به مناسبت ششمین سالروز ظهور ملالی جویا در لویه جرگه قانون اساسی

این دختر مبارز ملالی جویا بود که با سخنرانی دو دقیقه‌ای اش این روز را به نامش در اوراق تاریخ وطن ما رقم زد، بغض و کینه میلیونها تن از مردم رنجدیده ما را نمایندگی کرد و شجاعانه ماهیت خاینانه این لویه جرگه جنگسالاران و وطنفروشان را نه تنها در سطح کشور بلکه در سراسر جهان برملا ساخت. امروز وقتی سخن از لویه جرگه قانون اساسی به میان آید تنها چیزی به یادمانی از آن که در گوشها نجوا میکند ندای خروشان ملالی جویاست که گفت «... آزموده‌ را آزمودن‌ خطاست‌. به‌ نظر من‌ اینان بايد محاكمه‌ ملی‌ و بين‌المللی‌ شوند، اینان را مردم‌ ما اگر ببخشند، مردم‌ پابرهنه‌ افغان‌، تاريخ‌ هرگز نمی‌بخشد. اينها ثبت‌ تاريخ‌ كشور ما هستند...».

به دنبال سخنرانی کوتاه ملالی جویا جنگسالاران "دموکرات" شده چون حفیظ منصور، صدیق چکری و دیگران یکباره همچون گرگان هار به جان او ریختند اما در همان لحظات اول دریافتند که با دختری از جنس دیگری مواجهند که از تفنگ و زور و عوعوشان هراسی ندارد و حاضر است تا سرحد مرگ در دفاع از مردمش پیش رود. آنان تلاش کردند که ملالی جویا را مجبور به عذرخواهی کنند، اما او نپذیرفت و گفت "از آنچه گفته‌ام هرگز توبه نخواهم کرد."

وی در مصاحبه‌ای با «انستتيوت گزارش دهی از جنگ و صلح» (٢٣ دسامبر ٢٠٠٣) گفت: «حتی اگر به قيمت جانم هم تمام شود من از سخنانم دفاع خواهم کرد.»

ماشین های دروغ پراکنی جنگسالاران در همان ابتدا موجی از تبلیغات دروغین علیه ملالی جویا راه انداختند و اتهامات گوناگونی بر وی بستند و این موج تبلیغات ضد جویا تا امروز ادامه دارد. عده‌ای او را در آینه خود دیده گفتند که وی برای پناهندگی به غرب این حرفها را زده است، اما ملالی جویا در مصاحبه‌ای با ماهنامه "روزگاران" ‌(شماره هفتم، جدی ١٣٨٢) به این اتهام پاسخ داده گفت: "من اين سخنان را هرگز بخاطر رسيدن به زندگی آرام در كشورهای اروپا و امريكا بيان نكرده‌ام و اين ننگ را هرگز قبول نخواهم كرد. من در كنار مردمم خواهم ماند." و طی مصاحبه‌ای با بخش فارسی رادیوی بی بی سی به تاریخ ١٠ جنوری ٢٠٠٤ در پاسخ به سوالی که آیا کشور را ترک خواهد کرد گفت: "نه خير به هيچ صورت. قبلا هم گفتم که من يک دختر افغان هستم چون در افغانستان زاده شده‌ام و متعلق به همين خاک هستم و بهتر از وطنداران خود نيستم.... هيچ ترس و هراسی از اين ناحيه ندارم که از بين بروم البته برايم مهم اينست که نبايد اين آواز خفه شود چون اين ضربه به روحيه نصف نفوس جامعه که زنها باشد می‌باشد." و این سخنانش را طی مصاحبه‌ای با بخش پشتوی بی بی سی به تاریخ ٢ جدی ١٣٨٢ تکرار کرد که: «من درين كشور بدنيا آمده‌ام و ميخواهم در همينجا دفن شوم.»

طی شش سال گذشته ملالی جویا با قبول هر نوع خطرات در کنار مردمش ماند و ثابت کرد که به حق فرزند اصیل بربادرفته ترین مردم این خاک است و جز دفاع از خاک و مردمش هدفی در سر ندارد. به جان عزیزش تا به حال پنج بار سوقصد ناکام صورت گرفته، همه روزه مورد تهدید و زورگویی و دشنام پراکنی ستمکاران جهادی قرار داشته است، اما با تمامی این میدان را رها نکرده است و همچنان ثابت قدم در مقابل جنگسالاران حاکم، جناوران طالبی و اشغالگران امریکایی و ناتو میرزمد و از هر تربیونی افشاگری میکند.

