دردنامه‌ی عبیر "سیاهسنگ" را سفید‌روی نمی‌تواند

من میکوشم تنها به دو سه شماره از هفت شماره حرفهایی سیاهسنگ بپردازم:

قبل از همه خوب است به یاد سیاهسنگ بدهم که برای من هم نوشته "در مرز گور و گنگا" جذاب بود و به اندازه احساسات و رنج کشیدن خودم از میهن غرق آفت و بلای بی‌پایان ما، دلم به سختی فشرده شد اما صرفاً به خاطر شهادت فرشته‌ای چون "عبیر" (۱) نه بلکه بیشتر به خاطر آنکه هماندم در برابر چشمانم دهها و صدها "عبیر" افغانستانم از ۲۵ سال به اینسو همچون پرده‌ی سینما جان گرفتند که قلم هیچیک از شاعران و نویسندگان ما برای شان لحظه‌ای هم به طور موثر یا حتی خنثی و ناموثر و در حد پسند صبغت اله مجددی‌‌ها نچرخید و نه خواهد چرخید. حرف‌های ملالی جویا درباره سیاهسنگ حرف من، ‌حرف دل اکثریت مردم است، ادعانامه‌ای تکاندهنده علیه کلیه شاعران و نویسندگان وطنی است که هنوز هم راه شان را از خاینان و جانیان پرچمی و خلقی و جهادی جدا نساخته و با گریز از فجایع جاری در کشور، با تقلید بوزینه وار از نویسندگان ارتجاعی ایران، مشق "پست مدرنیزم" می‌کنند.

"ملالی جویا خواهد دانست که من (سیاهسنگ) کلیت ادبیات و کلیت ژورنالیزم نیستم و اگر همین اکنون تا پایان زندگی، در برابر همه رویدادهای جهان یکسره خاموشی پیشه کنم، نه هفت لایه آسمان به زمین خواهد افتاد و نه در سرنوشت زادگاهم به اندازه سر سوزن دگرگونی خواهد شد."

نه ملالی جویا و نه هیچکس دیگر شما را "کلیت ادبیات و کلیت ژورنالیزم" نگفته و نخواهد گفت.

هیچگاه در تاریخ قرار بر این نبوده که شاعر یا نویسنده‌ای از آن دو "کلیت" برخوردار باشد تا با حربه قلمش به جنگ بی‌‌عدالتی‌‌ها و ناپاکی‌‌ها و سیاهی‌‌ها رود. برعکس، اغلب شاعران و نویسندگان که به بزرگی و نام‌آوری دست یافته اند نه به علت "کلیت" بودن و اشراف شان در حیطه ادب و هنر بلکه به علت همرزمی و همراهی شان با حرکت آزادیخواهانه و پیشروانه‌ی توده‌ها بوده است.

عشقی، فرخی یزدی، خسرو گلسرخی، سعید سلطانپور، محمد مختاری، جعفر پوینده، داود سرمد، انیس آزاد، عبدالاله رستاخیز، حیدر لهیب و حتی شاملوی نابغه، هیچکدام "کلیت ادبیات" نبودند ولی برای مردم گرامی‌‌ترین و معتبرترین و والاترین چهره‌ها هستند چرا که هرگز با دشمن مردم نساختند و کار و قلم شان گلوله‌هایی حساب شده بودند که قلب دشمن را نشانه میگرفتند. شاید بتوان به همه‌‌ی اینان و امثال شان نسبت "کلیت" را داد، "کلیت"ی حاصل از انقلابی بودن شعر و نوشته شان و نه صرفاً فخامت ادبی آنها. به قول گارسیا لورکا هیچ شاعر واقعی غیر انقلابی یافت نمیشود، آنان شاعران واقعی بودند.

آقای سیاهسنگ شما به خود و مجموعه شاعران و نویسندگان افغانی مشهور اطراف تان نظر بیافگنید. فراوان انواع ادبی پدید آورده اید، از لحاظ آگاهی از به اصطلاح فنون ادبی و ادبیات و هنر جهان نیز کافی آگاهی دارید. اما از آنجایی که باز به قول لورکا که شاعر باید با مردم خنده و گریه کند، نه نشاط مردم را دریافته اید و نه کارد و مشخصاً کارد باند "ائتلاف شمال" و همدستان پرچمی و خلقی آن رادیده اید که تا استخوان مردم فرو رفته یا اگر دیده اید حس کرخت شده‌ی تان نگذاشته که مصمم و دگرگون گردید و در نتیجه آثاری خنجرگون بیآفرینید. ازینرو هیچکدام تان از وجهه‌ی ملی برخوردار نیستید و شعرها و نثرهای تان عمدتاً در همان حلقه‌‌ی کوچک خود تان یا این و آن شاعر و نویسنده‌ی ایرانی وامانده و پسمانده‌ و رژیمی، در گردش افتاده و گرم تان می‌سازد و در مدتی کوتاه از یادها می‌روند.

