زنان قربانیان دین، فرهنگ و... در افغانستان

تا وقتيكه يك زن نمي داند ،مي گويند به همين كه داري راضي باش ،اما وقتي كه زن دانست به آنچه كه حقش است راضي خواهد شد . زنان كشورما ازقرن ها است كه ملعبه سياسي ارتجاعي ترين بينش ها است . آنها رادرحد نازلي از فهم و آگاهي نگهميدارند ،تا آنچه راكه حق شان است نخواهند براي حق طلبي درجوارمردان عدالت پسند كشورقراربگيرند .
ميخواهند زن را خارج ازمحدوده ي انسانيت نگهدارند ودايره ي زن بودن رابرايش كافي قلمداد كنند درحالي كه اگرزن را دردايره ي انسانيت وارد نسازيم و فقط محدوده ي زن بودن را كه درمواردي تعصبات برايش معين كرده كافي بدانيم ، ممكن است آنهم با تلاش زياد حق زن را برايش اعاده كنيم نه حق انسان را .

زن طالب حق انساني اش است . همه ي ضايع كنندگان حقوق انساني زن ،به زن بودن زن باوردارند ، هم زن ستيزان زن را زن مي دانند و هم زن باوران اين اعتقاد را دارند ، دراينجا همه توافق نظر دارند ، آنچه مهم است و بايد مورد پذيرش قراربگيرد ، اين است كه قبل از اينكه زن ، زن باشد انسان است ، به حق زن به عنوان حق انسان بايد احترام شود ذات زن خود را دردايره ي محدود زن نشان نمي دهد ، آنچه با حروف ريزبرروح زن نوشته شده خواندن آن مشكل مي نمايد .

وقتي خوانا مي شود كه با حروف درشت درزندگي سياسي و اجتماعي ، زن را به نام انسان بخوانيم . براي رسيدن به حق وآزادي زن نبايد سد هاي سديدي ايجاد شود كه قابل عبورنباشد . بايد سد ها شكسته شود و بايد مرد وزن به نام انسان هاي عدالت پسند وظلم ستيز اين سد ها را بشكنند .

آنچه دربرابراين منطق مقاومت ميكند تعصب است و آنچه كه تعصب را توجيح مي كند جهل است و آنچه راكه جهل ايجاد مي كند شقه شقه كردن انسانها است .

“انسان، انسان است سياه و سفيد ،زن و مرد هم نمي شناسد ،انسان عالي مقام (به مفهوم معنوي ) ،انسان دانشمند ، فداكار، شجاع وغيره داريم . اما به طور كلي همه انسان هستند و حق انساني شان بايد محفوظ باشد .
زنان كشورما بايد تلاش كنند كه بربدترين ميراث گذشته يعني جهل و ناآگاهي غلبه كنند تا برتعصبات ناشي ازآن فائق آيند و بتوانند حق خواهي و حق طلبي را درجامعه متبادر بسازند ،درغيرآن تازماني كه زنان كشورندانند، به آنچه دارند رضايت ميدهند و حق واقعي كه همان حق انسان است تأمين نخواهد شد .” گاهي و به مناسبت هاي گوناگون از مقام زن تجليل مي گردد ، به ويژه درسالهاي اخيرتعداد نهادهايي كه داعيه ي دفاع ازحقوق زن رادارند افزايش يافته و صداي حق خواهي براي زنان بلند و گوياترشده است .

اين صدا ها هم براي كشوروهم براي زنان مفيد و مؤثر است ،اما نمي تواند كافي باشد ،متأسفانه تعدادي ازاين نهادها براي رسيدن به نان و آبي تمثيل كننده ي دفاع ازحقوق زنان مي شوند . هدفشان رسيدن به اميال و آرزوهاي مادي است ، دلسوزي شان نسبت به زنان كشوربه طورواقعي محلي ازاِعراب ندارد .

اگرپول وافري كه ازاين بابت نصيب شان مي شود متوقف گردد زن ستيزي شان گل مي كند. اين نهاد ها راهكارهايي را ارائه مي دهند كه گويا درجهت تنوير افكارزنان سودمند است و گشايشي است درارتقاي سطح فكري زنان ، به هيچ وجه چنين نيست و نمي تواند جهشي درذهنيت نسبتا تاريك زنان كشوروارد كند . طرح ها و برنامه هاي شان راهبردي نيست ، اين برنامه ها مقطعي ، كم دوام و زود گذر تشكيل مي گردد به اين معني كه در شش ماه ازاِِرائه ي يك وركشاپ آنهم يكروزه بدون برنامه و توسط افراد غير كار شناس ، هيچ گرهي از مشكل زنان نمي گشايد . تربيت ، يك امر متداوم و پيگير است و پروسه اي است طولاني كه طي اين روند، قضايا توسط افراد خبره و با تجربه تدريس مي شود ، ايده ها در پيوند با عمل ممارست و تمرين مي گردد و زنان در امر ياد گيري مشاركت فعال دارند .

