کرزی، مجلس و موتلفین اش را در یک حرکت مات کرد!

پس از آنکه 17 وزیر پیشنهادی از سوی آقای کرزی موفق به بدست آوردن رای اعتماد در مجلس نمایندگان نگشتند، این امر واکنش ها و تحلیل و تفسیر های بسیاری را برانگیخت، از جمله یکتن از اعضای جبهۀ ملی که در عین حال عضو پارلمان نیز هست، رد صلاحیت شدن 17 وزیر پیشنهادی از سوی کرزی را نتیجۀ حرکت منجسم اعضا و همفکران جبهه ملی در پارلمان خواند و نوعی انتقام کشی از اعضای بلندپایۀ جبهه ملی که در جریان انتخابات فضیحانه به کرزی پیوستند.

اما چنانچه به نظر میرسد این ادعا خوشبینانه و خلاف حقیقت امر است.

کرزی، با سپردن وعده های دلخوش کن برای موتلیفنی همچون محمد قسیم فهیم، حاج محمد محقق، سید منصور نادری، ژنرال دوستم ودیگران بار دیگر موفق به کشاندن آنها در خط مدافعه از شخص خود و دولت ناکار آمد شد، ولی با بردن اسامی وزرا به مجلس نمایندگان، با یک تیر چند نشان زد!

در گام نخست وزارت خانه ها و وزرای که برای ادامۀ حیات دولت فاسد کرزی اهمیت حیاتی دارند، را با هرلطف الحیلی حفظ کرد.

ورنه اگر مجلس نمایندگان، و شاخۀ که ادعا میکند مهندس برنامۀ رای عدم اعتماد به 17 وزیر پیشنهادی از سوی کرزی بوده است، موضع گیری و ارزیابی واقع بینانه از اوضاع کشور میداشتند، در اولین قدم باید کسانی مثل حنیف اتمر و فاروق وردک رد صلاحیت میشدند.

زیرا این دوتن از چهره های هستند که در ضمن دیگر خلاف رفتاری ها، مشوقین و مسببین اصلی قومی شدن گفتمان سیاست و قدرت در کشور گشتند.
اندکی قبل از اعلام فهرست کابینه، سند مهمی از داخل وزارت تعلیم و تربیه به رسانه ها درز کرد که طی آن به روشنی کار کرد خلاف معیار آقای اتمر در گماشتن مشاورین و مقامات بخوبی آشکار میشود.

فاروق وردک، در واقع از هشت سال بدینسو نقش " هر فن مولا " یا " مطلع العلوم و مجمع الفنون " را در دولت کرزی به عهده داشته است!

ایشان طی یکی از سفر های رسمی شان به کشور هندوستان، در جواب پرسش روزنامه نگارهندی، گفته بود که همه مردم افغانستان طالب اند! بدین ترتیب فاروق وردک، و حنیف اتمر کسانی اند که با دسته بندی طالبان به فرقه ها و گروه های فرضی، و راه اندازی جرگه های که جز تحمیل صد ها هزار هزینه برکیسۀ مردم نتیجۀ دیگری نداشت، بنیان گذار سیاست های گمراه کننده و به بن بست کشیدن کامل اوضاع اند.

آیا معضل امروز افغانستان، و پیامد های مرگبار آن تنها دامن اقوام دو طرف سرحد را خون آلود ساخته است، که با براه انداختن جرگۀ اقوام دو طرف دیورند، و فراخواندن چند تا مشر مفت خور قبیله؛ راه حل برای قضیۀ افغانستان جستجو گردد؟

طرح و برنامه های از نوع جرگۀ اقوام دو طرف سرحد، همانگونه که مشاهده شد نه تنها نتیجۀ بار نمی آرد و مشکلی را حل نمی سازد، بلکه به پیچیده تر شدن بیشتر اوضاع و قومی شدن مسایل می انجامد و بس.

کوتاه سخن اینکه کرزی، با استفاده از همین مهره ها و به گونۀ خاص از فاروق وردک که سابقۀ وزارت پارلمانی را در کارنامه اش دارد، و در همان مدتی که برای معرفی وزرا ایندست و آندست میکرد، روحیۀ اعضای پارلمان را طوری آماده ساخت که همه شاهد نتایج آن هستیم!

اکثریت وزرای که از سوی موتلیفن انتخاباتی کرزی، معرفی شده بودند از سوی پارلمان رد صلاحیت شدند و آنانی که کرزی برای بقای حکومت منحط اش به وجود شان نیاز داشت، به کابینه راه یافتند و ابقا شدند.

در این میان کرزی بار ملامتی وزیرنشدن کسانی را که از طرف جناح های ائتلافی پیشنهاد شده بودند، به گردن مجلس ملی و نمایندگان آن انداخته کاری کرد تا جانب حامیان بین المللی اشرا که از پیوستن دو بارۀ او به " جنگ سالاران" خشنود نیستند نیز نگه دارد.

این تحول را میتوان آغاز به حاشیه رانی دو بارۀ جناح های که خود شانرا قیم مجاهدین و یا اقوام جا میزنند، خواند وانکشاف منفی اوضاع تا آنجا که زمینۀ ورود و اشتراک طالبان در قدرت را بهتر و بیشتر هموار سازد.

جبهۀ ملی اگر واقعا کاری درین میان کرده باشد، آن تیشه برریشۀ خود زدن و تکرار خبط های سیاسی بوده و بس !

بدینگونه روشن میشود که کرزی بار دیگر آقایان محمد قسیم فهیم، حاج محمد محقق، ژنرال دوستم ، سید منصور نادری، وتمام آنانی را که از آدرس های قومی با او وارد معامله شدند، در یک حرکت سنجیده شده کَشت شاه وزیری داده، مات کرد!

چه فلسفۀ عمیق و ماندگاری در سخن استاد اخلاق حضرت سعدی نهفته است که پس از گذشت قرنها از درگذشت او هنوز آموزنده است !

هرکه ناموخت از گذشت روزگار

هیچ ناموزد ز هیچ آموزگار