آدمکشان: عبدالرب رسول سیاف و محمد اسماعیل
یک کارتون
چهار شنبه
18 فبروری 2015
زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )
پيام‌ها
19 فبروری 2015, 01:44
مقاله طویلی در ارتباط به گفته های اخیر سیاف در سایت جمهوری سکوت نشر شده است که بر خی از بخش های آن در ارتباط به کارتون فوق ذیلاً آورده می شود:
بلقیس روشن یکی از اعضای پارلمان کشور خطاب به چهره های جهادی میگوید: دهه هفتاد نیروهای نظامی شوری از خاک افغانستان خارج شده بودند؛ مرض داشتید که دوباره جنگ کردید؟
دهه هفتاد خورشیدی از درد آور ترین و منفور ترین دوران افغانستان معاصر است. در این دهه، کلان شهرهای افغانستان ویران شدند؛ درست در همین دهه، در گوشه و کنار این کشور گورهای دسته جمعی خلق شد. افشار تباه شد؛ شمالی سوخت؛ در جاده های شهر مزارشریف خون فوران کرد؛ یکاولنگیان قتل عام شدند. بدخشانیان در طول همین دهه روزگار شان را با علف سپری کردند و حیات شان را اینگونه حفظ کردند؛ غزنویان گرسنه ماندند؛ قندهاری ها آواره شدند؛ خوستی ها زیر شلاق حاکمان شان قد خم کردند و....
کسی شاهد نیست که در هیچ گوشه ای این خاک توده ها از این دهه خورشیدی رنجی و غمی را بر دوش نکشیده باشند. با یک کلام باید گفت دهه هفتاد، دهه خون، فاجعه، ویرانی و دربدری مردم افغانستان است که بطور مطلق عاملین فجایع این دهه، درست همان کسانی هستند که امروز خودشان را تیکه داران جهاد قلمداد می‌کنند.
من میدانم و اکثر مردم افغانستان می‌دانند که در بین سران جنگ در" مذاکرات اسلام آباد"، " مذاکرات کعبه - خانه خدا "، "نشست جبل السراج"، "شورای حل و عقد "، "جلسات بادام باغ" و .... چه گزشت. ملت و مردم افغانستان نه کور اند و نه در فقدان عقل و تجربه به سر می‌برند. آنچه بالای این مردم و ملت رفته است، تاریخ مو به مو برای نسل فردای این خاک به یادگار خواهد گذاشت؛
این یکی از تجربیات همیشه گی تاریخ بشر است که داعیه داران دین همیشه خود شان را صاحب خیر، شر، حاکمیت، اخلاق و خداوندگار جامعه ای شان پنداشته اند، بی آنکه کم ترین احترامی به قلمرو عقل و دانایی فردی انسانها قایل باشند. این امر در جوامع امروز اسلامی زیاد تر از جامعه، دین و آیین دیگر، هرچه بیشتر حاکم است. تاریخ معاصر افغانستان و بخصوص کشمکش های نیم قرن اخیر و پسین آن، پر رنگ تر از همیشه شاهد این امر بوده است و سران جنگ در قالب گفته ها و روایت دینی همیشه از آن سود سو جُسته اند. و در سایه همین روایت های دینی شان اَلم ناک ترین تراژیدی ها و فجایع را برای مردم بی دست و پا و بیصدای این کشور خلق کرده اند؛ مشخصن رسول سیاف!
رسول سیاف یکی از سردم داران و ترویج گران ایده های اخوانی، سلفی و وهابی در افغانستان است که نخست خرابکاری هایش را با همین ایده های تجربه شده ای که همیشه غیر از ویرانی و نفرت دست آورد دیگری را در جامعهءی بشری و اسلامی نداشته است، در کابل آغاز نمود.
رسول سیاف، یکی از بد نام ترین و جان خوار ترین و ویرانگر ترین چهره های جنگ سالاران دهه هفتاد است. با آنکه وی یکی از مشهور ترین عالم دین بود ولی هیچ گاهی دست وی در ویرانی، فجایع و نفرت ها کمتر و کوتاه تر از دیگر هم‌قطاران اش نبوده است. چنانچه گفته شد آنان در طول دوران جنگ همیشه از مجرای عالم بودن دین شان سودِ جُسته و استفاده و خیانت نموده است. ما منکر جهاد نیستیم؛ جهاد یک امر دینی است و این امر در یک جامعهءی دینی الزامی و غیر قابل انکار است. اما وقتی این قدرت خواران می آیند و از مجرای دین، جهاد را خلق فجایع، غارت گری، دزدی، چپاول و تجاوز بر امتان پیامبر خدای شان می‌داند، این می‌شود وحشی گری که رسالت انسانیت را به میدان دارآویزی می‌کشاند تا مجبورن علیه خیانت های جاری و یا گذشته، انسانهای دردمند قد بکشند و صدای اعتراض شان را جهت پایان بخشیدن به سواستفاده‌های دینی بلند کنند.
