحران آفرین تیم آقای کرزی باشد. میزان شناخت مردم ازایشان درنقطه ی رسیده است که گریه های مصنوعی ایشان را در مصیبت های مردم، لبخند رضایت تعبیرنماید. اما جناب آقای کرزی که برای کامپاین انتخاباتی و به بهانه ی افتتاح سرک بامیان یکاولنگ درآن ولایت سفر کرده بود، فراموش کرده است که وعده های شکلاتی دیروزش ازیادمردم نرفته است.