طیاره خریدن، آسان است؟

اخیرا رئیس جمهور کرزی در اظهاراتی غیرمنتظره، به کشور های غربی به خصوص برای مقامات کاخ سفید هشدار داد که اگر برای ما طیاره و تانک ندهید، از دیگران می گیریم. ( یا می خریم!)

میان « گرفتن» و «خریدن» طیاره وتانک تفاوت زیاد است. اگر بحث خریداری سلاح های ثقیل درمیان باشد، در صورتی که نیمی از بودجه سالانه افغانستان از حساب کمک های خارجی تأمین می شود، حکومت این همه بودجه را از کجا می آورد؟

اگر قضیه «گرفتن» این همه تسلیحات کلان مطرح است، کدام کشور حاضر شده است که برای آبادی وروی پا شدن اردوی افغانستان و حفظ حکومت کرزی، این چنین دل به دریا بزند؟ دردنیایی که جنگ بر سر پول، انرژی و منافع است، این کدام کشور است که برای بقا و تقویت اردوی افغانستان حاتم بخشی می کند؟

آقای رئیس جمهور باید روشن و مشخص برای مردم پاسخ بدهد که با کدام پول از کدام کشور سلاح تقیل می گیرد و یا می خرد؟

اگر احتمال این وجود داشته باشد که پول را از یک کشور بگیرد و سلاح را از کشوری دیگر، باید توضیح دهد که پول دهنده و تهیه کنندگان اسلحه کی ها اند؟

معلوم نیست که رئیس جمهور با وجود داشتن چهل وهشت وزیر مشاور و شانزده مشاور، چه گونه حاضر شده است که این گونه اظهارات مجهول را با صدای بلند به گوش مردم و جهانیان برساند و از عواقب سیاسی آن بیم ناک هم نباشد.

آقای کرزی برای مردم توضیح دهد که فرضا اگر این تسلیحات ثقیل برخلاف مشوره و نظر کشور های غربی به خصوص امریکا خریداری شد؛ طیارات از کدام سمت داخل حریم فضایی افغانستان می شود و به کدام میدان هوایی فرود می آیند؟

زمین و هوا درافغانستان دراختیار همان کشور هایی است که آقای کرزی اکنون ساز مخالفت کج دارومریز با آنان را می نوازد و معلوم نیست که چرا سه سال یا پنج سال پیش دست به چنین کاری نمی زد. اگر قرار باشد که معجزه ای رخ دهد و طیارات از کدام سیاره یا ایستگاه فضایی به خطه افغانستان فرود آورده شود، درآن صورت ازین طیارات چه گونه استفاده می شود؟ این درحالی است که تمامی میدان های هوایی، پایگاه های زمینی و حریم هوایی همه اش در اختیار نیروهای بین المللی قرار دارد.

آقای کرزی مسلما می تواند از مشاورین خویش سوال کند که آیا اراضی افغانستان به طور سنتی عرصه جولان کدام نوع سلاح هاست؟ جنگ درافغانستان همواره به وسیله اسلحه سبک یا نهایتا با به کارگیری راکت های سرشانه ای آسان تر به پیش برده می شود و تسلیحات سنگین تقریبا کاربرد ترس اندازی و تشریفاتی دارد. اگر دربرابر جنگ های گوریلایی درافغانستان، سلاح های سنگین و هوایی تعیین کننده می بود، اردوی شوروی هرگز طعم شکست و ناکامی نمی چشید و اردوی ده ها کشور عضو ناتو نیز در گرداب ترس و بلاتکلیفی درنمی غلتیدند.

دسترسی به تسلیحات سنگین از سوی حکومت افغانستان، چه مشکلی را حل می کند؟ این همه نیروی هوایی مجهز امریکا وناتو چه مشکلی را توانسته است حل کند؟ درنهایت، حکومت افغانستان می خواهد بگویدکه ما باید طیاره و تانک به دست بیاوریم تا خود مان بتوانیم بمباران کنیم و آتش زمینی قوی ایجاد کنیم. کاری که خارجی ها ازچند سال تا کنون به آن مشغول اند.

رئیس جمهور کرزی شاید فراموش کرده است که مطابق مصوبه کنفرانس بن، افغانستان حق خریداری اسلحه از روسیه را ندارد. پافشاری روی این قضیه، ممکن است خشم وغضب مردم مجاهد افغانستان را نیز دو باره مشتعل کند البته این اقدامات با منافع مردم افغانستان در تضاد است.

اما به نظر می رسد که اظهارات رئیس جمهور نوعی بازی سیاسی و انتخاباتی است و می خواهد به امریکا وناتو پیام بدهد که می تواند درزمینه حفظ قدرت سیاسی، آنان را تحت فشار قرار دهد تا به عنوان بخشی از قدرت سیاسی درآینده باقی بماند.

امریکا تا هنوز به این نتیجه نرسیده است تا اسلحه تقیل را در اختیار حکومت افغانستان قرار دهد. امریکا تکنالوژی تسلیحاتی خود را به این سادگی در افغانستان پراکنده نمی کند. نباید فراموش کرد که امریکا درسال های هشتاد چند صد دستگاه ستینگر دراختیار گروه های مجاهدین قرارداد که بعد از آن مجبور شد با پرداخت مبالغ گزاف پول، بخشی از ستینگر های ساخت امریکا را دو باره به دست آورد. امریکا هنوز بالای حکومت و گروه های افغان اعتماد نمی کند تا تکنالوژی سلاح های پیشرفته را دراختیار آنان قرار دهد. چه کسی می تواند توضیح دهد که چند صد دستگاه ستینگر ساخت امریکا که تا هنوز مفقود است، در اختیار کدام گروه ها و کشور ها قرار دارند؟