خطابه های واپسین رسول سیاف نیز از همآن مرض های دهه هفتاد که هنوز بوی خون و ویرانی میدهد، می‌باشد. چون با شیوه‌ای همان روز به پیروان اش مژده میدهد که در همین روزها خبری خوشی از واکنش مجاهدین تان در قبال حکومت خواهد بودید. رسول سیاف قبل از انتخابات نیز یکبار دیگر چنین موضعی گرفته بود که هدف وی جمع آوری رای بود ورنه سیاف خود بزرگ ترین جنایت کاران روز را در آستین اش دارد.
مشخصن واکنش که وی نسبت به عمل کردهای حکومت، در گرامی داشت از سال روز خروج نیروهای شوری از خود نشان داد قابل تامل است که وی و چپاول گران هم ردیف اش دقیقن چه می‌خواهند؛ قدرت و امتیاز. اگر این طوری نیست، خب تو خودت را رهبر مردمی میگری و یک عالم دینی و برو به همان کارهایت برس و ترا چه به مدیریت های کلان دولتی. مردم به قیمت حیات شان پشت صندوق های رای رفتند و رای دادند و حالا بهر نحوی که شد حکومت شان را شکل دادند؛ لااقل بگذارید ذره دردی از خروارها درد مردم غم کشیده این کشور کم گردد و شما مفت خوران و ویران گران دیگر مداخله نکنید. یک قومندان جنگ از پس کارهای تخنیکی. و الکترونیک، برق و تکنولوژی از چه سر در می آورد؟ هیچ چه اسماعیل خان تان چندین سال در وزارت انرژی و آب حرام خورد دیگر بس شان نیست؟ همه موضع گیری های رسول سیاف و هم قماشانش بیان گر چپاول گری آنان است. حالا وقتی دستی شان را از دزدی های بیست ساله ای شان کوتا می بینند بر روی حکومت عفو عفو می‌کنند.
عف زدن ها همه اش تکرار یک واژه است: مجاهدین؛ و مجاهدین از قدرت کنار زده شده است؛ مجاهدین صاحب این ملک است و... یکی مسول پیدا نمی شود بگوید: مجاهدین عزیز! شهرها را ویران کردید، در آنها فاجعه خلق کردید؛ شرم و حیا نیز چیزی خوبی است و کمی در حق تآن روا دارید و دیگر بس است این همه عفو زدنها. بگذارید مردم زندگی کنند و مدیران ارشد دولت و حکومت شان انسانهای کار فهم و کاردانی باشند، نه صاحبان گلوله و تفنگ.
اگر کدام مجاهدتان، کوچکترین طرحی برای بیرون رفت افغانستان و مردم افغانستان از این چالش های موجود که فراراه مردم این کشور است را دارد، بیاورید در میان بگذارید، همه ی ملت هم صدای تان خواهند شد ورنه عف زدنهای تان را دیگر لطفن ببندید!
19 فبروری 2015, 09:38, توسط امین
من شخصا خودم ازین قماش مردم تنفر دارم، منظورم ازین مجاهدین لعنتی خدا زده است. اینها بسیار بیشرم بی حیا مردم هستند. تو خودت فکر کن شخصی که از نام اسلام سوء استفاده کرده به پول و مقام خودرا برساند شما دیگه از همچو اشخاص چی انتظار دارید. بین اینها و مافیای ایتالیا در واقع هیچ فرقی نیست، اهدافشان فقط یک چیز است(پول) برایشان فرق نمیکند این پول را از کدام طریق بدست بیاورند، جنگیدن علیه دولت ها، اختطاف، آدم کشتن، قاچاق مواد مخدر...، . جنایتکار باید سرکوب شود تا مردم بتوانند نفس راحت بکش اند ..
22 فبروری 2015, 14:25, توسط ظفر
سیاف از کدام درد می نالد؟/ وحيد مژده
وحید «مژده»
سخنان اخیر استاد سیاف در رابطه به حضور جاسوسان در کابل و ادعای وی مبنی بر اینکه اعلامیه های ملامحمد عمر در وزیراکبرخان نوشته می شود، توجه بسیاری را برانگیخت. وی قبلا هم به وجود کسانی در کابل اشاره کرده بود که از خاک جبار «منطقه ای در حومهء کابل» انتحاری ها را با موتر های سیاه به شهر کابل انتقال می دهند.