درنتيجه زنان كشور ما بايد بدانند كه هيچكس نمي تواند ،جز خودشان و مردان شرافتمندي كه قلب شان براي ترقي و پيشرفت مي تپد كاري انجام دهند . دركشورما هيچ وقت اتفاق نيفتاده كه بحث حقوق وآزادي زن تعميق پيدا كند هميشه زنان اين سرزمين دچارجنگ مغلوبه شدند ، اتفاق نيفتاده كه حق اعاده شود و نوري بتابد تا زنان كشوراحساس كمبود و كاستي درروابط شخصيت انساني و حقوقي شان داشته باشند . زنان باتجربه كه خودآموخته اند و به بهاي گزافي نيزبه دست آمده مي دانند كه هيچ كس ديگري و هيچ طرح و برنامه ريزي ديگري و هيچ تبليغ و نويد ديگري نمي تواند روشني را به روزگارسياه شان بتاباند ،چنانچه طي مدت زيادي كه حقوق و آزادي زنان ورد زبان ها شده مصارف زيادي هم دراين ارتباط هزينه گرديده است، زنان كشوربهبودي اي را به حال فلاكت بارشان مشاهده نكرده اند ، خشونت دركشورما افزايش يافته تعدي عليه زنان گراف صعودي را مي پيمايد ، خودسوزي ها كاهشي نداشته كه هيچ بلكه فزوني نيزدارد و غيره . شايد تاريخ جنبش زنان يكي ازخواندني ترين تاريخچه هايي است كه هم مردان و هم زنا ن مي توانند به آن مراجعه كنند و ببينند كه جوامع انساني اعم ازكشورهاي پيشرفته و درحال توسعه وعقب نگهداشته شده ، نقش زنان را چگونه تبارز داده اند و اين نقش چگونه درپيشرفت اجتماعي و اقتصادي و به طوركلي درتوسعه ي كشورها مهم بوده است

درجامعه اي كه نيمي ازجمعيت آن هيچ پنداشته مي شود و حقوق آنان تلف مي گردد نمي تواند آن جامعه ادعاي پيشرفت و ترقي داشته باشد . امروزه درجهان ميزان تعالي و رشد جامعه را ازميزان آزادي زنان آن جامعه مي سنجند ، نمي شود جامعه اي ادعا كند كه به طرف توسعه وتعالي درحركت است ولي به حقوق وآزادي زنان التفاتي داشته باشد ،عدم توجه به آزادي و حقوق زنان ضد فرهنگ است كه رژيم هاي گذشته اين ضد فرهنگ را نه تنها تحمل كرده اند ، بلكه گسترش نيز داده اند .

امروززنان و مردان كشورما نبايد به آن تمكين كنند و به دلايلي كه نه شرعي و نه قانوني است ازآزادي ورسيدن به حقوق شان چشم بپوشند دولت ها در مناسبات خويش با كشورهاي ديگرهميشه ازمنافع ملت ها دم ميزنند و درداخل ، خود را مدافع بلامنازع ملت مي دانند اما درسياست هاي داخلي شان بدترين وناروا ترين تعدي و احجاف رابه حق زنان احمال مي كنند و زن را جزء ملت نمي دانند داوطلبان كرسي پارلمان درآستانه ي انتخابات همه زن محورمي شوند و خودرامدافع پروپاقرص زنان معرفي مي كنند زماني كه مجوزعبوربه پارلمان راكسب كردند و وارد پارلمان شدند حتي قوانيني برضد آزادي و حقوق زنان به تصويب مي رسانند
همه ي مردان به اين فرموده ي محكم و خدشه ناپذيركه « بهشت زيرپاي مادران است » اذعان مي كنند ، اما عده اي عملا زمين را زيرپاي مادران به جهنم تبديل مي نمايند .

نقطه ي عطف اين است كه عده اي اززنان با تكيه برايدئولوژي ايكه خود آن را نشناخته اند زن ستيزمي شوند بدترين ستم هارا به حق زنان روا مي دارند و حرمت خويش را نيز به عنوان زن حفظ نمي كنند . زنان كشورما بايد توجه كنند كه هيچ كس به اندازه ي خودشان به زنان محروم وطن دلسوزي ندارند ، به دست خود و به همت خود و با تكيه برسائرزنان و مردان باعزت وطن بايد به طرف احياي حق و آزادي بروند .