برعکس آن شاعران و نویسندگان ایران، زندگی هیچکدام شما "شاهکار اصلی" شما نبود و نیست تا فرآورده‌ ادبی تان هم ماندگار شود چونان صمدبهرنگی و گلسرخی و سلطانپور و دیگران. آن شاعران و نویسندگان ایران از قماشی بودند که به تعبیر لورکا گلدان خوشبوی خود را به زمین گذارده و مستقیماً خود را به توفان آزادیخواهانه‌ی مردم سپردند. ولی شما و دوستان تان را می‌بینیم که جز خنثی گویی و خنثی نویسی، جز تقدیم عریضه مسلمانی به جنایتکاران جهادی، جز بیشرمانه‌ترین دفاع از رژیم ایران، جز به کثیفترین سازشکاری و محافظه‌کاری‌ها تن دادن و تبلیغ آن زیر نام "کمک به وحدت ملی"، وظیفه‌ای برای خود نمیشناسید. (۲) مگر شما و جمیع اعضای "انجمن ادبی نویسندگان" نبودید که با پیش انداختن قهار عاصی از فتوای خمینی برای ترور سلمان رشدی جانبداری کردید؟ این داغ سیاهی است که گویی قصد دارید تا آخر عمر آن را از پیشانی تان پاک ننمایید. آیا چپ و راست رقصیدن رسمی کاظم کاظمی، ابوطالب مظفری، حسین محمدی، یعقوبی و سایر شاعران و نویسندگان به دهل رژیم ایران و رسماً اجیر بودن شان به رژیم و شعر سرایی شان برای خمینی را مایه خجلت و رسوایی عظیم خود نمی‌‌شمارید؟ از این آیاها بی‌حساب وجود دارند که آوردن بخشی از آنها هم دهها صفحه خواهد طلبید. ولی در این میان یکی از حقایق را که پیراهن و تنبان همگی شما و یاران را دریده و درخت بی‌ننگی روییده در پشت تان را ظاهر میسازد و آن را با هیچ چال و شگرد ادبی یا غیرادبی نمیتوان انکار کرد، وجود محترم الحاج جنرال حسین فخری عضو رهبری ریاست محترم خاد در جرگه شماست که با وصف وظایف عدیده‌اش از پشت میز خادش، برای زن و مرد و خرد و کلان "انجمن ادبی" از سردار واصف گرفته تا سردار "دکتر" سمیع حامد و سردار رزاق مامون و سایر سرداران و "دکتر"ها، "نقد" نوشته و چه "نقد" هایی. (۳) دوستی گفت که کاش فاروق فارانی که هنوز کاملاً به رنگ انجمنی‌های خادی – جهادی درنیامده است، بعضی از دوستان جاناجانی‌اش مانند سیاهسنگ را قسم و قرآن بدهد که دست کم از تماس با الحاج خادی حذر کند چونکه لبریز از تعفن غیر قابل تحمل است که نه گذشته «ساما»یی به دادش خواهد رسید و نه "در مرز گور و گنگا" و نه حتی جایزه ادبی نوبل را اگر بخیر نصیب شود.

بلی آقای سیاهسنگ، تا وقتی که یک شاعر یا نویسنده مرز بین خود و دستگاههای جاسوسی بومی و بیگانه و رژیم پوشالی بومی و رژیم‌های فاشیستی و مزدور را روشن نکرده باشد به پشیزی نمی‌‌ارزد هرچند هم به فرض "کلیت" ادبیات و ژورنالیزم ناب معرفی شود.

شما اگر "تا پایان زندگی در برابر همه رویداد‌های جهان یکسره خاموشی پیشه" کنید مختارید و ممکن است ولی در آنصورت اجازه بدهید بلافاصله به عنوان شاعر و نویسنده و مترجمی خنثی و در آخرین تحلیل در خدمت کمپ قاتلان و بی‌‌ناموسان جهادی به حساب روید که قهرمان مرده‌ی‌ تان احمد شاه خان مسعود می‌باشد و قهرمان زنده‌ی تان استاد برهان‌الدین ربانی رئیس "جبهه ملی" و یا خوشخانه‌ای معروف لطیف پدرام فیلسوف معاصر و کاندید ریاست جمهوری تان؛ در آنصورت پس چه جای گله و گذاری از ملالی جویا که شما را "بزدل" و " خوش کن دل سیاف" و "اشکریز دروغین" و ... می‌‌نامد؟

نه، شما علی‌الرغم ظاهر "فروتنانه"‌ی این که گویا نشستن و برخاستن تان از سر سیلاب رویداد‌های جهان و حتی افغانستان به اندازه پشه‌ای تاثیر‌ نخواهد داشت، نوشته‌های خود را "فی سبیل الله" و بدون هدف و انگیزه‌ای اجتماعی تولید نکرده اید. منتها نمی‌‌دانید یا نمی‌خواهید بدانید که اگر گیریم گذشته ها را گاو خورده باشد، در حال حاضر چه و چگونه و برای کی باید بنویسید. و چون به این مسایل سه‌گانه برخورد شما و شرکا انقلابی وحتی غیر ارتجاعی نبوده است، اینست که فاروق فارانی هم به فوران ناگهانی احساسات گرفتار شده و به گمراهی میرود وقتی "در مرز گور وگنگا" را "یکی از ده نوشته خوب ما در یک قرن اخیر" ارزیابی می‌کند. (۴)

ستایشهایی از این نوع از طرف شخصیت با اعتبار نسبی فاروق فارانی موجب می‌شود فاصله شعر ونثر شما از گلوله شدن بر قلب مغولان هار جهادی و ولی نعمتان خارجی شان بیشتر و بیشتر گردد.