من نمی خواستم بر سخنان استاد تبصره ای داشته باشم. چندسال قبل وقتی استاد در یک مصاحبه گفت که حضور امریکا در افغانستان مشروع است زیرا این حضور به خواست شورای امنیت سازمان ملل صورت گرفته است، من در مورد این سخن وی به سخنانش در زمان جهاد اشاره نمودم که می فرمود سازمان ملل وسیلهء دست امریکا و اسرائیل است و با همین استدلال ماموریت بنین سیوان را یک توطئه از جانب دشمنان اسلام می خواند. استاد دو تن از دوستان را نزد من فرستاد و از من خواست که دیگر در مورد وی سخنان منفی ننویسم و حربه بدست «کمونیست ها» ندهم زیرا کمونیست ها از آن سوء استفاده می کنند!
از آن ببعد من نخواستم مزاحم استاد شوم وحتی زمانیکه یکی از دوستان که بیوگرافی و کارنامه های رهبران جهاد را در کتابی تحت عنوان «تذکرة الاشقیا» گرد آورده بود به من سپرد تا در آن خاطرات خود را نیز علاوه نموده و در مورد اصلاح مطالب آن نظر بدهم. من در آن کتاب به مطالبی که نویسنده از دوران زندان دهمزنگ از زبان شهید محمد کاظم شارقی و شهید مولوی عبدالغفور پروانی در مورد استاد سیاف نوشته بود اعتراض کردم و گفتم که باید این مطالب را از آن کتاب حذف نماید که مغایر عفت کلام است. روایت ضعیفی از قول مرحوم مولوی تره خیل را که جد استاد را تازه مسلمانی از اهل هنود بنام «چندل بائی» خوانده بود نیز زاید از بحث دانستم و مشورت به حذف آن دادم. در این کتاب منتشر ناشده، شرح حال و کارنامهء استاد سیاف به شیوهء نگارش کتاب «تذکرة الاولیا» از شیخ فرید الدین عطار با این جملات آغاز می شد:
آن شقاوت پیشهء دوران، آن گرگ درنده در جامهء چوپان… آن زمین خور بی انصاف، عبدرب الرسول والسیاف. مظالم او بسیار است و مکاید او بی شمار که همه در این مختصر نگنجد. پس به اندکی اکتفا می کنیم که عاقلان را اشارتی کافیست…
و البته آنچه در آن اندکی گنجیده نیز برای شناخت استاد کفایت می کند. از آن جمله:
• سیاف چگونه رهبر شد؟
• همکاری سیاف در انتقال خانوادهء حفیظ الله امین به غرب.
• نقش سیاف در بمیان آمدن القاعده.
• کمک های سیاف به طالبان برضد حکمتیار و مزاری.
• دعوت از اسامه برای بازگشت به افغانستان درسال 1996.
• نقش سیاف در ترور احمدشاه مسعود…
که اگر فرصتی بود در آینده به هرکدام از این موضوعات پرداخته خواهد شد.
اما سخنان استاد با ادعای واهی نوشته شدن اعلامیه های ملامحمد عمر در وزیر اکبرخان موجب شد تا عده ای با استناد به سخنان گهربار ایشان، مرا مورد عنایت فحش و دشنام قرار دهند. برای من هم قابل تحمل نبود که حتی زنان بدکاره نیز به دفاع از سخنان استاد برخیزند و اتهام ناروا بر من ببندند و من خاموش باقی بمانم.
اما حقیقت چیست و چرا سیاف بصورت مبهم از بقول خودش حضور جاسوسان سخن می گوید اما از آنان نام نمی برد؟ این شخص که هم انتحاری ها را از خاک جبار به کابل انتقال می دهد و هم اعلامیه های ملاعمر را در وزیراکبرخان می نویسد کیست؟ سوال دیگر اینست که آیا واقعا استاد از درد وطن این سخنان را برزبان می آورد یا درد در جای دیگری است؟
مجاهدین سابق بخوبی می دانند که شخصی که استاد به وی اشاره دارد، کسی جز انجنیر احمدشاه احمدزی نیست. انجنیر احمدشاه روزگاری از دوستان نزدیک استاد سیاف بود بحدی که استاد بعد از اینکه تنظیم اتحاد اسلامی برای آزادی افغانستان را بوجود آورد، وی را بحیث معاون خود برگزید. انجنیر احمدشاه در حکومت استادربانی به نمایندگی از تنظیم استاد سیاف حتی در مقام صدراعظم نیز ایفای وظیفه نمود.
اما مشکل استاد با این شخص چگونه بمیان آمد و روابط چرا تیره شد؟ برای روشن شدن حقایق به دورانی برمی گردیم که دولت داکتر نجیب الله سرنگون شد و حکومت مجاهدین در کابل بمیان آمد. در آن زمان در پیشاور تعداد زیادی از مجاهدین عرب با خانواده های شان زندگی می کردند که به اشارهء امریکا، تحت فشار پاکستان قرار داشتند. کشور های متبوع این افراد نیز حاضر به پذیرفتن آنان نبودند زیرا نمی خواستند تا تجربهء جهاد افغانستان به کشور های نفت خیز عرب منتقل گردد.
