نیرنگ تازۀ کرزی برای فریب جامعۀ جهانی و نادیده گرفتن خواست های ملت افغانستان

کرزی در دو مرحلۀ نخستین حکومتداری اش – دورۀ موقت و دورۀ انتقالی – کاملا در حلقۀ گروه های مجاهدین

سابق و یا جبهۀ مقاومت گیر افتاده بود، بناً هیچگاه متوجه نشد که سران حکومت طالبان به کجا رفته و مصروف چه کارهای می باشند و یا هم نخواست که اصلا در بارۀ خطر احتمالی آنها فکر کند بلکه بجای آن متوجه رقیبهای داخلی خود شده وهمه توان و انرژی خود را با تمامی مکری که داشت به مصرف رساند تا آنها را از کنار خود دور ساخته و قدرت سیاسی افغانستان را به تنهائی تحت تسلط خود در آورد.

حامد کرزی در مرحلۀ سوم از حکومتداری اش که آن زمان از طرف اکثریت مردم افغانستان انتخاب گردیده بود و حمایت جامعۀ جهانی را نیز با خود داشت احساس نمود که نیازمند تقویۀ جایگاه مردمی خود در افغانستان مخصوصاً در میان جامعۀ پشتو زبانها است. بناً این دورۀ از زمامداری خویش را جهت جلب توجه برادران پشتو زبان سپری نمود تا از این طریق بتواند در انتخابات بعدی بدون حمایت خارجی ها کرسی ریاست جمهوری را حفظ کند. وی که فاقد سابقۀ رهبری بود بمنظور دستیابی به رهبریت پشتونها تعداد زیادی از پشتونهای متعصب و فاشیست را در محور ریاست جمهوری خود جمع نموده و تلاشهای شبانه روزی خویش را بمنظور جلب رضایت سران قبایل پشتونها آغاز نمود. از سوی دیگر مبارزۀ جهانی و منجمله دولت افغانستان علیه تروریزم هنوز ختم نگردیده اما وی یگانه راه نجات خویش را در گروی آنهای یافت که عملا علیه نظام تحت امرش بغاوت دارند. گرچه ارگانهای امنیتی افغانستان به وظایف خود عمل نموده اکثراً عوامل تروریستی در کشور را دستگیر می نمودند ولی جناب رئیس جمهور به دلیل رضایت خاطر سران قبایل پشتون ( که همیشه توسط خون فقرای پشتونها تغذیه میشوند ) تروریستهای مسلح را انعام داده مرخص می نمودند.

رئیس جمهور افغانستان به تشویق حواریون فاشیست خود که اکثراً طبق دستورات سازمان جهنمی ای اس ای پاکستان عمل می نمودند هیچگاه طالبان تروریست را دشمن حکومت خود ندانسته و همیشه به نحوی آنها را تقویه نموده است. وی طالبان را به گروه های میانه رو و تندرو تقسیم نموده و گاهی آنها را حق بجانب نیز دانسته است و احیاناً بخاطر قهرمانی های آنها و اینکه چرا عساکر او نیستند اشک میریزد.

یقیناً در میان گروه طالبان نه کسی میانه رو است و نه حق بجانب، آنها عموماً تروریستان دست پروریدۀ ای اس آی اند که جهت اهداف ستراتیژیک آن کشور در منطقه ساخته شده اند، آنها به دموکراسی، حقوق بشر و مخصوصاً حقوق زنان هیچ باوری ندارند، طالبان ارزانترین وسیله برای پیشبرد اهداف درازمدت پاکستان و عربستان سعودی درمنطقه و آسیای میانه اند. آنها به هیچ قمیتی حاضر به معامله نمی باشند. نه صلح را برسمیت می شناسند و نه به دیگران حقوق قایل اند، صلح در نزد آنها تنها و تنها به معنی تسلیم شدن و پذیرفتن برنامه های شان است. به نظر بنده این بزرگترین اشتباه کرزی است که از هفت سال بدینسو به آنها دست صلح دراز کرده ولی جوابهای دندان شکنی دریافت نموده است. واضح است که این همه به اثر مشوره و فشار تیم فاشیست افغان ملت است که وی را محاصره نموده و جهت رسیدن به اهداف خویش استعمال میکنند.

در حقیقت حامد کرزی هیچگاه متوجه عوامل بارز در ناکامی حکومت خویش که همانا فساد اداری در دستگاه های دولتی و در رأس آن دفتر ریاست جمهوری و تیم کاری وی می باشند نگردیده است و به جای حکومتداری سالم و تطبیق قانون پیوسته دست دوستی را با گروه ترویست طالبان دراز می نماید که با این کار خود خدمات شایستۀ را در جهت به رسمیت شناختن این گروه به عنوان اپوزیسیون سیاسی انجام داده است.

