خانم لينا روزبه و منظومه ی « رنج افغونی » اش !

اخيرا به ارتباط ويس ناصری ، دارنده وبسايت آزمون ملی، و زدوبند سياسی اش با خانم روزبه که نان به يکديگر قرض ميدهند، ويس ناصری ، روزبه را « شاعره و گوينده تواناو مشهور » ميخواند و خانم روزبه ، ويس را به عنوان کارشناس سياسی برای مصاحبه به صدای امريکا دعوت ميکند، پيام های در کابل پرس^?، درج شده است .البته اين گونه داد و ستد ها همه جا هست و مختص به اين اشخاص و اين مورد نيست اما به ارتباط به شعر واره خانم روزبه که اين جا و آنجا منعکس شده، تاملاتی وجود دارد که مختصرا به عرض ميرسد:
خانم روزبه مثل همه مهاجرين وطنی ( هراتی ) در مشهد، با مشکلاتی دست و پنجه نرم ميکرده که رنج آور و جانکاه بوده و از همه بزرگتر تحقير و تخفيفی بوده که ميزبانان ، بر جمعيت بزرگ مهاجرين شکسته پر افغان روا ميداشتند ، از محل کار وکسب گرفته تا درون مدرسه و حتا داخل اتوبوس و مينی بوس!
خانم روزبه اين خاطرات تلخ را با خويشتن به امريکا برده و چون موقعيتی مناسب به چنگش افتاده ، يعنی گويندگی در صدای امريکا، اين تلخکاميهارا هم در جريان برخی مصاحبات ( مثلا با محمود احمدی نژاد ) تبارز داده يا در مقاطعی از طريق شعر و ادبيات ، بازتاب داده است که هرگز دور از انتظار نيست و طبيعی و قابل ستايش هم است!

اما در شعر اخير شان ، نامبرده دچار « احساسات » شده و سوراخ دعا را گم کرده است!بد نيست گوشه ای ازين شعر واره را بگشايم:

به کشورت پناه آوردم /

کودکی بودم که پایم با خاکت آشنا گشت/

جوانیم را در کشورت گم کردم/
زبانم را بفراموشی سپردم/
"تشکر"هایم به "مرسی" /
و "نان چاشت" ام به "نهار" مبدل گشت/
شاعرم حافظ گردید و /
از قابلی وچتنی و چای سبز /
به زرشک پلو/
و طعم شور خیار/
و چای معطر سیاه/
در پیاله های کمر باریک/
با قند خشتی در کنار /
عادت نمودم/
در کشورت/
بهترین و بدترین لحظه های زندگی را/
به تجربه نشستم/
پسرم در خاک تو چشم گشود و رضا نامیدمش/
مادرم در بهشت رضای تو با دلی نا امید مدفون گردید/
خواهرم با پسری از تبار تو عقد و نکاح بست و/
در جنگ عراق برادرم/
برای سربازانت نان پخت/
صلوات فرستاد/
و با افتخار عرق را از جبین زدوده و/
بند سبز یا حسین را بر پیشانی گره زد/
حال/
پیریم را نیز در خاک تو/
به تماشا نشسسته ام

از خانم روزبه می پرسم ، آيا زبانت قبل از رفتن به ايران ، فارسی نبود ؛ پس ازين که چتنی را خيار شور ميگفتی ، يا به جای تشکر، مرسی ميگفتی، يا به جای نان چاشت ، نهار؛ چرا ناراحت بودی؟در ايران برای خوراک صبح، صبحانه و برای طعام چاشت، نهار و برای غذای شب، شام ، ميگويند اما در وطن تو برای همه غذاها در تمام اوقات « نان » ميگويند:

ــ بريم نان بخوريم . ( چی نانی، معلوم نيست)!

اما ازاين که حافظ را به شاعری قبول کردی( از روی اجبار!!)

کمال بی انصافی رواميداری جان خواهر! مگر هراتی ها، حافظ را شاعر خود نميدانند؟ مگر در تمام تاق و رواق شهر و روستا ی هرات، ديوان و نام و نشان حافظ نيست؟

چرا به ايل و تبار و زبان و شاعرت ، اهانت ميکنی؛ آيا برای اين است که چند محفل و سايت و رسانه ی فاشيستی و هژمونيستی، ترا ستايش کنند ؛ با اين قيمت کلان؟!

يک کمی دقت و ممارست ، ميتوانست ، منظومه ات را وحدت و تماميت منطقی بخشد.

بهر حال خانم روزبه گوينده ای تواناست و استعداد او درين قلمرو، ستودنی است .