انتخابات پارلمانی و ترکمنان افغانستان

در انتخابات پارلمانی ای که برگزار شد و امروز یعنی ششم دلو روز گشایش وکلای جدید میباشد اتفاقات عجیبی افتاد. یکی از این اتفاقات عجیب میان ترکمنان بود که می خواهم در این مورد چند سخنی به میان بیاورم.
در انتخابات پارلمانی ای که گذشت، متاسفانه همانطوری که عادت کرده ایم، هر ملت بخاطر نفع شخصی ملت خود کار کردند. هیچ کسی به کشور ویرانه و پر از زد و خورد های خصمانه دولت های استعمارگر فکر نکرد. یعنی به شکل درست تری گفته باشیم هر کسی به غم شکم خود فکر کرد. بیشترین نفع را در این میان مردم هزاره کرد. بسیار خوب. پس بر گردیم به مردم ترکمن که چه کردند.

ملت ترکمن در پارلمان گذشته چهار وکیل داشتند که این رقم در نزد نزدیک به دو ملیون نفوسی که ترکمن ها در شمال افغانستان و بعضی قسمت های مرکزی و شمال غربی دارند خیلی ها ناچیز و اندک به نظر می رسید. اگر به دلایل اندک بودن این رقم نظری بیاندازیم همانطوری که به همه گی ملت ترکمن معلوم است در عقب این همه آقای قرقین و دار و دسته اش ایستاده بودند. قرار بر این بود که در آن وقت سه چهار شخص در هر ولایت ( کندز، بلخ، جوزجان ، فاریاب) خود را کاندید کنند که از لحاظ دانش سیاسی کمی رسیده باشند. اما آقای قرقین آمد و به شکل مخفیانه به هر کسی گفت که من ترا پشتیبانی می کنم و خود را کاندید کن. بدین شکل در هر ولایتی که در بالا ذکر کردیم ده پانزده شخص خود را کاندید کردند. به شکل مثال یکی از قربانیان آقای قرقین را در آن انتخابات آقای عمرقل الله یاری را نشان داده می توانیم که آقای قرقین شخصا نزدش می رود و می گوید که خود را کاندید کن من ترا کمک خواهم کرد. آقای الله یاری که در آن وقت ریس کار و امور اجتماعی ولایت بلخ بود از این مقام خود کناره گیری می کند و خود را کاندید می نماید. اما بعدا می فهمد که آقای قرقین چه خوابی برایش دیده. می بیند که شخص قرقین رفته و به شش هفت نفر دیگر نیز عین چیز را گفته و آن ها را نیز به کاندید شدن تشویق کرده است. خوب به هر حال برگردیم به اصل مطلب. چهار وکیلی که به پارلمان گذشته راه یافته بودند عبارت از آقایان روزی گلدی خواجین ، حاجی عبدالوهاب ، شاهمردان قل و محمد امین قانع است. اگر بر شخصیت این چهار وکیل اگر نظری بیاندازیم اصلا تعجب می کنیم که چطور می شود این چهار شخصی که از دانش سیاسی و حقوقی هیچ اطلاعی ندارند به پارلمان راه یافته اند؟ در حالی که ترکمن اگر چه خیلی ملت پس مانده اند باز هم اشخاص روشنفکری چون آقایان عناق ، اسماعیل منشی ، محمد نظری ، راسخ ، اوراز دارند. که سه تن این ها، عناق ، محمد نظری و راسخ استادان دانشگاه هستند. همانطوری که گفتیم هر کس به غم شکم خود است. این چهار وکیل در زمان وکالت خود به پر کردن جیب های خود مشغول بودند. از قاچاق مواد مخدر گرفته تا رشوه ستانی و طملق و کار های مافیایی هر کاری که از دست شان می آمد کردند. کار اخیری را هم که انجام دادند در مقابل فروش رای ترکمن در انتخابات ریاست جمهوری به دکتور عبدالله بود که گفته می شود دکتور عبدالله به هر کدام مبلغ هشتاد هزار دالر به شکل تحفه داده است. پس انسان تعجب می کند این چهار شخص حتی نمی دانند که کلمه پارلمان یعنی چه و در آن جا چه چیزی مورد بحث قرار داده می شود چطور این پنج سال را در پارلمان گذشتانده اند. به هر حال مثل ده وکیل دیگر خوابیده گذرانده باشند. و یا نیز هفته ای یک بار در پارلمان حاضر می شدند و یا نمی شدند.