با این گلوله نشدن، کارهای تان از "هفت لایه آسمان به زمین" نیفتاده اما در سرنوشت زادگاه نگونبخت تان به" اندازه سر سوزن" نه که به اندازه سرگلوله اثر داشته است. شما سپاهیان فرهنگ حاکم رژیم های آدمکش پوشالی و جهادی بوده اید و اکنون آثار این تباهی امید‌خور و جانسوز به آسانی محسوس و قابل رویت اند: اکثریت شاعران و نویسندگان و محققان و فرهنگیان به طور کلی نان و آب آن رژیم‌های خاین را خورده اند یا مستقیماً سگ دسترخوان جنایت پیشگان جهادی شده اند یا در جرگه‌ی پرچمیان و خلقیان می‌خرامند یا اینکه با شعار "ما شاعر و نویسنده‌ایم، نه آدمهای سیاسی!" در نهایت نقش موذیانه‌تر و خطرناکتر از دو گروه اول در خیانت به فرهنگ مستقل و مردمی و رهایی بخش و انقلابی ایفا می‌کنند.

فرض کنید چنین نمی‌بود و اغلب قلمبدستان به جبهه مقاومت ضد میهنفرشان پرچمی و خلقی و جهادی می‌پیوستند، امروز کجا آنقدر وقاحت ها و بدمعاشی های سیاف و قانونی و ربانی و گلابزوی و علومی و باند های شان را شاهد می‌بودیم چرا که اگر یکی می‌گفتند ده تا می‌خوردند؟؛ امروز کجا دفاع از ملالی جویا اینقدر محدود میماند چرا که هر فرهنگی وطنخواه دفاع از او را دفاع از حقیقت و عدالت و آرمان مردم ما می‌پنداشت؟؛ امروز کجا می‌دیدیم که روشنفکران باند های تبهکار به مرگ سگ و خر نشریات چاپی و برقی داشته و کرم شان مغز مردم و بالاخص جوانان ما را خورده و آنان را در منگنه‌ی جهل و جنایت خود ببندند؟ امروز کجا ممکن بود رهنورد زریاب‌ها، کاظم کاظمی‌ها، لطیف ناظمی‌ها، رزاق مامون‌ها، پرتونادری‌ها، سمیع حامد‌ها و غیره وغیره علناً به دلالی برای بسط و تحکیم نفوذ رژیم جنایت پیشه‌ی ایران در کشور مشغول باشند، چرا که خود را با هجوم یکپارچه و نابود کننده‌ی فرهنگیان میهنپرست و مترقی مواجه دیده و دکه ی بدکارگی شان را ناگزیر می‌بستند؟ امروز کجا رازق مامون‌ها و حامد نوری‌ها جرئت می‌داشتند در ایران محمد خاتمی را که در تمامی جنایتکاریهای "ولایت فقیه" دست دارد، "دوست بزرگ مردم افغانستان" که "گامهای مثبتی در زمینه سازندگی افغانستان برداشته" بخوانند چرا که از سوی جامعه ادیبان آزدایخواه ما با خون سلطانپور ها و داود سرمدها در رگهای شان، تف و نفرین می‌شدند و اصلاً اجازه نمی‌یافتند با آن شخصیت ضعیف و مشکوک شان به کشوری بروند که بعد در برابر یکی از سر دژخیمانش از فرط وجد و خود کم بینی به نجاست خوری او تنزل کنند؟ البته هر دو می‌توانستند از طرف خود و نه به نمایندگی از مردم افغانستان خود را پیش پای آقای خاتمی ذبح کنند. وقتی اسماعیل خویی برای آدمی با بد نامی لطیف پدرام شعر می‌سرود کجا تا امروز لاجواب میماند و به او گفته نمی‌شد که آقای خویی شرم کنید دست کم از کم از شعر هایتان برای سیاهکل و فرزندان کبیر مردم ایران، پویان، پاکنژاد، سلطانپور و دیگران شرم کنید و به دلال ربانی و مسعود و شاعری خوشخانه‌ای و از شکنجه گران خاد شعر نگویید؟؛ امروز کجا علی سپانلو، علی صالحی، پرویز خایفی، م.سحر چیمه و ازین قبیل که کارنامه شان را با سوگنامه سرایی برای قاتل مردم ما احمد شاه مسعود سخت لکه‌دار ساختند، آرام گذاشته میشدند تا رسماً از سقوط و بدی که کرده اند از مردم ما عذر نخواهند و نوحه های خود برای شاگرد افغانی خمینی را پس نگیرند؟ (۵) امروز کجا...

