فاشیزم جسمی

هر قدر حرف از حقوق بشر در غرب زیاد بلند میشود، همزمان ظاهر پرستی و تن پرستی هم اوج میگیرد.

فاشیزم جسمی در جامعۀ افغانی ما ، در مقایسه با غرب کمتر است ، چون این جامعه اسلامی است و پیش شرط های اسلامی باعث شده که زنها و مرد ها باید حجاب داشته باشند و از نمایش جسم و ظاهر خود در بین اجتماع و مردم خود داری کنند. باآنهم این شیوۀ تقلیدی غربی، دارد در بین مردم افغانستان کم کم گسترش می یابد. تن پرستی در درون جامعه ما کم است اما در درون خانواده ها به اوج خود رسیده است. مادر و پدر که دختر مقبول و زیبا دارند ، همیشه زیبایی و ظاهر آنان را به رخ ایشان میکشند ، در استفاده کلمات همچو ، دختر زیبا و پسر مقبولم نوازش میکنند. در افغانستان دختران که احساس زیبایی نمیکنند در محافل خوشی خویشاوندان و اقارب ایشان به دلگرمی شرکت نمی نمایند.و یا که توانمندی خریدن لباسهای زیبا را ندارند.این خود نماینده گی از فرهنگ تن پرستی است که دارد انسانها را در نظام اجتماعی تجزیه مینماید.

من منحیث یک دختر جوان معلول همیشه در این فکر هستم که اگر زیبایی و رنگ و پوست درین جامعه ارزش زیاد تر از داشتن دانش ، اخلاق و معرفت است پس ما معلولین که دچار فقر جسمی هستیم ، از این نظام رانده شده ایم .کارشناسان که در رابطه با جامعه و مشکلات ناشی از پرابلم های اجتماعی مصروف اند ، وحدت اجتماعی را مهمتر از وحدت سیاسی میدانند.

اگر یک جامعه وحدت و یکرنگی وجود نداشته باشد ، آن نظام احتمال نابودیش خیلی باورکردنی خواهد بود. پس ما نباید در بین مردم فرقه سازی نماییم.

من به این عقیده هستم ، ظاهر یک انسان یا رنگ و صورت آنرا برایش هویت نسازیم .مثلن من در خیابان شهر روانم با چوکی چرخدار خود ، مردم باید نگویند که آن دختر که روی چوکی چرخدار نشسته است ، آنرا میگویم. مردم نباید معلولیت من را آدرس بدهند. میشود گفت : آن دختر را که چادر سیاه دارد، یا آن دختر که حجاب خاکی دارد و یا آن دختر که کنار درخت ایستاده است.اگر بدن و یا جسم معلول را نشانه میسازیم ، این خود فرقه سازی و جدایی مردم در اجتماع است که میتوانیم آنرا تن پرستی ویا Discrimination نامید.

شخصیت و ارزش انسانی را باید پاس داریم و نگذاریم که انسانها احساس نا امیدی و حقارت کنند . به گناه اینکه زیبا نیستند و یا معلول هستند . باید دانش و مهارت انسان در نظر گرفته شود ، نه جسم و ظاهر آن. اگر ما به معرفت ارج بگذاریم، این خود یک جنبش بزرگ در جامعه ما خواهد بود.همه به علم رجوع خواهند کرد ، کسب علم باعث خودآگاهی مردم گردیده و حلال مشکلات عدیدۀ ازین دست میگردد .مردم آگاه و بهره مند از سواد تمیز حق خود وحق دیگران را مینمایند و همه دست به دست هم داده به عدالت اجتماعی در پرتو دموکراسی نایل میشوند . جوامع عقب مانده از کاروان مدنیت عقب مانده ، ظلم ، بی عدالتی بر جامعه سایه می افگند و دست آورد آن درد آور برای همه خواهد بود صرف نظر از آنکه معلولیت دارد و یا ندارد . اگر فرد معلول به درون جامعه برمیگردد و به فعالیت میپردازد، حتما توانمندی دارد. پس نبایدبا ترحم یا تمسخر خویش، هیاهوی زیبای بازگشت به زندگی را در او خاموش کنیم، بلکه باید او را بپذیریم و تشویقش کنیم تا کارهایش را درست انجام دهد و با کارخواستن از آنها، آنان را در میان خود نگه داریم .

به پاسخ آنانیکه معلولیت جسمی را کمبود شخصیتی میدانند ، و معلول را که از ناروای های روزگار رنج میبرند ، به تمسخر میگیرند و حقیر میشمارند با نقل از داستان کوتاه بهارستان جامی نوشته ام را به پایان میبرم :

* نابینایی در شب تاریک چراغی بدست و سبویی بر دوش در راهی می رفت. فضولی در راه به او دچار شد و گفت ای نادان ، روز وشب پیش تو یکسان است و روشنی وتاریکی در چشم تو برابر ،این چراغ را فایده چیست ؟ نابینا بخندید که این چراغ نه از بهر خود است ازبرای چون تو کوردلان بی خرد است تا به من پهلو نزنند وسبویم نشکنند.

فوزیه فرح

كميسيون مستقل حقوق بشر افغانستان

بلخ – مزار شریف