روز جهانی زن از چشم انداز زنان گدا در شهر کابل

گزارشگر: سیاوش آذرخش- کابل

هشتم مارچ روز جهانی زن در حالی از سوی نهاد های اجتماعی و ادارات دولتی تجلیل می شود که صد ها زن نادار درکنار جاده های شهر کابل نشسته ودست به گدای می زنند.

از ساحه پل باغ عمومی می گذرم، دها زن گدا با لباس های ژنده کنار سرک ها نشسته چشم های شان گام رهگذران را می شمارد ، انتظار آنان را پایانی نیست و در هر قدم که رهگذران بر می دارند توقع یک افغانی را دارند، اما کمتر توقعات شان از سوی رهگذران براوده می شود.

در زیر زمینی ، ( پل باغ عمومی) یکی از این زنان نشسته با صدای بلند فریاد می زند، آی برادرها از برای خدا کمک کنید، طفلک هایم یتم است پول نان شب را ندار. ..

این صدا در فضا می پیچد، موج می آفریند و انعکاس آن حکایتی از ناتوانی و تهی دستی زنی را دارد که حادثات زمان و ناسازگاری های اجتماعی آن را بدین روز رسانیده است .

شهر در هیاهوی عجیب به سر می برد، انسان ها مانند مورچه گان زحمت کش برای پیدا کردن لقمه نانی از بام تا شام دست و پنجه نرم می کنند.

اما روزگار زنان گدا هر روز یکسان است و برای به دست اوردن قوت لایموت باید فریاد براورند از سیاه روز وناتوانی خود بدون آنکه شنوندهء داشته باشند با صدای بلند درد شان را در امتداد لحظه های نا اومیدی باز گو کنند.

این زن که 11 سال پیش شوهرش را در جنگ های کابل از دست داده واز بردن نامش امتناع می کند، صاحب 4 فرزند است .

او با زبانی بی زبانی که مملواز درد و رنج است، می گوید :" کلان ترین دخترش 13 سال دارد ، در یک لانه ی ویرانه که شبیه خانه است زندگی می کند ماهانه باید به صاحب آن 1200 افغانی کرایه بپردازد و این پول را از طریق گدایی که با فریاد و شیون که روزانه به پای عابران سر می دهد به دست می اورد ، ولی هیچ گاه لبانش با تبسم آشنایی نداشته است.

از او می پرسم امروز روز جهانی زن است و شما چی احساسی دارد؟

بازهر خندی مملو از درد میگوید ، نمی دانم ، از روز زن چیزی نمیدانم و تا حال همچیزی را نشنیده ام که گفته باشند روز زن است و در این روز زنان چی باید بکنند ، بگذار! اگر چند پیسه برایم بدهی که نان شب کودکانم شود خدا برایت اجرش را خواهد داد . . .

و چیز های دیگر . . . می گوید از کلماتش چندان سر در نمی آورم، اما می دانم با محرومیت تمام روح و روانش عجین شده است.

آن طرف تر زنی دیگر با لباس های خاک آلود خود را کنار جاده انداخته است دستانش از زیر چادری برون است و هر کس که از پیاده رومی گذرد با صدای گرفته میگوید، اوبیادرها خیر کنید به خاطر خدا خیر کنید.

اما در بالای سرش کنار پنجره بروی تیکهء کلانی نوشته شده است، هشتم مارچ روز جهانی زن به تمام زنان شجاع افغانستان مبارک باد!!

اما خانم گدا هرگز توجهء به آنچه بر روی تیکه نوشته است ندارد، برای او روز زن مفهومی ندارد او در قید نفس ها به امید زنده ماندن زندگی می کند.

ساعاتی پیش در مجلسی اشتراک داشتم که جمعی از زنان فعال از روز جهانی زن را تجلیل نمودند ، حرف ها سخنرانی ها در این مجلس از سویزنان فعال بسیار آتشین بود، سخنرانانم این مجلس که بیشتر شان زنان بودند ، با انتقاد از حکومت خواهان حق بیشتر شان رد پروسه های سیاسی وکرسی های دولتی بودند ، انان دولت افغانستان به بی بهاقایل شدن به حق وحقوقزنان متهم می نمودند.

یکی از سخنرانان مجلس که عضو شبکه زنان افغانستان است خطاب به اشتراک کنندهگان مجلس گفت، کرزی با احساس زنان بازی کرده در حالی که بیشتر زنان کشور در دومین انتخابات ریاست جمهوری از وی حمایت کردند، اما برای زنان در کابینه اش هیچ جایگاهی در نظر نگرفت و وزارت امور زنان هم یک وزارت نمایدن است که طی ده سال گذشته دست اوورد های اندیک برای زنان کشورداشته است."

آنچه توجه ام را در این مجلس جلب کرد این که آیا کسانی که خود را مدافع حقوق زن در کشور قلم داد می کنند، گاهی هم به فکر زنانی گدا ی که با سیاه روز و تلخ کامی زندگی می کنند بوده اند.

کمنیستند زنان بی بضاعت و گدا که روز های گرم تابستان را در زیر حرارت سوزنده خورشید به خاطر یک افغانی لحظه شماری می کنند وهمچنان در سردی طاقت فرسای زمستان نیز خود را در پیاده رو ها جهت پیدا کردن پول یک نان خشک زندانی می کنند، دارای حق وحقوق نیستند و یا این که قلم سرنوشت تقدیر آنان را چنین نگاشته است وباید باسیاه روزی تا دم مرگ دست وپنجه نرم می کنند.

اما در نشست که به خاطر گرامی داشت از روز زن برگزار شده بود، هیچ کس حرفی از وضعیت زنان گدا و بی بضاعت به میان نیارود اصلا هیچ گمان نمی رفت که زنان بد بخت و سیاه روز همهستند که حتا به خاطر تهیه کردن نفقهء کودکان شان دست به تن فروشی می زنند و این از نهایت درمانده گی و ناچاری است ، نه این که انان از مادر فاحشه به دنیا آمده باشند، اما در پهلویاین هستند زنانی که به نام زن وحقوق زن پروژه های کلانی را از موسسات خارجی گرفته و صاحب هزینه های گزاف در کمترین زمان می شوند ولی صدای این اکثریت خموش را گوش شنوا نخواهد بود.