روشنفکران بی دین یا دینداران جاهل!

مقدمه: ‏

مقصود از اصطلاح «بی دین» در این نبشته، منکر دین نیست، بلکه مراد از آن نویسندگان و ‏روشنفکران «خود معتبری» هستند که، به اسلام به عنوان یک دین انسان ساز، برنامهء کامل ‏زندگی، فردی، فامیلی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی نمی نگرند. ‏

این یک مسامحه از جانب من خواهد بود، ور نه عمق تحلیل قرآنی بر این اصل تأکید دارد که؛ ‏تشکیک و انکار از یک آیت و یا یک اصل قرآنی به معنایی انکار از همهء دین است. ذالک ‏الکتاب لا ریب فیه هدی للمتقین... « این کتابی است که شک بردار نیست، نقشهء راه است ‏برای پرهیزگاران» ‏
و یا این مفهوم آیت کریمه «آیا ایمان می آورند به بعضی از قرآن و انکار میکنند بعضی دیگر را، ‏پس چیست جزای کسانی که چنین میکنند، مگر ذلت در دنیا و در روز آخرت به عذاب دردناک ‏بر گردانده میشوند..» ترجمه آیت.‏

بخاطر این مقصود من از « بی دین» منکر دین نیست که؛ اکثر این روشنفکران شعار میدهند که؛ ‏‏(به آمنت بالله ایمان دارند...)، ولی وقتی به مکتب اسلام و سیاست اسلامی می رسند، برای ‏تعلل و توجیه انکار خود، پای جنایت و یا خطا های کسانی را به میان میکشند که؛ ادعای دین ‏داری داشته اند و مرتکب خطا شده اند و به نحوی از سیاست دینی انکار میکنند. یا هم جدای ‏دین از دولت را با مقایسه اسلام بر مسیحیت در غرب پیشنهاد میکنند. ‏
ادعای اولی پایه علمی ندارد! ادعای دومی هم یک قیاس مع الفارق است و دین اسلام حتی ‏مشابه مسیحیت نیست، بخصوص در زمینه های قوانین و زندگی؛ فردی، فامیلی، اجتماعی، ‏اقتصادی و سیاسی!‏

‏ ***** ‏

‏* من عنوان این نبشته را از این جهت (روشنفکران بی دین، یا دینداران جاهل) گذاشته ام که؛ ‏این دو قشر در همیشه بهترین عصای دست اجانب و استعمار بوده اند و هستند. چون تجربهء ‏دوصد سال اخیر در کشور های اسلامی، نشان داده است که، قدرت های استعماری بیشتر سرمایه ‏گذاری شان بر این دو قشر است.‏

علت: ‏

استعمار میداند که وجود یک عده بنام روشنفکر که با لباس های شیک و آلفته از غرب و شرق ‏وارد کشور های فقیر و مصیبت زدهء دست استعمار میشوند و به بعضی از روش های زندگی ‏مدرن آشنایی دارند، میتوانند که در جوامع عقب مانده و استعمار زده یک چهرهء مدرن و علمی ‏ارائه بدارند. بخصوص زمانی که بوق های استعماری «امثال رادیوی بی بی سی و صدای ‏امریکا و دیگر رسانه های تحت الحمایه صهیونستی» در شکل رسانه های همگانی با این تازه ‏واردان همراه و همگام باشد.‏

‏* اینجا بود که، تهاجم فرهنگی غرب به دول اسلامی که بعد از فروپاشی استعمار انگلیس آغاز ‏شد، این شیوه سخت کار گر افتاد و بسیاری از کسانی که سردمداری کشور های اسلامی را پس از ‏استعمار انگلیس و بعضا فرانسه بدست گرفتند که، در ظاهر انسان های تحصیل کرده و مدرن ‏بودند، ولی طبق عنوان ما از دین، فهم دینی و تربیه دینی خلع بودند و پس زمینهء دینی شان ‏صفر بود. ‏

این اصل از مغرب عربی و افریقا گرفته تا شرق میانه، جنوب شرق آسیا، آسیایی مرکزی و خود ‏افغانستان ما عمومیت دارد و تقریبا هیچ استثنائی در کار نیست! ‏

همهء حکام کشور های اسلامی بعد از استعمار انگلیس، نظام و مردم سالاری را بر شیوه های ‏غربی آن قبول داشتند و از آنجائیکه سطح تحصیل اکثر ایشان نسبت به شهرت شان پایان بود، ‏مستقیم از استعمار «در ظاهر رفته ولی در حقیقت موجود و حاکم» دستور می گرفتند و نقشه ‏های آنها را پیاده میکردند.‏

امروز هم این شیوه ادامه دارد و استعمار بیشتر کسانی را در کشور های ما به عنوان روشنفکر به ‏گروگان کرفته اند و بوق خود را با صدا های شان پر صدا تر میکنند که، در مکتب های بیگانه ‏درس آزادی را به گمان خودشان فرا گرفته اند. منتها با این فرق که؛ امروزه دستگاه های رسانه ‏ای غرب در کشور های ما جا افتیده و شنونده دارد. گذشته از این، استعمار از طریق تشویق های ‏بی پایان، جائزه دادن ها و حتی متوصل شدن به فریب، حیله و زور میخواهد اینان را به کرسی ‏بنشاند.‏

