فساد در افغانستان، واقعاً اشک آور است

"من همان قدر شکایت از موجودیت فساد دارم که اگر به شما همین حال بگویم، می ترسم که دستمال ها را بیرون آورده و اشک های خود را پاک کنید. فساد در کشور به این اندازه زیاد است"
این سخنانی است که عزیزالله لودین رییس اداره عالی مبارزه با فساد اداری در کمیسیون عدلی و قضایی مجلس نمایندگان گفته است.
متاسفانه دامن فساد در کشور به اندازه یی گسترده است که روزی نیست که شکایتی از موجودیت فساد در ادارات دولتی حکومت افغانستان نباشد و همچنان کسی را پیدا نمی توانیم که از زیاد بودن میزان فساد و گسترده گی این پدیده منحیث در کشور آگاه نباشد.

امروز به راحتی می توان گفت که فساد اداری گسترده در افغانستان واقعاً اشک آور و ناراحت کننده است. میلیون ها دالر پول کمک شده به افغانستان که باید بخاطر بهبود وضعیت زندگی افغانها و بازسازی افغانستان به مصرف می رسید حیف و میل شد و یا به جیب فساد پیشه گان رفت.
از بدو تشکیل حکومت کرزی تا به امروز اکثر کسانی که وارد دستگاه حکومت وی شدند، به فکر پر کردن جیب خود بودند و پس از اینکه جیب هایشان را پر کردند به شکلی خود را از دستگاه حکومت خارج نمودند و حکومت کرزی تبدیل به ماشین پول به فساد پیشه گان شده است.
حامد کرزی نیز به نظر از وضعیت موجود چندان ناراضی نیست و با سکوت نظاره گر چور و چپاول کارمندانش است و هیچ اقدامی نمی کند در حقیقت کرزی چشم را بسته است تا فساد پیشه گان به راحتی بر چپاول دارای های مردم بپردازند.
در حال حاضر، در هر اداره دولت افغانستان، چه در درجه بلند و چه در درجه پایین، فساد پیشه دیده می شود و فساد گسترده موجود است، اما چشم های بینایی نیست که فساد پیشه را ببیند و قانون نیز تطبیق نمی گردد تا فساد پیشه گان به جزای شان برسند.
فساد اداری در افغانستان یک پدیده زشت و زجر آور و که از رییس جمهور گرفته تا یک شهروند عادی جا معه وجود آنرا حس می کنند ودر همگانی بودن آن اجماع دارند و هیچ کس از این واقعیت انکار نمی کند که فساد در افغانستان به بیشترین حدش موجود است.

اما بیاید به این بپردازیم وقتی که از فرد اول مملکت، یعنی رییس جمهور کرزی تا یک شهروند عادی افغانستان از موجودیت فساد گسترده در دستگاه حکومت کشور آگاه است و همه می دانند که سرچشمه فساد در کجاست و فساد پیشه گان در حکومت کرزی چه کسانی هستند، پس چرا علیه فساد و فساد پیشه گان اقدام صورت نمی گیرد؟
آیا توانایی در مبارزه جدی با فساد اداری در حکومت کرزی وجود ندارد یا اراده این مبارزه موجود نیست؟
این سوال را می توان به راحتی پاسخ گفت. اگر به گسترده گی فساد در کشور ببینیم و به چگونه گی فساد و خود فساد پیشه گان نظر اندازیم می توان به این سوال پاسخ داد که نه توانایی مبارزه با فساد در حکومت موجود است و نه هم کرزی و اطرافیانش اراده برای مبارزه جدی با فساد دارند.
حال سوالی دیگری مطرح می شود که چرا در حکومت کرزی توانایی و اراده مبارزه با فساد اداری نیست؟
فسادی که در حال حاضر در کشور بیداد می کند و لکه ننگ بر دامن هر افغان گردیده است سرچشمه اش از ارگ ریاست جمهوری است. کرزی به عنوان رییس جمهور و فرد اول کشور و اطرافیانش در ارگ، خود عاملین فساد هستند.

و وقتی که آب از سرچشمه گل آلود باشد تا پایان آن نیز گل آلود خواهد بود و کسی را توانایی پاک کردن این آب گل آلود نیست.
وضعیت موجود حکومت افغانستان نیز همین گونه است. حکومتیان از ارگ ریاست گرفته تا پایین رتبه ترین مامور، آغشته به فساد هستند و فساد پیشه و هر کسی در این حکومت فقط به فکر خود و پر کردن جیب های خود است.
یکی از دلایلی که طی ده سال حتی یک شخص هم به جرم فساد، محاکمه و مجازات نشد نیز همین است که اگر یک فساد پیشه به جرم فساد محاکمه و مجازات گردد آن وقت دست تمام فساد پیشه گان چه در ادارات کوچک حکومت و چه در ارگ ریاست جمهوری افغانستان نیز رو خواهد شد.
حامد کرزی که خود مبرا و پاک از فساد نیست و در گسترش فساد در کشور بی تقصیر نیست از ترس این که مبادا محاکمه یک فساد پیشه، منجر به آشکار شدن پرونده های فساد خودش یا حداقل برادرانش و همچنان کابینه اش گردد، چشم را بر روی فساد پیشه گان بسته است.
در حال حاضر چندین اداره و نهاد و یا هم کمیسیون های اختصاصی توسط حکومت به وجود آمد تا علیه فساد اداری در کشور مبارزه نمایند اما کار هیچ از این ادارات نه تنها این که نتیجه یی نداد بلکه که خود این ادارات نیز آغشته به فساد گردیدند.
یادم می آید که در زمستان سال 1388 بود که برای اولین بار دادستانی کل کشور (لوی سارنوالی) از موجودیت پرونده های فساد بیش از ده وزیر کابینه افغانستان و چهل والی در این اداره سخن زد.
دو سال از آن زمان میگذرد اما تاهنوز این پرونده ها نهایی نشده است و حتی تا اکنون نام این فساد پیشه گان افشا نشده است چه بسا این که این فساد پیشه گان بزرگ محاکمه و مجازات نیز گردند.
رسانه های کشور نیز هر از گاهی سخنی از فساد می زنند و سندی از فساد در حکومت را افشا می کنند اما چشمی نیست که آن را ببیند و گوشی نیست که بشنود. در این میان فقط مردم افغانستان هستند که در آتش فساد موجود می سوزند.
با وجود این که بی کاری و فقر در افغانستان داد می زند و شمار زیادی از افغان ها به سختی نان خوردن شان را بدست می آورند وقتی که کارشان در یک اداره دولتی بند شد مجبور هستند برای اجرای کارهایشان در این اداره، از رییس گرفته تا به یک مامور عادی آن رشوه پرداخت نمایند.
اشک آور است فساد موجود در حکومت افغانستان و باید گریست به حال این مردم که عده یی "دزد" زمام امورشان را به دست گرفته است و این دزدان چه در ارگ و چه بیرون از ارگ به این می اندیشند که چگونه جیب هایشان را بیشتر از پیش پر کنند و چگونه دارایی های مردم بی چاره را دزدی کنند.