بلی آقای سیاهسنگ چون شما و یاران خاموشی پیشه کردید و عده زیادی هم به اضافه خاموشی، راه جاسوسی را در پیش گرفتند، اینست که امروز به حق میدان را در تسخیر قلمداران خادی-جهادی می‌بینید و به حق و فاتحانه از ملالی جویا می‌پرسید: "آیا از میان اینهمه نویسنده، گزارشگر، پژوهشگر، وبلاگدار، سایتگردان، شاعر و هنرمند افغان، چه در میان کشور و چه در برونمرز ها میتواند نام یک تن، تنها یک تن، را بر زبان آورد و بگوید: این یکی را میپذیرم!؟"

نمیدانم ملالی جویا چه پاسخی خواهد داشت. ولی من می‌گویم: آقای سیاهسنگ نوش جانت. نوش جان خودت و یارانت داکتر زیار، اکرم عثمان، بیرنگ کوهدامنی، اسداله حبیب، نصری حقشناس، کاظم کاظمی، ابوطالب مظفری، بابا کوهی و دیگران. من اگر نام پنجاه نویسنده و هنرمند ضد میهنفروشان پرچمی و خلقی و جهادی را هم ذکر کنم، تو رو سیاه نمیشوی. در این مصاف طلبی برنده تو یی زیرا که اکثریت باتوست. طبیعی هم است وقتی از نظر سیاسی "جبهه ملی" و آنهمه وزیر و سفیر و والی و قومندان و معین و رئیس را داشته باشید، جبهه فرهنگی هم بدون تردید از خود تان و در بر گیرنده‌ی کلیه فرهنگیانی است که دهان به آخور "جبهه ملی" دارند.

اگرچه خلقی ها و پرچمی زمانی که به قدرت سوار شدند گفتند: "این مائیم و انقلاب و دیگر همه ادعا ها و شعارها تمام شد." و زمانی که جهادیها بر امارت نشانده شدند به زبان سیافی گفتند: "مائیم و انقلاب اسلامی و کابل را با مردمش غربال میکنیم و انقلاب ما ابدیست". طلبه کرام که اصلاً به نافذ شدن "شریعت غرای محمدی" در افغانستان نه که در سراسر دنیا می‌اندیشیدند و امیرالمومنین را هم عرضه داشتند پیش خود، پایان تاریخ را می‌دیدند. و "ائتلاف شمال" که بار ثانی برگرده مردم راه یافتند می‌گویند: "اینبار دیگر پایان دنیا خواهد بود ولی پایان سلطه‌ی آنان نه مخصوصاً که یهودا هایی از جنس مصطفی ظاهر ها را هم با خود دارند."

تو هم آقای سیاهسنگ با طرح سوال بالا، نشسته بر سرانگشت سیاف، قدریه یزدانپرست، ربانی، قانونی، مصطفی کاظمی، گلابزوی، و علومی، فاروقی، فوزیه کوفی و سلام راکتی و با زبان آنان سخن میگویی که نمی‌گویم نگو. حق مسلمت است. زیرا قوی هستی، همه‌ی نویسندگان و شاعران و هنرمندان و پژوهشگران و ... خادی و جهادی نامدار و کم نام را با خود داری و حتی کسانی نظیر فاروق فارانی مسکین را هم توانسته‌ای نزدیکتر از "حقیقت و عدالت" به خود پیوند زنی.

به هر حال من باوصف باور استوار به تغییر و سرنگونی محتوم اورنگ جنایت و خیانت و جنون جهادی و طالبی با حشم و خدم فرهنگی آنان، امروز به بازنده بودنم در چلنجت معترف بوده و با ذکر دو نکته آخری، ترا به دستگیر پنجشیری، نرشیر نگارگر، افسررهبین، حفیظ‌اله منصور، ناصر طهوری و متاسفانه فاروق فارانی و... و همگی تان را به قضاوت بی رحم تاریخ می‌سپارم.

"۶) دانستن این نکته که از ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۷ به "گناه" هواداری از سازمان آزادیبخش مردم افغانستان (ساما) زندانی شده بودم، و پس از برآمدن از زندان و بریدن از سازمان چقدر نوشته و ترجمه سیاسی دارم، به کار دیگران نخواهد آمد. ولی بد نیست ملالی جویا نگاهی به بایگانی اسناد بیست و هشت سال پیش "ساما" که من کوچکترین سپاهش بودم بیندازد. آنکه به نام مستعار پلاتین " در انتشارات آبیژ و غرجستان مینوشت، منم."