با این گفتهء مختصر بدین نتیجه می رسیم که؛ غرب استعماری در کشور های ما همان ‏روشنفکرانی را عرصه میدهند و پشتیبانی میکنند که، از ناحیه دین و فهم دینی خلع باشند. و الا ‏در کشور های اسلامی در قرن بیستم و بیست و یکم روشنفکران دیندار بسیار زیاد بودند که، هم ‏صدای شان واقعا صدای آزادی حقیقی بود و هم اندیشه های شان راه را بسوی تمدن روز ‏همگام با مصلحت جهانی و دینداری هموار می نمود. ولی استعمار نا مردانه کوشش کرده است ‏که از گسترش این افکار و از شهرت این اشخاص به هر نحوی که باشد جلو گیری کند.‏

‏* روشنفکران سرازیر شده از شرق استعماری و یا اتحاد شوروی سابق هم، بدتر از غربی ها ‏بودند. چون آنها از اساس دین را قبول نداشتند و همهء دین را «چه مکتبی و چه خرافی آن را» ‏نادرست و غلط می پنداشتند و حاضر بودند که بخاطر به کرسی نشاندن فلسفهء غلط مارکسیزم ‏حتی پدران خود را هم اعدام کنند. این بخش دیگر به تحلیل زیاد ضرورت ندارد.‏

‏***** ‏

در این میان قشر دیگری که بدتر از دوی اولی برای استعمار کارساز تر بوده و است، دینداران ‏جاهل است.‏
‏* استعمار در اوایل کسانی را از دینداران در کشور های ما تشویق میکردند و کوشش مینمودند ‏که آنها را به دستگاه های سیاسی نصب کردهء خود مرتبط سازند که؛ از دین بجز چند موضوعی ‏ابتدائی تجهیز، تکفین، خیرات و صدقات چیزی نمی دانستند و باور شان در همین حد خلاصه ‏میشد.‏

در این کشور ها، وقتی نهضت های اسلامی که از اسلام یک جهان بینی مدرن تفسیر و ارائه می ‏نمودند، اسلام را دین قوانین و حاکمیت معرفی میکردند و مستقیم از متن دین برای دین استدلال ‏می نمودند، اکثراً توسط همین خرافه پرستان و دینداران جاهل سر کوب شدند و فتوا های همین ‏ملاهای جاهل دستاویز مهره های استعمار و حکام ظالم بود.‏

‏* یکتن از این رهبران نهضت اسلامی وقتی که توسط نمایندهء استعمار در مصر به اعدام محکوم ‏شد، چه جملهء زیبایی را در پاسخ ملای که می آید تا به خیال خودش کلمهء شهادت را در اعدام ‏گاه به او تلقین کند میگوید: نحن نعدم من أجل لا اله الاالله و انتم تأکلون الخبز بلا اله الاالله… ‏‏«ما بخاطر لااله الاالله اعدام میشویم و شما با لا اله الاالله نان میخورید!‏

‏* در ایران هم امثال دکتور شریعتی و دیگر مفکران مسلمان را آخوند های دستگاه نشین استبداد ‏تکفیر کردند.‏
‏* اقبال هم از دست این دینداران جاهل چنین شکوه سر میدهد:‏

گرفتم حضرت ملا ترش روست*

نگاهش مغز را نشناسد از پوست‏*

اگر با این مسلمانی که دارم*

مرا از کعبه می راند حق اوست*

به بند صوفی و ملا اسیری* ‏

حیات از حکمت قرآن نگیری*

به آیاتش ترا کاری جز این نیست*

که از یاسین او آسان بمیری*

ز دوزخ واعظ کافر گری گفت*

حدیث خوشتر از وی کافری گفت*

نداند آن ضعیف احوال خود را*

که دوزخ را مقام دیگری گفت*

این چند رباعی اقبال روشن ترین بیان از عملکرد ملا های که دانسته و یا هم ندانسته در گرو ‏استعمار بوده اند می باشد.‏

امروزه هم این شیوه جریان دارد، منتها بشکل دیگری!‏

امروز غرب استعماری، نه تنها که شیوهء استعمار خود را تغییر داده است، بلکه گروگان گیری ‏خود را هم به شیوه دیگری اجرا میکند.‏

یک مثال بر این ادعا کافی خواهد بود: در افغانستان غرب بنا بر حکم ضرورت زمانی و منافع ‏استراتیژی خود در زمان جهاد، از احزاب جهادی منسوب به نهضت اسلامی، دفاع میکند و تا ‏آخرین دروازهء پیروزی آنان را همراهی میکند…‏

در این مدت ضعف های شخصی رهبران این جریان را بخوبی مطالعه میکند، و تقریبا بیست ‏سال برای تکمیل این مطالعه کافی بود. روزی که این مجاهدین به پیروزی میرسند، غرب از زبان ‏بوش پدر آنان را دشمنان جدید معرفی میکند و روسهای که دیروز دشمن بودند به عنوان دوستان ‏شناسانده میشود. ‏