کرزی که بدون مبارزۀ سیاسی و سابقۀ رهبری یک شبه رئیس جمهور افغانستان شد و طعم ریاست جمهوری در کشور بی سروپای مانند افغانستان را طی هشت سال گذشته با کمک نظامی و مالی خارجی ها چشید دیگر به قول خودش ایلا دادنیش نشد و در انتخابات ریاست جمهوری 2009م با تقلب و رسوای های چشمگیری قدرت مطلقۀ خود را برای بار چهارم حفظ نمود، این بار که دیگر آن مشروعیت سابقه را ندارد و محبوبیت خویش در میان جامعۀ جهانی را نیز از دست داده است چارۀ ندارد جز صلح ( سازش ) با بدنامترین گروه در دنیا مانند گروه تروریستی طالبان، صلحی که هیچ فایدۀ ندارد جز دادن امتیاز بیشتر به طالبان و حامیان پاکستانی آنها.

رئیس حکومت افغانستان اخیراً در مصاحبۀ خود با بی بی سی گفته است که تا الآن خارجیها آمادۀ صلح نبودند حالا که خارجی ها آماده اند ما برنامۀ صلح با برادران ( گروه طالبان ) خود را در صدر اولیتهای کاری خود قرار داده اییم و در اجلاس بین المللی لندن طرح خود را پیشکش نمودیم. به اساس طرح جدید کرزی که آن را با مشورۀ تیم ریاست جمهوری بدون در نظر گرفتن خواستهای مشروع ملت افغانستان ترتیب داده است برای جنگجویان طالبان امتیازات مالی، وظایف دولتی و فرصتهای شغلی داده خواهد شد، این در حالیست که طالبان طرح کرزی را به مسخره گرفته در اعلامیه خود گفته اند که طالبان بخاطر پول نمی جنگند تا کرزی بتواند آنها را از پیگیری اهداف خویش باز دارد. یقیناً حامد کرزی با ارائۀ طرح سازش خود با طالبان در اجلاس لندن نقش طالبان را منحیث یک اپوزسیون سیاسی در محافل بین المللی برجسته ساخته و عملاً گردهمآئی نمایندگان بیشتر از 70 کشور دنیا را به نفع پاکستان ورق زده است.

اینکه طالبان اعلان نمودند تلاش های کرزی بی فایده است، آنها حقیقت را گفته اند، آنها برنامه دارند، وظیفه دارند و جهت اجرای همان وظایف خویش که از طرف مادر هنرمند شان ( ای اس ای ) برای شان داده شده است خود را قربان می نمایند.

اکنون آقای کرزی خورسند است که در این طرح خود حمایت خارجی ها را جلب نموده است، حقیقت این است که کرزی با مشورۀ تیم ریاست جمهوری که به دستورات پاکستان عمل میکنند تا جای توانسته است برخی حلقات در کشورهای غربی را متقاعد سازد که باید با طالبان کنار آیند به بهانۀ این که گویا طالبان 75 درصد شان میانه رو اند و ما با اینکار میتوانیم آنها را به صفوف خود بکشانیم، ولی خارجی ها باید بدانند که این بزرگترین نیرنگ کرزی در برابر آنها است. کرزی در بازی های داخلی اش تمامی رقبای خود درافغانستان را به زانو در آورد حالا نوبت خارجی ها است که بتواند آنها را بازی دهد تا مبالغ هنگفتی دیگری را به این بهانه نصیب دوستان طالبی خود بسازد، ولی بدون شک خارجی ها دیر نخواهد گذشت که نتیجۀ این ساده لوحی خود را مشاهده نموده و یکبار دیگر افغانستان منحیث پایگاه تروریزم بین المللی تبدیل خواهد شد. اما جای شگفت این است که آقای کرزی خواست های شهروندان شریف افغانستان را که همیشه مورد شکنجه و بربریت گروه طالبان قرار گرفته اند نا دیده گرفته و نه تنها که در این باره از آنها مشوره نگرفت بلکه در برابر اجتماعات و گردی هم آئی آنها مخصوصاً احزاب سیاسی و نهادهای جامعۀ مدنی و مدافع حقوق زنان کاملا چشم پوشی نموده است.