چقدر غم انگیز. آقای سیاهسنگ، اگر این راز را کماکان پنهان می‌داشتی بهتر که بار جرمت سنگینتر و زشت تر نمی‌شد. اکنون با توجه به این اشاره رویت را تیره تر و سرت را خمیده‌تر می‌یابم. چرا از سازمان آن دلاوران از سازمان مجید پر افتخار بریدی؟ بریدن در نفس خود زیاد عجیب نیست ولی می‌تواند نفرت انگیز و محکوم کننده و "نامردی" باشد که نه منحصر به بریدن از یک سازمان بلکه وداع با مبارزه به طور کلی باشد. اگر جناب تان بتوانید، به هزار کتاب هم "ساما" را زیر انتقاد گور کنید باز زرد رویی خود را به مثابه یک پشت کرده، یک رفیق نیمه راه و یک سازشکار پوشانیده نمی‌توانید. پشت کردگی و نیمه راهی را حتماً می‌پذیری اما سازشکار را نه؟ سازشکار به خاطر آنکه درست همانند منتقد و شاعر و نویسنده چیره دست سرورآذرخش که خون برادران انقلابی‌اش را زیر پا کرد و امروز از مغازله‌ و تاجبخشی بی‌نهایت کثیف و باور نکردنی با حسین فخری، اکرم عثمان، اسداله حبیب، داکتر زیار، ظاهر طنین، عبداله شادان و سایر قاتلان برادارنش حظ می‌برد. تو نیز با اراذل فوق رابطه داشته و به جای آنکه عار بدانی کلاهت را به آسمان می‌اندازی که درباره شعر و داستانت چیزی بنویسند. می‌خواهم بگویم که آن غیرت عادی انسانی را هم در خود کشته‌ای که با یاد دوران زندانت کم از کم با خادیان فوق در آشتی نمی بودی و افشای آنان را وظیفه‌ات میانگاشتی؛ یعنی از "ساما" بریدی اما کاش از مبارزه بر ضد میهنفروشان پرچمی و خلقی و جهادی هم استعفا نمی‌دادی.

به نظر میرسد روگرداندن از مبارزه با خیانت به یک سازمان که آدم زمانی به آن بسته بود تفاوتی دارد. تو آقای سیاهسنگ خاین به "ساما" هم شمرده می‌شوی زیرا چنانچه گفتیم با قاتلان مجید و قیوم رهبر و دهها شهید دیگر آن در "اقالیم" و "عوالم" ادبیات و هنر جور آمدی و طرح رفاقت افکندی، تسلیم ظاهر طنین‌ها، عبداله شادان‌ها، حسین فخری‌ها، اکرم عثمان‌ها، اسداله‌حبیب‌ها شدی و بلندتر از آنان چیغ "ما شاعر و نویسنده‌ایم، ما آدمهای سیاسی نیستیم" را کشیدی. مگر آقای نعمت اله ترکانی در تکریم و تجلیل از خودت نمی‌نویسد که "صبور سیاست را نمی‌شناسد"؟
اما خیر است بگذار ترکانی‌ها هر روزاین پودر پسندیده ی خود شان را به شما بتپانند، دم سیاستت از دور پیداست: سیاست مدارا با پست‌ترین دشمنان مردم در بستر فرهنگ و هنر، سیاست خیانت به "ساما" و هر سازمان و طرز تفکر انقلابی دیگر، سیاست دمسازی با ادبیات و هنر سرکاری ایران و دشمنی با ادبیات و هنر انقلابی و آزادیخواهانه ایران.

عجب حالا که سالهاست از "ساما" بریده ای، دیگر اشاره به "بایگانی اسناد بیست و هشت سال پیش" دوران "سامایی" بودنت چه به درد می‌خورد؟ اگر سامایی می‌ماندی شاید می‌شد با توجه به آن کارنامه متاملانه‌تر تدقیق کرد که پس چه شد که به این روز فلاکتبار "سیاست نشناسی" افتاده‌ای. لیکن حال که برای شما جای "ساما" را "بی بی سی" و "صدای امریکا" و "جامعه مدنی" آقای پرتو نادری و غیره جامعه های مدنی ساخت "سی آی ای" و جای مجید و رهبر را عبداله شادان ها و حسین فخری ها و اکرم عثمان ها و ظاهر طنین ها گرفته، به رخ کشیدن شرمندوک آن بایگانی خاک خورده و غیر قابل دسترس و مطرود پری در کلاه تان نمی شود. راستی آقای سیاهسنگ یادت هست که در مجله "راه" در محضر "سردار زمانه" با دریغ و ندامت گفته بودی که از فلان نوع نوشته های بی‌ارزش بسیار داشتی؟ آیا منظور همین "بایگانی ۲۸ سال پیش" روزهایی که "پلاتین" بودید نیست؟

"۲) ملالی جویا جفرافیای جهان را پاره پاره بخش کرده و گفته: نوشتن از زنان عراقی، دل سیاف را خوش میسازد.

هر چه میکوشم رشته "سیاف و عراق" را نمییابم. راستی، نوشتن از مرگ تکاندهنده "عبیر" در روستای المحمودیه به دست پنج تفنگدار ارتش ایالات متحده امریکا چه پیوندی با خوشی عبدالرسول سیاف در پغمان یا پارلمان افغانستان دارد؟"

نه. باورم نمی‌آید که اینقدر بطی الانتقال باشی آقای سیاهسنگ. پیوند بین نوشتن از "عبیر" و خوشی سیاف را نمی فهمی؟ درک این ارتباط بسیار ساده و سهل است.