به هر حال بیاییم بر انتخابات 1389 پارلمانی. متاسفانه مردم ترکمن چنان کودن هستند هیچ شعور سیاسی و یا اجتماعی ای ندارند. سه چهار نفری هم که دارد ، آن ها را نیز از میدان سیاست بیرون رانده اند و با زور و تهدید نمی گذارند تا در کار های این احمقان دخالت کنند. این مردم از گذشته پند نگرفتند و عین اشتباه را دوباره مرتکب شدند ، اما این بار وهمناکتر از گذشته. در این انتخابات مردم ترکمن می توانست حد اقل ده نماینده به پارلمان روان کند. اما چنان نشد. باز امو خرک و امو درک . از هر ولایت پانزده بیست نفر خود را کاندید کرده و رای ها را در میان خود تقسیم کردند و به نفع نامزدان ملت های دیگر کار کردند. به احتمال قوی باز هم دست آقای قرقین در این گیر و دار دخیل است. چون چوکی وزارت را از دست داد و در نزد آقای کرزی بی ثبات شد ، شاید خواسته که انتقامی گرفته باشد. هم از چهار وکیل گذشته و هم از ملت ترکمن که رای خود را به دکتور عبدالله داده بودند. البته تعدادی چند به رهبری محمد نظری کمیته ای موقت تشکیل داده و خواستند تا نامزدان ترکمن ولایات را به سه و یا چهار رقم کاهش دهند. اما در مقابل این ها بعضی اشخاص مغرور مانند شاهمردانقل و دیگران ایستاده بودند. از طرف دیگر دست جنبش نیز دخیل بود. نمی خواست از میان ترکمنان کسی به پارلمان راه یابد. ترکمنان باید مانند غلامان جنبش در خدمت آن ها می بود. اندیشه جنبش از همان آوان تشکیل چنین بود. البته کار های آقای نظری را تقدیر می کنم. خودش نیز شخص خیلی فعالی میباشد. اما شکایتی دارم ، چرا شخصا خود به پارلمان نامزد نشد ؟ در ولایت بلخ همه گی می شناسدش و از شایسته گی و کارکرده گی اش همه گی اطلاع دارد. اگر خود را کاندید می کرد به احتمال قوی برنده می شد. حداقل از ولایت بلخ نماینده ای به پارلمان راه می یافت. جای بسیار شرم آور و تحقیر آمیزی است برای ترکمنان که از ولایت بلخ که سی و پنج فیصد کل نفوس بلخ را تشکیل می دهند حتی یک وکیل نیز بر آمده نتواند !!!

حال بر گردیم به دو وکیل از ولایت کندز و یک وکیل از ولایت جوزجان که به پارلمان راه یافته اند. این ها از ولایت کندز الحاج نظری ترکمن و معلم چهاری و از ولایت جوزجان حاجی محمد اسماعیل است. از این سه وکیل نظری ترکمن دانشش کمی خوب تر است اما غلام حلقه بگوش جنبش می باشد. که این مایه ننگیست بر پیشانی خلق ترکمن. این شخص هر چیزی که جنبش بگوید همان کند. هیچ گاهی از سخن جنبش و رهبرش دوستم که قاتل هزاران جوان رشید ترکمن میباشد که در دوران جنگ های داخلی خود به جنگ برده و سبب کشته شدن آن ها میشد ، نمی بر آید. بیاییم بر معلم چهاری. همانطوری که از قیافه اش خواهید فهمید، شخص جاهل و نافهم میباشد. از شعور سیاسی خبری ندارد. حتی نمی داند که پارلمان یعنی چه و یا نمی داند که قوه مقننه کی است. در شعار های انتخاباتی اش مژده از راه ساختن و مکتب ساختن داده بود. اما احمق کودن نمی داند که در پارلمان تنها مسئول قانون است و نمی تواند بر کار های دولتی به شکل فزیکی مداخله نماید. این شخص اول باید به نصوار دهن خود برسد بعد سخن از پارلمان بزند. بیاییم به حاجی محمد اسماعیل. این شخص نیز بدتر از معلم چهاری میباشد. جنون بچه بازی در رگ های خونش می دود. با لنگی و چپن کثیفش زیر اسلام و دین هر کار ناروایی انجام می دهد. چه رسد به این که از حقوق و کار های پارلمانی چیزی بداند. این است وضعیت ترکمن ها در افغانستان .

در آخر پیامم این است : از شما شرم می کنم ، هیچ رویی بر خلق ترکمن نماندید. برایتان مرگ بهتر خواهد بود ، اما کدامین شما وجدانی دارید که حداقل کمی وجدان تان ناراحت شود و یا بشرمید .

کارمندی از کابل