دورنمای انقلاب مصر و تاثیرات آن در جهان

مساله افغانستان و عراق و سرکشی های ایران، کافی بود که گرداننده های "سیاست جهانی" را مصروف نگهدارد. ولی انقلاب مصر برای آنها مشکلی است که بی توجهی به آن ده ها مشکل دیگری نظیر عراق و ایران را به دنبال خواهد داشت.

مهمترین تشویش برای امریکا و همدستانش، گسترش و اشاعة الهام انقلاب مصر به کشور های مسلمان و به وِیژه به عربستان سعودی میباشد. زیرا در هر جاییکه مردم از قدرت و اداره کشور شان دور نگهداشته شده، در آنجا نارضایتی با زمامداران گماشته شده به عقده بزرگ تبدیل شده که درعربستان سعودی این نفرت در مقابل شیوخ مفسد و عیاش که به حمایت خارجی سالها است مردم سعودی را از قدرت و اداره امور کشور شان محروم ساخته اند، به اوج خود رسیده است. همچنان مصر بعد از جمال عبدالناصر(1954-1970) ، در دوران انوالسادات(1970-1981) و حسنی مبارک(1981 -2011?) پل مستحکم میان امریکا، اعراب و اسراییل بوده که همیشه با اسراییل روش سازشکارانه داشه است و سنگین ترین معاهدات امریکا و اسراییل از جمله معاهده "کمپ دیوید" را بالای جامعه عرب تحمیل کرده است.

"عبدالناصررهبر ملی و وطندوست مصر و جهان عرب، کانال سوئز را ملی اعلام کرد و به همین دلیل در سال 1956 با سه کشور اسرائیل، انگلیس و فرانسه درگیر جنگ شد که با اولتیماتوم اتمی شوروی و تهدید مؤثر امریکا، دول متجاوز عقب‌نشینی کردند.
پس از آن در سال‌های 1967 و 1973 نیز دو جنگ دیگر میان اسرائیل و مصر درگرفت که چیزی جز شکست و پذیرش صلح نصیب مصر نگردید."

قانون اساسی مصر طوری ساخته شده که بعد از وفات رییس جمهور، معاون رییس جمهور جانشین وی میگردد. طوریکه کشور های بیگانه می تواند، افراد مورد نظر شان را در این کرسی جابجا کنند و یا وی را توسط دستگاه های استخباراتی شان مطیع و فرمانبرادار خود سازند.

بعد از قتل جمال عبدالناصر که گفته می شود مسموم شده بود، انورالسادات و حسنی مبارک که هر کدام از طرف غرب حمایه می شوند، رژیم های خودکامه استبدادی را در قانون اساسی شان استحکام حقوقی دارد، حفظ کرده، مردم مصر را از انتخاب رییس جمهور دلخواه و حکومت مورد نظر و از حقوق سیاسی شان محروم نگهداشتند.

ارزش سیاسی و موقعیت مصر در جهان عرب، برای غرب، این کشور را در محاصره جدی قرار داده و قدرت سیاسی و مردم مصر را از هم جدا ساخته است. به همین دلیل است که در جریان نیم قرن اخیر ثبات سیاسی در این کشور وجود ندارد و زمامداران آن بعد از جمال عبداناصر با مردمش در تضاد و رویارویی قرار دارند.

پالیسی غرب در باره بحران کنونی مصر دو پهلوی ظاهری و باطنی دارد که در حقیقت با یکدیگر در تقابل و مخالفت قرار دارند. غرب به ویژه امریکا هرگز نمی خواهد یگانه رژیم حامی رابطه با اسراییل و اجرا کننده خواست امریکا در جهان عرب را به آسانی از دست بدهد، یا در صورت از دست دادن از تاثیرگزازی و تجارب این رژیم در حکومت بعدی مصر سود نبرد. اگر بارک اوباما رییس جمهور امریکا از "تغییر حتمی" و احترام به خواست معترضین حسنی مبارک سخن می گوید، اینطور نیست که رژیم دوست و خدمتگار و شناخته و دقیقا آماده و مجرب خود را نسبت به حکومتی که هنوز شکل نگرفته و سیاست آینده آن در رابطه با امریکا معلوم نیست، بهتر بداند. ما این سیاست امریکا را در افغانستان دیده ایم. در افغانستان امکانات ایجاد یک دولت مدنی موجود است. ولی امریکا و غرب همواره بر برتری و نقش بالاتر ظلمتگرایی منجمله طالبان تاکید می نمایند و مطابق میل و منافع امریکا به افغانستان دوست و دشمن تراشیده می شود. هرگاه امریکا موفق به حکومت طالبی در افغانستان شود، در آنصورت تخلف از حقوق بشر، نقض دموکراسی و خواست مردم افغانستان مهم نیست. مهم آنست که این حکومت در اختیار امریکا باشد، در آنصورت رسانه های انحصاری غرب همه زشتی های طالبان را می پوشانند و کانسپت های نیرومند تبلیغاتی را بخاطر پذیرش آنها در اذهان عامه افغانستان و جهان طرح و عملی می کنند. تغییر سیاست ظاهری امریکا از تهاجم به افغانستان ، سرنگونی رژیم طالبان تا آشتی با آنها و سهم دادن به آنها در قدرت سیاسی با شیوه غیر عادلانه، استخباراتی و غیر مدنی اثبات دو رویی و سیاست چند پهلویی آن است.
پس چطور امریکا می تواند خواست مردم مصر را نسبت به رژیمی که همکار دیرینة امریکا است، مقدم بشمارد؟ هرگز نی.