سیاف و سایر برادران و خواهران مستر "گرین" (۶) در "ائتلاف شمال" از شما و شرکای تان تا ابدالاباد راضی و خوش خواهند بود که از عراق و از هرگوشه‌ی دیگر دنیا و از هر خیانت و جنایت ترسناک دیگران بنویسید ولی بر جنایتهای گذشته و امروز "ائتلاف شمال" و خاصه بر جنایتهای خودش تمرکز ندهید. از عبیرها بنویسید اما از نعیمه‌ها، از آمنه ها، از یوسفک ۶ ساله و فریدونک ۷ ساله و صنوبرک ۱۱ ساله نه (۷). البته سیاف، خلیلی، قانونی، ربانی، ضیا مسعود، انوری و غیره مایل نیستند که از جنایتهای برادران دینی شان در ایران، سودان، الجزایر، فلیپین و سایر مناطق بگویید، بااینهم تا زمانیکه پرده از جنایت پیشگیهای مافیای خود شان بر نگرفته ‌اید از تروریزم و رذالت آنان در امان خواهید بود چنانکه هستید.

تنها و تنها اگر به فرض محال با لحن و مضمون و پیگیری و اراده‌ای چون ملالی جویا زبان و قلم تان را به گردش درآورید، آنگاه و فقط آنگاه این اجامر تشنه به خون، از شما خوش نخواهند بود و بر شما خشم خواهند گرفت. در غیر آن "برادران"ی هستید که به جای تفنگ و هروئین و دالر، قلم در دست داشته و شانه به شانه "ائتلاف شمال" در راه تحقق آرمانهای "مسعود بزرگ" و استاد سیاف و استاد ربانی و استاد خلیلی جهاد می‌کنید!

آقای سیاهسنگ از عبیر که نوشتی، فردا از دخترکی چهار ساله‌ی الجزایری بنویس که چگونه به دست "عربهای افغان" در برابر مادرش دوپاره شده و جمجمه پدرش را هم با چند گلوله پاشان می‌سازند. و پس فردا از تجاوز کاریهای عساکر امریکایی در جاپان علیه دختران جوان جاپانی با آب و تاب بنویس، اما ننویس که نعیمه توسط کی ها و پشتگرمی کی‌ها مورد تجاوز قرار گرفت؛ جیحون به زور و در پناه کی خون حیدری را در یک لحظه‌ی بدخویی‌اش به زمین ریخت و رئیس پوهنتون وقت شریف فایض و حکومتیان خاین در حد کشته شدن یک گنجشک به مسئله اعتنا نکردند چونکه سر جنایت سالار فهیم بر آنان چشم کشیده بود؛ ننویس که سرنخ مافیای بچه دزدان در دست کدام جنایتکاران مشخص است؛ ننویس که فهیم و ظاهر اغبر و "جنرال" داود چه شبکه مخوفی را اداره می‌کنند؛ ننویس که عمر صمد‌ها، جاوید لودین‌ها، محراب‌الدین مستان‌ها، داود پنجشیری ها و سایر سفیران چگونه و بر اساس کدام روابط در مقامهای فعلی جابه جا شده اند؛ ننویس که نادر نادری کیست و سیما سمر به زور کدام حزب به اینجا رسیده‌اند؛ ننویس که ولی مسعود و باندش در اروپا چه می‌کنند و سالانه چقدر سنگهای قیمتی وهروئین را قاچاق می‌کنند؛

شما اگر تا به حال عبیر های افغانی را از خاطر نبرده بودید، اکنون سوگنامه عبیر عراقی را می‌شد کار صمیمانه، صادقانه دلنیشین و برخاسته از بینش مقدس و رزمنده‌ی نویسنده‌ای انگاشت که طبعاً محدود ماندن فقط به نعیمه ها و فریدون ها و ندیدن عبیر و عبیر ها را عار قلم و شخصیتش می‌شمارد. در آنصورت شما و آفریده های تان چه منزلت والایی که نمیداشتند. اما بدون نوشتن از تبهکاریهای "ائتلاف شمال"، پرداختن به عبیر ها در واقع کوچه بدل کردن از آن خاینان مسلط و اکت کاذب و مسخره‌ی "انترناسیونالیستی" یا "جهان وطنی" است.

اوه، همین الان شنیدم که برادران و خواهران مستر گرین‌ها در پارلمان ملالی جویا را از ولسی جرگه اخراج و به محکمه سوق داده اند.

پس همانطوریکه تا به حال قسمت را نشکسته به دفاع از جویا چیزی ننوشته‌ای و او را دختر نخوانده‌ای، کوشش کن که او را اصلاً از کله‌ات بکشی چرا که موضوع جدی شده.

صبوراله خان، جلو افرازات "حقیقت و عدالت"‌ات را بگیر و در دفاع از جویا صفحه‌ای سیاه ننما ولو به سبک بسیار شیک و "پست مدرنیستی" که نه خودت بفهمی چه گفتی و نه دیگران زیرا مبادا تروریست های سیاف، قانونی و خلیلی همانجا پشتت بیایند. خپت را بزن مثل تمام نامردان و نازنان انجمنی، مثل اکرم عثمان، سپوژمی زریاب، پرتو نادری، خالد نویسا، واصف، سمیع حامد، حمیرا نگهت، ظاهر طنین، لطیف ناظمی و... صدایت را به دفاع از جویا نکش که در غیر آن در همان کانادا....

