سوخت وارداتی ایران و مشکلات پیش روی مردم افغانستان

امروز در یکی از پایگاههای خبر رسانی رسمی ایران, مسوولان این کشور با افتخار اعلام کردند که سوخت تولیدی داخل کشور را به افغانستان صادر کرده اند.

در نظر اول شاید این موضوع جالب و داغ خبری نباشد اما زمانی که از پیشینه این خبر آگاهی بیابیم میتوانیم به خوبی درک کنیم که بر سر مردم بیچاره افغانستان چه میرود و دولتمردان ما با حماقت کامل در سکوت سر در دامن خود گرفته اند و پروا ندارند.

داستان از آنجا شروع شد که مسوولان حکومتی ایران در عملی غیر منتظره ورود هر گونه محموله سوخت به افغانستان از جانب مرزهای این کشور را ممنوع کردند و بحرانی به وجود آمد که هنوز هم دامنگیر مردم هست. کشور ایران به بهانه اینکه این سوخت به دست نیروهای ناتو میرسد و از آنجایی که مخالف حضور این نیروها در افغانستان است از ورود سوخت به کشور جلوگیری کرد. در حالیکه حقیقت چیز دیگری بود. در سال گذشته حلقه تحریمها بالای ایران تنگ تر و تنگ تر شد تا آنجا که حتی فروش محموله های بزرگ بنزین به ایران هم جزو تحریم ها قرار گرفت. کاری که تقریبا ایران را با بحرانی عمیق روبرو میکرد. دولتمردان ایران دست به کار شدند و با تعطیل کردن فعالیتهای دستگاههای پتروشیمی کشور از این پالایشگاهها برای تولید بنزین مورد نیاز کشور ( که بالغ بر 46 میلیون لیتر در روز میشد) استفاده کردند. شادی ایرانیان دیری نپایید, گزارشهای مراکز هواشناسی از افزایش میزان آلاینده ها و آلودگی هوای شهرهای عمده مثل تهران, مشهد و اصفهان خبر دادند و آهسته زمزمه ها شروع شد که پطرول (بنزین) تولید شده در این پلایشگاهها که از استاندارد لازم برخوردار نیست باعث این آلودگیها میشود.

این آلودگیها چنان زیاد شد که موجب تعطیلی چند روزه ادارات و دفاتر دولتی ایران شد. دولت ایران برای اینکه چاره ای بسنجد و از طرف دیگر سوخت مورد نیاز خود را به دست بیاورد ترفندی عجیب زد و از آنجایی که بخش عمده سوخت مورد نیاز افغانستان از راه ایران میگذشت راه ترانزیت این محموله ها را بست و تجار افغان را وادار به خریداری این سوخت از پالایشگاههای ایران کرد. و این تنها شرط ادامه ترانزیت سوخت از کشور بود. کاری که نهایتا تجار را مجبور به خرید سوخت کرد و دولت معظم! افغانستان هم مانند همیشه منفعلانه در این مورد برخورد کرد.

کاری به منافع اقتصادی و یا سیاسی این داستان نداریم. موضوع مردم هستند و قشر عظیمی از جامعه که روزانه در این کشور در خیابانها (نه در کاخهای مجلل و وماشینهای دودی و ضد مرمی) قدم میزنند. موضوع کودکانی هستند که روزانه به مکتب میروند و ناچارند که از این هوا تنفس کنند. همین حالا هم نمیتوان به دلیل آلودگی هوا به آسانی در اوقات مزدحم گشت و گذار کرد وای به روزی که این سوخت بی کیفیت بر حلقوم موترهای تاریخ گذشته ریخته شود و از مجرای خروجی تبدیل به سمی خطرناک و مهلک برای مردم افغانستان شود. دولتمردان ما که کاری به این کارها ندارند, سالانه 400-500 هزار یورو میگیرند و با جان 30 میلیون مردم بازی میکنند. دولتمردان ما کجا این را میفهمند زمانی که خود در ماشینهای دودی سر بالا و سرپایین میروند و زن و اولادشان در کشورهای خارج به سیر و سیاحت مشغول هستند یا در کاخهای مجلل و پشت شیشه های ضد مرمی نشسته اند؟

آیا به راستی یک جوانمرد در دولت کنونی افغانستان موجود نیست تا این موضوع را کنکاش کند و از این خیانت بزرگ جلوگیری کند؟