علایم پهلوی باطنی سیاست غرب در "رأس" امریکا، از لحن و لهجه رسانه های انحصاری همین اکنون هویدا است.

رسانه های غربی در راپورتاژ ها ، تبصره ها و همه اقدامات شان نقش اخوان المسلمین مصر و شخصیت البرادعی سابق مسوول کنترول انرژی اتمی ملل متحد را برجسته می سازند. در حالیکه غرب میداند که اخوان المسلمین از افراطی ترین گروه های مصری است که در صورت دسترسی به قدرت، رژیم سختگیر دینی را برقرار خواهند کرد. اگر بارک اوباما اختیاردار این سخنش باشد که او به خواست مردم مصر احترام دارد، پس اخوان المسلمین به تنهایی رژیم به مراتب مستبد تر از رژیم حسنی مبارک را ارائه خواهن کرد و خواست مردم مصر ، ایجاد رژیم مردمی و برقراری دموکراسی است. پس عمل اوباما هم در مصر و هم در افغانستان با سخنش در تناقض جدی قرار دارد.

هرگاه تناسب قوای سیاسی معترضین رژیم حسنی مبارک را بدانیم، دو رویی امریکا و غرب در باره برتر دانستن البرادعی و اخوان المسلمین نسبت به نیرو های دیگر و مردم مصر آشکار می شود. نیرو های که بخاطر سرنگونی رژیم مبارک و به میان آوردن تغییرات در مصر به پا خاسته اند، عبارت از چهار کته گوری ملی گرا، اسلامگرا ، چپ گرا و مردم خودجوش و آزاد هستند.
البرادعی که از طرف امریکا در داخل جنبش های اعتراض چون درختی غرس میگردد، هیچ محبوبیت و نفوذ میان مردم مصر ندارد.

تا حال غیر قابل پیشبینی است که هدف غرب از برجسته ساختن اخوان المسلمین و تشویق آنها در گفتگو با حکومت حسنی مبارک چیست؟ شاید غرب بخواهد آنها را از گروه های دیگر تجرید نماید و شاید هم در افغانستانیزه ساختن مصر از آنها کار بگیرند. در حالیکه اخوان مصر با اخوان افغانستان تفاوت دارد. اخوانی های مصرتمایل ملی گرایی و وطندوستی دارند، تا وطنفروشی و تخریبگری و عقب گردی. چیزیکه مایه نگرانی غرب در کشور های دیگر است، رشد ملی گرایی است. حضور غرب در کشور های دیگر از جمله افغانستان همیشه با سرکوب نمودن نیروی های ملی گرا ، عدالتخواه و مترقی و تقویت افراد بی خصلت، نیروهای خودفروش، ظلمتگرا و افراطی همراه بوده است. دور از امکان نیست که غرب ، بویژه امریکا همین اکنون یکجا با مبارک انکشافات انقلاب مصر را هدایت می کنند.

دورنمای انقلاب مصر بیشتر مربوط به اتحاد و همبستگی نیروی های معترض است که بتوانند پلاتفورم واحد سیاسی را طرح و تطبیق نموده با تشکیل حکومت مؤقت یا انتقالی زمینه های انتخابات را برای مردم مصر آماده کنند و در مذاکرات با حکومت مبارک و کشور های دیگر یک نمایندگی مشترک را ایجاد کنند. ورنه با گذشت زمان، دست هایی از خارج و داخل در تفریق و تضعیف آنها هرچه نیرومند تر و مؤثرتر عمل خواهند کرد. بهر صورت هر نیروی که مؤظف به تشکیل حکومت شود، ناگزیر خواهد بود که در مرحله اول به خواست و ضرورت مردم مصر که تغییرات و اصلاحات است تن در بدهد. چیزی که برای مصر، دنیای عرب و جهان خطرناک است، سوق دادن مصر بسوی اضطرار، جنگ داخلی می باشد. زیرا جنگ خواست جمعی ملت مصر را که بخاطر تغییر و اصلاحات تبارز کرده، نابود کرده زمینه های دست اندازی مستقیم بیگانه را به سرنوشت این کشور مساعد می سازد.

عکس ها از رویترز، اسوشیتد پرس و گتی ایمیج