غرب برای جلوگیری از اقامهء یک نظام احتمالا اسلامی دست بکار میشود و در این راه از همان ‏شناخت خود از ضعف های اشخاص ردهء بالای جهاد استفاده میکند.‏

رسیدن به کرسی ریاست جمهوری، حب قدرت، جاه و ریشه های خوابیدهء قومی را بیدار ‏میکند، از دشمن دیروزش و دوست امروزش روسیه هم در این امر استفاده میکند و دست او را ‏باز میگذارد که ایادی خود را بعد از سقوط نجیب هم کمک و تشویق کند. در نهایت از ‏مسلمانان پیروز چهره ای به مردم ارائه بدارد که اصلا باور کردنی نیست. تنها خرابی شهر کابل و ‏عدم عطش رهبران ما از خود گامگی و قدرت طلبی توانست که همهء اهداف استعمار را در یک ‏مرحلهء بسیار کوتاه به کرسی بناشد!‏

به سادگی میتوانند مردم استدلال کنند که؛ چه فرق است میان این رهبران و این اسلام!!! این ‏حربه خوب کار گر و با نتیجه بود و میتواند تا دهها سال دیگر زنده و زنگ نازده برش داشته ‏باشد!‏

این تحلیل بدین معنا نیست که؛ رهبران گناهکار نیستند و تقصیری ندارند! بلی! عدم درک درست ‏از سیاست و اداره، ضعف های ناشی از قدرت طلبی، زور گویی، دست کم گرفتن قتل مسلمان، ‏ویرانی یک شهر پر جمعیت، از همه بدتر ادامه دادن این خطا ها و وسیله قرار گرفتن دست ‏دشمنان نا مرئی و مرئی و تا حد رساندن این فاجعه به طول عمر جهاد «یعنی 14 سال و 14 ‏سال»، کمتر از یک جنایت به معنای واقعی کلمه نیست. ‏

در اسلام هم یک اصل داریم که« اگر کسی به دستور کسی مسلمانی را قتل میکند، همین کسی ‏مجرم است که قتل را انجام داده است و این اجراء کننده قتل باید قصاص شود» اصول فقه.‏

این اولین قدم و نا جوانمردی استعمار برای یک جریان است. ‏

در قدم دوم و در پی این ویرانی، گروهی دیگری را کمک میکند و به اقتدار می رساند که، از ‏اسلام یک چهره کاملا خشن، بی رحم، محاکم تفتیش، چرک، بی خردی، بی قانونی، و همهء ‏انواع بدی ها را ترسیم کند. طالبان نمونهء مجسم این چند کلمه بودند.‏

هر فرد عادی این را میداند که طالبان، با کمک صدها ملیون دالری امریکا و ده ها هزار موتر ‏های پیک اپ خریداری شده توسط امارات متحده عربی «که سر تا پا در گرو امریکا است» و با ‏رهبری آی إس آی، به میدان آمدند و تا وارد شدن به کابل و از آن جا بسوی شمال حمایت ‏شدند.‏

امریکا این حمایت خود را در نهایت پنهان هم کرده نتوانست و نماینده بلند پایه اش، به خطوط ‏جبهه در شمالی آمد و سران مقاومت را تشویق کرد که، صحنه را به طالبان وا گذارند، چون به ‏گفتهء او «آنها لشکریان ظاهر شاه هستند»‏
اینجاست که امروزه رفتار یک عدهء جاهل و بی خرد «طالبان» به عنوان نمونهء تفکر اسلامی و ‏نظامی اسلامی به جهانیان معرفی میشود و رسانه های غرب و مقلدان آنها هم بوق آن را بیشتر از ‏حد ضرورت به صدا در می آورند.‏
خلاصه اینکه؛ این دو قشر «روشنفکران بی دین و دینداران جاهل» دو بال پرواز اهداف استعمار ‏هستند که، تا وقتی وجود دارند و تقویه میشوند، کشور ما روی خوش بختی را نمی بینند و این ‏فاجعه در ابعاد بدتر از آن که امروز تصور میکنید « یعنی تقسیم کامل کشور به چندین امیر نشین ‏کوچک باشد» پیش می رود. خدا خیر کند!!!‏

‏*****‏

نوت: در اخیر قابل اشاره میدانم که؛ بعضی از روشنفکران ما فکر میکنند که، قرآن از معقولهء ‏روشنفکری حرفی به میان نیاورده است و قشر روشنفکر را معرفی نکرده است، و این اصطلاح ‏از مصطلحات وارداتی غربی است. ‏
این اندیشه بکلی غلط است و بر خاسته از عدم آگاهی دینی است. قرآن به صراحت و تفصیل ‏انسان روشنفکر را معرفی میکند و ویژه گی های آن را بر می شمارد. إن شاء الله در نبشته های ‏بعدی به این موضوع پرداخته خواهد شد.‏