مجله "آشیان" در مارچ سال 2006 در مورد ملالی جویا نوشت: «ملالی جويا، بی گمان در عرصه‌ی سياسی - اجتماعی معاصر افغانستان پديده‌ای تازه است؛ زيرا تا به حال كسی از جنس زنان نتوانسته است چنين متهورانه و بی باكانه ندای دادخواهی ملتش را در فضای حاكميت "تفنگ" سر دهد.»

ملالی جویا با پشتوانه مردمی‌ای که به دنبال لویه جرگه بدست آورد، توانست با بیشتری رای از ولایت فراه وارد پارلمانی شود که جمعی از خونریزترین و بربرترین دشمنان مردم ما در آن جا گرد هم آمده اند و به گفته قانونی "خانه مشترک طالبان، جهادیان، خلق و پرچم" میباشد. با پیروزی ملالی جویا در انتخابات پارلمانی بود که یکی از وحوش جهادی گفته بود: «در صورتی که ملالی جویا حرف های گذشته‌اش را تکرار کرد او را از کلکین پارلمان به پایین می‌اندازیم.»

وی در نخستین نطقش در پارلمان، که هرچند مایکرفونش را در قطع کردند گفت:

«می‌خواهم با صراحت و صاف و پوست کنده بگویم که من در این جا نه به خاطر پلو خوری آمده‌ام و نه هم هیچگونه امتیاز و مدالی خواهد توانست چشمانم را کور و زبانم را لال کند. من اگر فکر کنم یک لحظه از زندگی‌ام به خاطر اندیشیدن به مردم سوگوارم صرف نمی‌شود و هر گامم به خاطر بهروزی آنان و آزادی شان نیست زندگی‌ام بیهوده بوده و چی بماند به زندگی پارلمانی و امتیازاتش.... این صداقت را دارم که به هموطنانم وعده دهم که اگر نتوانم ماهیت این خاینان وطن و تداوم خیانت را درچهارچوب پارلمان به مردم آفتابی بسازم امیدوارم اولین فرد باشم که استعفا بدهم.»

وی در درون پارلمان نیز مبارزه بی امان را علیه وطنفروشان و خاینانی چون قانونی، سیاف،‌ ربانی، کاظمی، محقق، گلابزوی، علومی، ملا راکتی، پیرم قل، رنجبر، حاجی فرید و غیره راه انداخت و هرچند برایش فرصت کمی داده میشد، اما هر باری با سخنانش ماهیت گندیده پارلمان جانیان را آفتابی میساخت.

وی در درون پارلمان انواع تحقیر و توهین ها را تحمل کرد اما لحظه‌ای از پافشاری روی اصولش عقب ننشست و هیچگونه توطئه و تزویر و دامی نتوانست او را از پا درآورد. هموطنان ما به تاریخ ۷ می ۲۰۰۶ وقتی او هشتم ثور را روز سیاه نامید، از پرده های تلویزیون خود دیدند که چگونه بربرهای جهادی علیه او برخاستند و با توسل به چند جهادی زن خاینی چون نورزیه اتمر، ملالی اسحاق زی، پروین درانی، صفورا نیازی و دیگران او را مورد حمله فزیکی قرار دادند و بعد چند تن از جنگسالاران بدنام همچون داوود کلکانی، جبار شلگری، علم سیاه، حاجی الماس و ... با کلمات رکیک در حد تربیت کوچگی شان او را مورد دشنام های بازاری قرار دادند و حتی در برابر دوربین های فلمبرداری او را تهدید به تجاوز جنسی نمودند.

وی با "طویله" نامیدن پارلمان به درستی واضح ساخت که این مجمع دزدان و قاتلان هرگز "خانه ملت" شده نمیتواند. هرچند تعدادی از هموطنان ملالی را بخاطر مقایسه حیوانات مفید با خونخواران درنده به باد انتقاد گرفتند، اما گذشت زمان به حرفهای جویا صحه گذاشت و حتی عده‌ای از پارلمان نشینان دیگر نیز از گندیدگی و بیکارگی پارلمان نمایشی سخن به میان آوردند.