طالبان منحیث یک گروه تروریست شناخته شده اند و همین اکنون تعداد 144 تن از سران برجستۀ آنها در لیست سیاه سازمان ملل متحد قرار دارد، گرچه با تلاشهای کرزی تعداد پنج نفر آنها از لیست سیاه بیرون شدند. همچنان بیشتر از یکصدهزار نیروهای مجهز نظامی از 40 کشور دنیا علیه آنها در نبرد اند، دورۀ حکومت طالبان به عنوان سیاه ترین دوره در تاریخ افغانستان به حساب میرود، آنها ناقضان حقوق بشر مخصوصاً حقوق زنان اند، طالبان به نسل کشی در شمالی، دایکندی، بامیان و برخی جای دیگر متهم اند پس معلوم نیست کرزی چگونه با این گروه وارد مذاکره میشود و همواره التماس صلح دارد؟ حقیقت این است که مدیریت نا سالم کرزی، فساد گستردۀ اداری در کشور و عدم صداقت در مبارزه علیه طالبان که ریشه در بافتهای تباری دارد در پهلوی همکاریهای روز افزون سازمان استخبارات پاکستان عوامل عمدۀ تقویۀ طالبان اند بناً میبایست کرزی به جای مذاکره با گروه طالبان با این عوامل عمده مبارزه کند تا بنیادهای لرزان حکومتش را مستحکم نماید.

اگر آقای کرزی فکر میکند که یگانه راه در برابر گروه طالبان سازش است و یا به این باور است که جامعۀ جهانی در صدد خارج شدن از افغانستان اند و باید مشکل طالبان قبل از خروج آنها حل شود پس نباید شتابانه اقدام کند که نتیجۀ معکوس به بار بیاورد، بلکه تصمیم گیری در همچو یک مسئلۀ ملی نیازمند یک همه پرسی ( ریفرندوم ) و مراجعه به آرای ملت است، تا بتواند پشتوانۀ مردمی را که مهمترین مسئله در یک نظام مردم سالاری است با خود داشته باشد. مشکل اساسی حکام افغانستان همیشه سازش با کشورهای خارجی و نادیده گرفتن شهروندان افغانستان بوده است. کرزی نیز با پیگیری از روشهای حکام سابق افغانستان که مانند خودش دست نشانده بوده اند تنها در صدد جلب حمایت باداران خارجی خود می باشد دیگر مهم نیست که ملت افغانستان این طرح را قبول میکند و یا خیر؟ چرا که تا کنون هیچ کاری را با مشورۀ این ملت خاموش انجام نداده است.

حامد کرزی باید بداند که صلاحیت عفو جنایت کاران جنگی را تنها شهروندان افغانستان مخصوصاً قربانیان این جنایتها دارا می باشند، او به هیچ وجه حق ندارد که به نمایندگی از ملت افغانستان که برایش این اجازه را نداده اند جنایت کاران و ناقضان حقوق بشر را مورد عفو و مکافات قرار دهد، باید از تاریخ آموخت که عفو جنایت کاران نه تنها که منجر به بهبود اوضاع نمی شود بلکه آیندۀ افغانستان را به مسیر مجهولی سوق خواهد داد. ما در گذشته، مخصوصاً زمانیکه مجاهدین به پیروزی رسیدند، شاهد بوده اییم که عفو عمومی تروریستان خلق و پرچم که از طرف حضرت صبغت الله مجددی بدون مشوره با ملت افغانستان و وارثان یک ونیم ملیون شهید راه آزادی افغانستان صورت گرفته بود چگونه نتیجۀ معکوس داد، بعداً همین باندهای تروریستی خلق و پرچم بودند که در صفوف مجاهدین تقسیم شده و برای بدنامی جهاد ملت افغانستان دست به فتنه و فساد زدند، تا مبادا اوضاع بهبود یابد وملت افغانستان آنها را به پای عدالت بکشاند.

اکنون که حامد کرزی، رئیس حکومت افغانستان، با نیرنگهای ماهرانۀ خود همراه با پاکستان در صدد داخل ساختن طالبان در قدرت سیاسی افغانستان است و هیچ نوع توجه به خواستهای ملت افغانستان ندارد، میبایست تمامی احزاب سیاسی، نهادهای مدنی و مدافع حقوق بشر همراه با رسانه های آزاد افغانستان به اعتراضات خویش ادامه داده نگذارند که دستآوردهای نسبی کنفرانس بن مخصوصاً آزادی مطبوعات، جامعۀ مدنی، احزاب سیاسی، و فرصتهای شغلی و آموزشی برای زنان افغانستان به سادگی در یک معاملۀ ننگین از دست برود. چون زمانیکه طالبان تروریست و جاهل قدرت را به دست بگیرند همه را در نطفه خنثی نموده و مانند دورۀ گذشتۀ خود افغانستان را سرزمین جهل و ترور میگردانند.