طالبان، زوال انسانیت و دین ابزاری

طالبان بزرگ‌ترین گروه پوپولیست تندرو در افغانستان، با سر دادن شعار دین داری به تحمیق توده مردم پرداخته و بعضی‌ها را با این شعارها، تبدیل به طرف داران پرو پا قرص خود ساخته اند. این گروه که دهشت و وحشت جز لاینفک از شناسه شان است، در این اواخر توانسته است، شهریان کشور را به سوگ بنشانند، و اهداف خویش را که همانا خون و نفرت است را بر آورده سازند. این جماعت فریب، با از بین بردن انسانیت اعضایش، اهداف خود را برآورده می‌سازد، بی‌پرده می‌گویم، طالبان از جوهره‌ای اصلی وجود شان جدا شده اند، از انسانیت شان دور شده اند، حیوان شده اند، الینه شده اند.

مرگ انسانیت را می‌شود در چهره‌ی یک طالب دید، تماشای سیمای طالبان، دیدن صحنه‌های تراژیک که ساخته و پرداخته‌ی همین گروه است، انسان را به مرگ انسانیت در این گروه باور مند می‌سازد. صحنه‌های غم‌انگیز که در این روزها از طریق رسانه‌ها دیده می‌شود، فقط می‌تواند زوال انسانیت را در این گروه برساند و بس. سردمداران این گروه فریب با شعارهای دینی و عمل کردهای غیر انسانی شان برای اعضای گروه خویش شرایط را وضع می‌کنند که نتیجه آن مرگ شهروندان کشور من در قالب یک عمل دینی و پسندیده است، و مساله اصلی همین مورد دین است، طالبان اعمال شان را رنگ دینی می‌دهند، و باداران شان هم از آن سوی مرز برای شان این اعمال ددمنشانه شان را توجیه می‌کنند. در حالی که بیچاره ترین نهاد پیش طالبان نهاد دین است. استفاده‌ای ابزاری از دین به حدی است که حالا دیگر برای سلاخی مردم از آن سود می‎برد.

در علوم اجتماعی یک از مسائل مهم و بحث بر انگیز بحث الینه‎گی است. چارلی چاپلین با استفاده از سینمای صامت این مورد را به خوبی تشریح کرده است. چاپلین نشان می‎دهد که یک کارگر تمام وقت، اگر یک کار مشخص را به تکرار انجام بدهد این عملش تبدیل به خاصیت و شخصیت او می‌شود، و در زندگی روزمره اش بدون اینکه خودش احساس کند، رفته رفته تبدیل به ماشین می‌شود، که فقط توانایی انجام همان عمل مشخص را دارا است، و درک از انجام عمل خود ندارد، تبدیل به ماشین می‎شود که بدون درک و فهم فقط یک کار مشخص را بدون نقص انجام می‎دهد. چاپلین با این کارش از بنگاه‌های تجارتی که کارگران را استثمار می‌کرد، انتقاد کرد. و حالا جماعت فریب با استفاده از دین و با شعارهای رنگین، افراد و اعضای شان را با تکرار اعمال غیر انسانی خویش، تبدیل به ماشین کشتار می‌سازند. با استفاده از نام دین و خدا ساده لوحان را شکار می‌سازند، با استفاده از نام دین دعوت به جهاد می‌کنند، و انتحاری می‌سازند، با استفاده از نام دین و خدا مردم را طالب می‌سازند، اما بدانند که طالب از خود بیگانه است، نفهم است، انسان نیست، انسانیت‌اش را از دست می‌دهد، تحت تاثیر شعار می‌رود، از خود بی‌خود می‌شود، انسان که طالب می‌شود، در حقیقت آن انسان ماین می‌شود، واسکت انتحاری می‌شود، نمی‌فهمد، به عمل خویش آگاه نیست. این ماشین زمانی می‌خواهد کسانی را پارچه، پارچه کند، دیگر توان اندیشیدن ندارد، نمی‌تواند فکر کند و این عمل‌اش را سبک و سنگین کند، او فقط منفجر می‌شود، وظیفه‌ای او این است که باید انفجار کند. بیشتر از این مربوط به او نمی‌شود، درست مثل ماشین، عمل که مربوط به او است، را انجام می‌دهد و به باقی روند دست ندارد. این یعنی الینه‌گی، این یعنی انسان که طالب می‌شود، انسانیت خویش را از دست می‌دهد و تبدیل به ماشین می‌شود، و ماشین تحت فرمان است، فرمان را اجرا می‌کند بدون این که به عواقب‌اش بسنجد. هنگام که انسانیت از وجود حیوان دوپا رخت بست، انتظار انجام هر عمل از او می‌رود، به همین دلیل است که تجاوز طالبان بر گاو برای ما چیز غریب نیست. اما انسان چیز دیگریست، انسان دارای خرد است. توانایی تحلیل و تفسیر اوامر را دارا است، اعمال و افعال خویش را سنجیده انجام می‌دهد و از عواقب آن تصویر مشخص دارد.

سخن آخر اینکه طالبان که از خود بی‌خود شده اند و سردمداران شان که از راه دین ارتزاق می‌کنند، همه شاگردان ممتاز ماکیاولی هستند، ماکیاولی می‌گفت " هدف توجیه کننده وسیله است." مولانافضل الرحمان این گفته را تفسیر می‌کند و جنگ را درافغانستان جایز می‌داند. خوب فرقِ نمی‌کنند دلیل اینکه در افغانستان جنگ جایز است چه باشد، مهم این است مولانا به هدف خویش برسد، وسیله اش هرچه باشد در هدف تفاوت ایجاد نمی‌شود، هدف سلاخی جوانان افغانستانی است، که توسط ناانسانانی به نام طالب، تامین شده است.