حرف مفت زدن در وطن متلاشی ما آسان است. اما شک ندارم که انتقام گیران عبیرک در عراق به نویسنده "در مرز گور و گنگا" خواهند گفت: "کسی که از شهدای خودش از عبیر های خودش از مینا های خودش، از سازمان جنگجوی خودش، روی برتافت و با خاینان به مردم و میهنش ساخت، مجاز نیست بیرق عبیر را در دستان "شکننده تر از ابتذال" خودش تکان دهد."

پایان

زیرنویس ها:

۱- عبیر دخترک ۱۴ ساله‌ی عراقی که توسط پنج عسکر پر پر شد و بعد گلوله باران گردید.

۲- اگر به مثال‌ها ضرورت داشته باشید فراوان اند اما فکر میکنم ذکر ماجرای "سرود ملی"‌ بسنده ست. آقای عبدالباری جهانی را ببینید که شعرهای زیبایی به پشتو میسراید ولی متاسفانه فاقد آن آگاهی و مناعت است که به هیچوجه حاضر نشود برای دلخوشی دولت جنایتکاران در شعرش آذان سر داده و سرود ملی سخت ارتجاعی و ضد ملی و بنیادگرا پسند را ارائه نماید. و موسیقی دان برجسته‌ای مثل ببرک وسا را ببینید که چگونه به راحتی می‌پذیرد برای شعری ارتجاعی مصوبه سیاف و ربانی و شرکا آهنگ بسازد. و بالاخره رهنورد زریاب (از اعضای کمسیون انتخاب شعر سرود ملی) را به یاد بیاورید که با چه معصومیت و سادگی کودکانه‌ای در مصاحبه‌ای تلویزیونی اظهار میدارد که "ما غافلگیر شده و در برابر یک کار انجام شده قرار گرفتیم"! (نقل به معنا) او اگر فرصت طلب و بی‌شهامت و فاقد احساس مسئولیت نباشد چرا کاذب و ساختگی بودن "کمسیون" را افشا ننمود؟ به دفاع از آبروی به بازی گرفته خودش هم که بود چرا از هر طریق ممکن از روشنفکران و مردم نخواست که به مضحکه ضد ملی "کمسیون سرود ملی" اعتراض نمایند؟ و هزار چرای دیگر. درینجا من کاملا با "پیام زن" (راوا) موافقم که از کسی که به لقب "کارمند شایسته فرهنگ" دولت مزدور نجیب بنازد،‌ چگونه انتظار است که یکباره در برابر ارتجاع جهادی قدعلم کند. شغل ناشریف کنونی او – خدمت به رژیم ایرانی از طریق ایرانی کردن تلویزیون طلوع به خودی خود ماسکش را می درد. او در دفاع از رژیم ایران تا حدی پیش میرود که با زبانی کوچگی و جلف، مردم پاکستان را "دال خوران" و کشور شان را "چرکستان" مینامد اما مقابل جمهوری اسلامی خونبار ایران به مناسبت اخراج فاشیستی هزاران هموطن درمانده‌ و بی‌پناهش سکوتی نموده که فقط از یک سر سپرده خاین متصور است و بس.

۳- زمانی به "پیام زن" که دزدی‌های افسر خادی را برملا ساخته بود نوشتم که بالاتر از سیاهی چه رنگی خواهد بود. زمانی که فساد و شرفباختگی یک فرد تا سرحد رهبر ماشین جنایت خاد خلقی و پرچمی و جهادی برسد دیگر چه اهمیتی دارد که بیمایه و دزد باشد یا نباشد. به نظر من اگر جنرال حسین خان استعداد تمام اعضای محترم "انجمن ادبی" به شمول شما آقای سیاهسنگ را یکجا در خود جمع داشته باشد از خون بوی بودن و جذامی بودن او ذره‌ای نمی‌کاهد.

۴- معلوم نیست که نوشته سیاهسنگ، فاروق فارانی را که چشمش آنقدر شهید و شکنجه و شناعت و فضاحت پرچمی و خلقی و جهادی را دیده و هیچکدام روی کاغذ آورده نشده، چرا چنان "شوریده" و "جذباتی" ساخته و به آن ارزیابی بسیار شتابزده کشانده است. برخورد‌های او به تربیت و سمتدهی نزدیکترین دوستانش از جمله سیاهسنگ شاید بتوانند بر آنان اثر گذار باشد چرا که نجابت سیاسی و ادبی فاروق فارانی نسبت به کلیه اهالی "انجمن نویسندگان" به شمول سیاهسنگ یک گردن بالاست. فارانی در همین ستایشنامه کوتاهش از "در مرز گور و گنگا" به مراتب آگاه کننده‌تر و کوبنده‌تر از سیاهسنگ نام جنایتکاران مختلف را گرفته است کاری که سیاهسنگ در هیچ نوشته‌اش این "خطر" را نکرده است. فارانی می‌نویسد "چه جهان بویناکی است و بویناکتر از آن فضای فرهنگی کشور که از آن آوای وحوش بالاست"، و این از جمله‌های "ممنوعه" برای سیاهسنگ و یاران است. آنان این فضا را از آن خود و عزیز خود و در حیطه خود می‌دانند و به قدر توان در آن به جولان اند و طبیعتاً از آن "آوای وحوش" نه بلکه آوای همدلان پرچمی، خادی، خنثی نویس و جهادی را بالا می‌بییند. اما ضمناً فاروق فارانی می‌گوید "او (سیاهسنگ) سکوت نکرده و مثل قلمچی‌های (جنایتکاران جهادی) پشت سیاف، ربانی، قانونی و غیره نمیرود." درد همین جاست. او اگر رسماً پشت آن جلادان روان نیست، در برابر آنان ایستاده هم نیست.