به تاریخ 21 می 2007 بالاخره ملالی جویا بصورت مفتضح و غیرقانونی از پارلمان اخراج گردیده ممنوع‌الخروج اعلام گردید و به سارنوالی راجع شد. این حرکت پارلمان گرگان موجی از اعتراضات در شهرهای مخلتف افغانستان و جهان را به دنبال داشت و مشهورترین آزادیخواهان جهان چون نوم چامسکی، نومی کلاین، جان پلجر، آروندوتی رای و غیره نیز به دفاع از او برخاستند. بدینصورت مردم ما تنها نماینده نترس و صدای رسای شانرا در پارلمان از دست دادند و جنایت سالاران و بنگ سالاران دست بازتری یافتند که با آرامش خاطر هر قانون ضدمردمی و جنایتکارانه شانرا به منصه اجرا گذارند.

هرچند ملالی جویا علیه این حکم پارلمان اعتراضش را در ستره محکمه به ثبت رسانید و به گفته خودش میخواست با دفاع از خود در محکمه آنجا را نیز به صحنه مبارزه و افشای جنایتکاران و نوکران امریکا مبدل سازد، اما از آنجاییکه دستگاه قضایی افغانستان نیز که در اشغال جانیان است و حامی ستمکاران، متجاوزان و فاسد ترین عناصر، تا امروز دوسیه ملالی جویا را مسکوت گذاشته و با وجود تلاش های وکیل مدافع ملالی جویا هیچ اقدامی درین زمینه صورت نگرفته است. احتمالا آنان از ترس اینکه مبادا ملالی جویا محکمه پوشالی را نیز مثل لویه جرگه پوشالی با نطق هایش بی‌آب و رسوا سازد، دوسیه‌اش را زیر زدند.

جنگ سالاران حاکم کینه عمیقی علیه ملالی جویا به دل دارند و او به مثابه دشمن درجه یک برایشان مطرح بوده و حتی در اجتماعات شان شعارهای "مرگ بر ملالی جویا" سر میدهند. در یکی از گردهمایی های اینان برای قدرت نمایی در استدیوم ورزشی کابل، زن جنگسالار پسندی به نام شکیلا هاشمی نیز با شعار "مرگ بر حقوق بشر، مرگ بر ملالی جویا" دهانش را آلوده ساخت. سایتها و نشریات جهادی و شورای نظاری نیز با لحن در سطح تربیت اخوانی خود شان همیشه بر ملالی جویا تاخته اند، چیزی که بیشتر موقف ملالی را در بین مردم تثبیت نموده است.

اما خوشبختانه در کنار حمایت وسیع مردم فقیر و دربدر ما در ولایات مختلف کشور، تعداد زیادی از روشنفکران و قلمبدستان شرافتمند و وطندوست کشور ما نیز ملالی جویا را تنها نگذاشته و با نوشته های شان در کنار وی ایستادند و با رد اتهامات و حملات سخیف از راست و چپ بر ملالی جویا نقش بسزایی ایفا نمودند.

هرچند به گفته ملالی وی "تربیون" پارلمان را برای افشاگری از دست داد، اما این مانع آن نشده که وی فریاد دادخواهی اش را با استفاده از شیوه های مختلف دیگر پیش نبرد. وی طی چند سال گذشته به دعوت سازمان های مدافع حقوق بشر و ضدجنگ به کشورهای مختلف سفر کرده و در همه جا از وضعیت فاجعه بار افغانستان و حاکمان ستمکار آن و هم از به بازی گرفته شدن وطن ما بوسیله امریکا و متحدانش سخن گفته است و بدینصورت به میلیونها انسان آگاهی داده است. وی از هر تربیونی برای انعکاس الام مردم ما استفاده کرده و سیاست های خاینانه غرب و بخصوص امریکا در افغانستان را بی‌نقاب ساخته است.

مبارزه و فعالیت های جویا هرچند در مطبوعات داخل کشور که ویروس بنیادگرایی و جنگسالاری در آنها ریشه دوانده با سانسور مواجه شده است، اما در مطبوعات جهان و سایتهای ضدجنگ انعکاس وسیع و بیسابقه داشته است.

دریافت چندین تقدیر نامه و جایزه، فلم مستندی به نام "دشمنان خوشبختی" از جریان کمپاین انتخاباتی ملالی جویا و اخیرا کتابش تحت عنوان "زنی در بین جنگسالاران" پژواک مبارزه و پیام ملالی جویا را به سراسر جهان رساند و در همه جا از او به عنوان "شجاع ترین زن افغان"‌ یاد میشود و میلیونها تن او را سرمشق قرار میدهند. اخیرا نشریه "دی لیفت کوستر" (2 دسامبر 2009) نوشت "ملالی جویا را شجاع ترین زن افغان نامیدن رسا نیست، او را باید شجاع ترین زن در تمام جهان نامید."

