کار را تمام کنید

بد بینی ها نسبت به قضیه افغانستان افزایش یافته اند. شورش، تلفات نیروهای ناتو، فساد، تولید مواد مخدر و مخالفت افکار عامه در ایالات متحده امریکا پیرامون جنگ افغانستان به یک سطح بالای رسیده است. احمد رشید، خبرنگار و کارشناس برجسته پاکستانی، در کتابش زیر عنوان "سقوط در هرج و مرج"، ماموریت ایالات متحده امریکا در افغانستان را شکست خورده تعریف کرده است. Seth Jones، دانشمند زبده امریکایی در بخش شناخت شورش طالبان، اظهار داشته که ایالات متحده یک فرصتی خوبی برای تغییر در افغانستان پس از 2001 داشت، اما "این فرصت فوق العاده را از دست داد."

آقای گیتس وزیر دفاع ایالات متحده امریکا سعی بر تنظیم و تعیین توقعات از جنگ افغانستان را در برابر کمیته خدمات تسلیحاتی (Armed Service Committee) در جنوری 2009 چنین بیان کرد که"اگر ما اهداف مان را طوری تعیین کنیم که در آسیای مرکزی یک(Valhalla)(سالن پذیرایی خدای اودین) یا به اصطلاح آرمان شهر به وجود آوریم، در آن صورت ما بازنده خواهیم بود، زیرا هیچ کشوری در جهان پیدا نمی شود که این قدر وقت، شکیبایی و پول را دارا باشد."

سیاست سازان و افکار عامه ایالات متحده امریکا به گونه فزاینده یی پیرامون پیروزی در این جنگ شک و تردید پیدا کرده اند. ارزیابی های شان هم استوار بر نگرانی های واقعی و معتبری که در مورد افزایش خشونت ها، تجارت مواد مخدر، فساد فراگیر و ضعف همیشگی حکومتی(در افغانستان) می باشند.

(اما به نظر نویسنده این مقاله)، تلاش برای ایجاد ثبات و بازسازی در افغانستان، بهتر از آن چه که توقع میرفت، به پیش رفته است.

بد بینان قادر به درک این نیستند که دولت افغانستان در سال 2001 با چه وضعیت نا به هنجاری سقوط داده شد. بنا این مساله باعث شده است که بدبینان این پیشرفت های را که در زمینه های مختلف به ویژه در عرصه های باز سازی سیاسی و اقتصادی صورت گرفته اند، نادیده بگیرند.
اگر چه آنان حق دارند که نگران افزایش شورش طالبان و ضعف حاکمیت قانون باشند، اما از سوی دیگر، آنان گرایش به اضافه گویی در زمینه قدرت گیری و اندازه ی شورش دارند(که این درست نیست).

بسیاری از تحلیلگران منتقد جنگ، درس های گمراه کننده و غلطی را که ناشی می شود از برداشتهای کارتون وارانه و کاریکارتورانه یی شان از تاریخ افغانستان، گرفته اند و آیساف را با نیروهای الکساندر کبیر، ویلیام ایلفین ستون و یا بوریس گروموف مقایسه می کنند تا از این طریق این گونه نتیجه گیری نمایند که قواعد تاریخ مانع رسیدن نیروهای نظامی به خواسته های شان در سر زمین هندوکش می شوند.

آن ها هشدارهای ترسناکی را برای ایالات متحده امریکا و ناتو، قدرت های که در این نه سال جنگ حضور داشته اند، می دهند. ولی آن ها کاملا اشتباه می کنند. زیرا اولا شورش ها تا اواخر 2005 افزایش نیافته بودند، و ثانیا، آیساف تازه در اواخر 2006 دست به تغییر در موضع و استراتیژی اش را آغاز کرد، ومهمتر از آن این که (جامعه جهانی) تا سال 2009، یک کمپاین منسجم ضد شورش را به منصفه اجرا نگذاشته بود. بنا، این خیلی زود و غیر مسولانه خواهد بود تا این گونه نتیجه گیری کرد که جامعه جهانی باید به دلیل کمبود پیشرفت های کافی، از افغانستان خارج گردد.