سیاهسنگ همانقدر پشت جلادان راه نمی‌رود که اکرم عثمان، سمیع حامد، بیرنگ کوهدامنی، رهنورد، اسداله حبیب، لطیف ناظمی و ... در حالیکه رسالت یک شاعر شریف و باوجدان رویارویی با آن وحوش است. هنوز هم پای هیچ نوشته و شعر سیاهسنگ و شرکا به پای شعر ونوشته‌های فاروق فارانی نمی‌رسد. اگر فارانی به آگاهی، تعهد و پرنسیپ خود صادق است پس باید سیاهسنگ وغیره را با همان معیار ها بسنجد. از فاروق فارانی میتوان پرسید: تو خود تا به حال چندین شعر و مقاله درباره ملالی جویا داری. چرا سیاهسنگ و شرکا به او بی‌اعتنا مانده اند؟ چرا آنان دفاع از ملالی جویا که یکه و تنها و بیهراس، اوباش جهادی و پرچمی و خلقی و گلبدینی و طالبی را به نام اصلی شان- خاینان جلاد- یاد کرده و با پذیرش هر ریسکی در داخل و خارج به افشای آنان می‌پردازد، برنخاسته اند؟ اگر این سکوت و تیر آوردن ننگین ناشی از جبن و همراهی با جنایت سالاران نیست پس چیست؟ چرا سیاهسنگ ملالی جویا را هم مثل عبیر عراقی، دختر خود نمی‌خواند؟ آیا عدم دفاع از ملالی جویا، این ادعایت را که "سیاهسنگ پیوند بدون وقفه و گسست با حقیقت و عدالت دارد"، دروغ و تعارفی نامناسب و بی‌ربط ثابت نمی‌سازد؟ مثال خیلی زیاد است فاروق جان و تو با کمی تامل آنها را در خلوتت حساب می‌توانی بناً تنها به یکی که پیش چشم همه‌ی ماست اشاره می‌نمایم. دوست "همیشه در پیوند با حقیقت و عدالت"ات ستایشنامه‌ی غلاظی برای پرتو نادری نوشته و این آقا پرتو همانست که در جایی شیفته‌وار فقط از یک روی امریکا سخن گفته، امریکای مهربان، بزرگوار، انساندوست، زیبا، پرعطوفت، صلح و سعادت خواه و خلاصه امریکای هر چیز خوب و ارجمند. اما شاعر کور وجدان از روی دیگر امریکا، امریکای "سی آی ای"، امریکای متجاوز به عراق، امریکای واژگون کنننده دولتهای مردمی و دموکراتیک در دنیا، امریکای حامی خونبارترین رژیم‌ها،‌ امریکایی که پلیدترین نیروها و عناصر را در افغانستان به انتقام از شوروی آفرید و به قدرت رسانید و بعد طالبان را به میدان فرستاد و سپس بار دیگر خاینان تبهکار "ائتلاف شمال" را سردست گرفت، کلمه‌ای حرف نمی‌زند. "پیوند بی‌وقفه با حقیقت و عدالت" آقای سیاهسنگ پشت کلاهش میرود که به پرتو نادری بفهماند حداقل از داستان عبیر خجالت بکش و اشاره‌ای هم به نیمه‌ی تاریک امریکا بکن. آیا اینها نشان نمیدهد که "پیوند بی‌وقفه و گسست سیاهسنگ" با "حقیقت و عدالت" در اغلب زمینه ها، پاره شده است، فاروق جان؟

۵- و شاعران و نویسندگان انجمنی ما آنقدر زبون و ذلیل اند که حاضر اند به مادر خود دشنام دهند ولی به آن شاعران ایرانی نگویند که مرداری تان ارزانی خود تان.

۶- گرین نام یکی از پنج عسکر امریکایی که حینیکه چهار همدستش به عبیر تجاوز می کردند، ا و در اتاق دیگر پدر، مادر و خواهر کوچک عبیر را کشت و سپس خود سراغ عبیر آمده و با اتمام کامجویی، گلوله های باقیمانده را بر او خالی کرد. و در آخر همراه چهار نفر خانه و همه اجساد را به آتش کشید.

۷- دو نو باوه در اپریل ۲۰۰۶ به دستور پیرمقل جانی توسط اراذل تفنگدارش اختطاف و پسانتر کشته شدند. صنوبر ۱۱ ساله و یتیم اول به وسیله ولسوال جهادی در نومبر ۲۰۰۶ در کندز مورد تجاوز قرار گرفت و بعد با یک سگ مبادله شد.