به تاریخ 21 نوامبر 2009 روزنامه "نیشنل پست" نوشت که "ملالی جویا شجاع ترین زن افغان جنبش ضد جنگ را رهبری میکند"، به تاریخ 24 نوامبر 2009 روزنامه "نیو استیسمن"‌ انگلستان در لیست 50 شخصیت برتر سال که بر افکار عامه تاثیرگذار بوده اند، ملالی را در رده ششم قرار داد و نوم چامسکی طی مقاله‌ای در اعتراض به اعطای جایزه صلح نوبل به باراک اوباما، ملالی جویا را شایسته ترین کاندید برای این جایزه نامید.

ابعاد مختلف شهامت، کار و مبارزه و تلاش خستگی ناپذیر ملالی جویا را نمیتوان در قالب یک مقاله روشن ساخت. اما میتوان از پدیده ملالی جویا درسهای فراوانی گرفت که من به طور نمونه چند مورد را برمیشمارم:

1- در جامعه‌ای که قانون جنگل حکمفرماست و تفنگ و زور و پول و قدرت و وابستگی های خارجی حرف اول و آخر را میزنند، اگر کسانی بیهراس برخیزند و ندای مردم را فریاد کنند، بدون شک حمایت وسیع مردمی را کسب میکنند و میتوانند در شکستن غرور دشمنان و رسوا ساختن شان نقش بسزایی ایفا نمایند. صدای حقیقت را با هیچ توپ و تفنگی نمیشود برای همیشه خاموش کرد.

2- رفتن انسانهای باوجدان و آزادیخواه در گندیده ترین و بدنام ترین نهاد ها کاملا مجاز و موثر است در صورتیکه آنرا فقط به مثابه تربیونی برای افشاگری و منفجر ساختنش از درون مورد استفاده قرار دهند. یکچنین حرکتهایی بهترین وسیله برای افشا و رسوا ساختن نهاد های ارتجاعی و مزدور به شمار میرود.

3- حرکت عملی ملالی جویا در داخل افغانستان با قبول خطرات گوناگون بر ضد جنایتکاران و اشغالگران نسبت به صدها کتاب و مقاله و تحلیل و تفسیر موثر تر و کارآ تر بود و نشان داد که هر حرکت وطنپرستانه زمانی میتواند حمایت مردمی را با خود داشته باشد که از درون بستر جامعه برخیزد.

4- با وجود بیسوادی و عقب ماندگی های موحش در جامعه ما، وقتی فقیر ترین توده ها کسی را واقعا صدا و فریادگر دردها و مصایب و تیره روزی هایشان احساس کنند،‌ دیگر برایشان سن، جنسیت و تعلقات قومی و مذهبی و ملیتی مطرح نبوده و به پشتیبانی از وی برمیخزند، ‌چیزی را که در مورد ملالی جویا شاهد بودیم که با وجود سن کمش بیشترین رای را در انتخابات آورد و در دور افتاده ترین نقاط کشور مثل تخار، فراه، کنر و ... مردم به پشتیبانی از او برخاستند و حتی با قبول خطر دست به تظاهرات زدند.

5- در کشوری که زنان به مثابه نصف مرد محسوب میشوند و از حیات سیاسی و اجتماعی به دور پرتاپ شده اند، اگر زنانی با شکستن رسوم ضد ستیزانه برخیزند و شجاعانه برای آزادی و رستگاری شان کار کنند، اینان بدون شک پشتیبانی فقیر ترین مردان جامعه را نیز با خود خواهند داشت چیزی را که در مورد ملالی جویا شاهد بودیم.

6- به مصداق "خائن خایف است" جانیانی که ظاهرا نیرومند و شکست ناپذیر به نظرمیرسند، اما از یک فریاد ولو کوچک که بیهراس علیه شان برخیزد فوری به تب لرزه مرگ می‌افتند و غرور شان را میشکند. فریاد ملالی جویا طی شش سال گذشته برای دولتمداران خاین افغان همچون کابوسی بوده که همیشه آنان را نآرام نگهمیدارد.

خوشا روزی که مردم فقیر و سرکوب شده متعلق به تمامی ملیت های وطن ما متحدانه علیه برباددهندگان هست و بود وطن ما برخیزند و اینان را به زباله دان تاریخ بسپارند.

تصاویر و نقل قولها از سایت کمیته دفاع از ملالی جویا و صفحه ملالی جویا در فیس بوک اقتباس گردیده اند.