نماینده هائی از مجاهدین عرب نزد استاد سیاف رفتند و گفتند که به دلیل سهم گیری در جهاد افغانستان، جز در این کشور، در هیچ جای دیگر دنیا پناهگاهی برای ما وجود ندارد بنابراین می خواهیم در افغانستان که بخاطرش در کنار شما قربانی دادیم، زندگی کنیم. سیاف به آنان وعده داد که از استاد ربانی خواهد خواست تا به آنها تابعیت افغانستان بدهد و این کار نیز صورت گرفت. استاد ربانی به انجنیر احمدشاه که وزیر داخله بود دستور داد تا به تعداد زیادی از این افراد تذکرهء تابعیت افغانستان بدهد.
تعدادی از این افراد تقاضا داشتند تا در کابل خانه بخرند. استاد سیاف به آنها گفت که پول های خود را از طریق انجنیر بشیر به انجنیر احمدشاه بفرستند. این عرب ها ملکیت های خود را در کشور های خودشان فروختند و پول آنرا به پیشاور انتقال دادند. انجنیر احمدشاه در آن زمان تعدادی خانه در کابل برای این افراد خریداری کرد و در نتیجه شایع شد که انجنیر احمدشاه در کابل دهها خانه برای خود خریداری کرده است.
با بقدرت رسیدن طالبان در کابل، انجنیر احمدشاه به خارج از کشور و استاد سیاف به شمال افغانستان رفتند تا اینکه سرانجام دولت طالبان سرنگون شد و هردو به کابل برگشتند. بعد از مدتی استاد سیاف از انجنیر احمدشاه خواست تا تمام این خانه ها را که با پول عربها خریداری شده و قباله هایش بنام انجنیر احمدشاه بود به وی تحویل دهد. انجنیر احمدشاه به وی گفت که این خانه ها ملکیت شخصی مجاهدین عرب است که در کنار ما جهاد کردند اما استاد گفت که مالکان این خانه ها همه تروریست اند و اگر به افغانستان بیایند، باید دستگیر شده و به امریکا سپرده شوند.
انجنیر احمدشاه حاضر شد تا این ملکیت ها را با سیاف نصف نماید اما جناب استاد استدلال می کرد که من تو را به عرب ها معرفی کرده بودم و آنها با اطمینان من به تو پول دادند بنابراین تمام این خانه ها متعلق به من است.
این کشمکش چند سال بطول انجامید تا اینکه یک جرگه از هر دو جانب صلاحیت گرفت و فیصله نمود که استاد از میان این خانه ها سهم خود را بشکل دلخواه انتخاب نماید. استاد خانه هائی را که در موقعیت های خوب شهر کابل قرار داشتند برای خود انتخاب کرد اما باز هم از این فیصله راضی نیست زیرا فکر می کند که بعضی ملکیت های دیگر از جمله خانهء شخصی انجنیر احمدشاه در وزیراکبرخان هم با پول اسامه بن لادن بعد از بازگشت وی از سودان خریداری شده و باید به جناب استاد داده شود. به همین دلیل اکنون استاد از راه های مختلف انجنیر احمدشاه را زیر فشار قرار می دهد تا این خانه را هم بدست آورد. اشارهء وی به نوشته شدن اعلامیه ها در وزیراکبرخان اشاره به همین خانه دارد!
کسانی که از اصل جریان مطلع نیستند، سخنان تند جناب استاد را ناشی از جاسوس ستیزی وی می دانند اما کسی که خود داروندار امروز خود را مدیون خدمت به شبکه های استخباراتی سعودی، پاکستان و سازمان سیا است و دوستی نزدیک وی با شهزاده ترکی الفیصل و شهزاده سلطان بن عبدالعزیز در دوران جهاد بر هیچ مجاهدی پوشیده نبود که همین ارتباطات روزگاری او را به مقام ریاست اتحاد اسلامی مجاهدین افغانستان رسانید، چنین شخصی امروز دیگران را به جاسوس بودن متهم می سازد.
جالب است که او از دولت می خواهد تا طالبان را «خوب بکشند» اما موسی خان اکبرزاده والی سیاف در غزنی سخنگوی داعش را بعنوان سکرتر خود استخدام می نماید و استاد در این مورد چیزی نمی گوید!
این مقال را با این نصیحت از گلستان شیخ اجل سعدی به پایان می برم که موافق حال استاد است:
هندوئی نفت اندازی همی آموخت. حکیمی گفت: ترا که خانه نئین است، بازی نه این است!
تا ندانی که سخن عین صوابست مگوی
وآنچه دانی که نه نیکوش جوابست مگوی
آنلاین : سیاف از کدام درد می نالد