ناروی جهنم اسکاندیناوی برای پناهجویان افغانستان

«پلیس‌ها معمولن ساعت 4 تا 6 صبح روزهای آخر هفته برای دپورت پناه‌جویان می‌آیند. روزهای دیگر به‌ندرت اقدام به دپورت می‌کنند. در آن‌وقت صبح همه در خواب و خواب الودند. آن‌ها اول در می‌زنند و در صورت در را با تأخیر بازکنیم در را می‌شکنند و وارد می‌شوند. اگر کسی بخواهد مقاومت کند شوک برقی می‌دهد و دستبند می‌زنند و بدون اینکه اجازه بدهند کسی وسایلش را جمع کند داخل موتر می‌اندازند و می‌برند. پلیس‌ها درروزهای رخصتی آخر هفته به خاطری میایند که دسترسی به وکیل مدافع سخت است و کسی نیست تا در آن روزها از پناه‌جویان دفاع کند». این سخنان یکی از پناهجویان به نام نعیم است که شش سال می‌شود دریکی از کمپ‌های که سه‌ساعتی از تروندهایم فاصله دارد زندگی می‌کند.

غلام نبی یکی دیگر از پناه‌جویانی است که به تاریخ 26 اکتبر سال جاری از ناروی دپورت شد. اوسال 2008 درزمانی که 17 سال داشت در ناروی تقاضای پناهندگی کرده بود. از اواخر 2007 تا اواسط 2009 وضعیت قبولی پناه‌جویان افغانستانی در ناروی بهتر بود و معمولاً پناه‌جویان افغانستانی را به دلایل مختلف جواب مثبت می‌دادند؛ اما غلام نبی بعد از دو سال انتظار جواب منفی گرفت و گفتند که اگر اونمی تواند در دیگر مناطق افغانستان زندگی کند، کابل شهر امن است.

غلام نبی در اواخر سال 2009 در ناروی براثر تصادف با ماشین یک خانم نرویژی از ناحیه کمر مصدوم شد. او دو شب در بیمارستان به حالت کما به سربرد و بعد از چند روزی که حالش بهتر شد از بیمارستان مرخص کردند. درد کمر غلام نبی ادامه یافت ولی بعدازاینکه از طرف اداره مهاجرت ناروی جواب منفی گرفت، نتوانست مانند شهروندان ناروی از خدمات پزشکی این کشور برخوردار شود. در اوایل سال 2014 بالاخره یک بیمارستان موافقت می‌کرد تا کمر او را جراحی کند؛ اما بعد از جراحی درحالی‌که منتظر وقت دکتر برای معاینه مجدد و عکس‌برداری برای اطمینان از موفقیت عمل جراحی بود او را دپورت کردند. او می‌گوید بعد از تصادف به پلیس شکایت کردم اما چون طرف مقابلم یک نرویژی بود به شکایتم توجه نکرد.

نبی حالا در کابل است. از عدم رسیدگی آی او ام و وزارت مهاجرت و وزارت خارجه افغانستان شکایت دارد. او می‌گوید وقتی برای درخواست کمک به وزارت خارجه و یا وزارت مهاجرین می‌رود به او اجازه ورود نمی‌دهند و یک‌بار هم تهدید کرده‌اند که اگر می‌خواهد زنده بماند بهتر است دنبال این قضیه نگردد؛ اما نبی مصمم است تا از برخورد خشن پلیس ناروی در جریان دپورت به ارگان‌های دفاع از حقوق بشر شکایت و از حق خود در داخل افغانستان دفاع کند.

اما غلام نبی تنها پناهجوی معلول از افغانستان نیست که در این اواخر دپورت شده است. عبدالله حسینی یکی دیگر از پناهجویانی است که شب قبل ازدپورت در بازی فوتبال پایش می‌شکند و پلیس ناروی حتی به او اجازه دریافت کمک‌های اولیه را نمی‌دهد. عبدالله حسینی هم به خاطر عدم رسیدگی به‌موقع و دارو این روزها درد شدیدی را تحمل می‌کند.

در جریان سه هفته گذشته نزدیک به 100 نفر از ناروی به‌صورت اجباری دپورت شده‌اند. در بین دپورتی ها زنان و کودکانی که تعدادشان سالهای زیادی در ناروی زندگی و درس‌خوانده‌اند نیز شامل‌اند.
انتشار خبرهای دپورت پناهجویان در صفحات اجتماعی آرامش روحی و روانی را از بسیاری پناهجویانی که در کمپ‌های مختلف ناروی زندگی می‌کنند گرفته است.

حمید که دریکی از کمپ‌های نزدیک به اسلو زندگی می‌کند می‌گوید: باوجوداینکه درخواست پناهندگی‌ام زیر بررسی قرار دارد اما شب‌ها نمی‌توانم با خیال آرام در خانه‌ام بخوابم. شب‌ها معمولاً خانه دوستانم برای خواب می‌روم و ناروی جهنم کشورهای اسکاندیناوی برای پناهجویان افغانستان است.

پناهجویان همچنان از طولانی بودن بررسی درخواست پناهندگی‌شان توسط اداره مهاجرت ناروی شکایت دارند. کسانی هستند در ناروی که 22 سال منتظر بررسی درخواست پناهندگی‌شان بوده‌اند. بسیاری از پناهجویان تا زمانی که درخواست پناهندگی‌اش بررسی نشده و جواب مثبت نگرفته‌اند اجازه کار ندارند. کودکان مهاجر تا هجده‌سالگی حق درس رادارند اما بعد از هجده‌سالگی آن‌ها نیز حق ادامه تحصیل را ندارند.

در این اواخر بسیاری از کودکستان‌های این کشور کودکان پناهجو را نمی‌پذیرند.

بیش از 50 درصد از کمون‌های ناروی حتی به پناهجویانی که با درخواست پناهندگی‌شان موافقت شده خانه نمی‌دهند.
کمپ و خانه‌های که پناهجویان در آن زندگی می‌کنند با توجه به استانداردهای این کشور در سطح پایینی قرار دارد. به خاطر کهنه بودن این خانه‌ها سالانه چندین آتش‌سوزی در این کمپ‌ها رخ می‌دهد و در جریان سال گذشته آمار مختلفی از کشته شدن پناه‌جویان در اثر آتش‌سوزی انتشاریافته. در اتاق‌های کمپ معمولاً سه تا چهار نفر در یک اتاق زندگی می‌کنند. قرار اخبار انتشاریافته در سایت‌های مختلف ناروی سالانه بیش از 150 کودک پناهجو به خاطر برخورد خشن کارمندان و بی‌توجهی مسئولان این کشور تنها ازیک کمپ ناروی که در نزدیکی اسلو موقعیت دارد مفقود می‌شوند. تعدادی از این پناه‌جویان شکار مافیایی مواد مخدر و فحشا می‌شوند و تعدادی نیز به کشورهای دیگر برای درخواست پناهندگی می‌روند. سالانه ده‌ها جسد ناشناس در گوشه و کنار ناروی پیدا می‌شوند که بدون شک تعداد زیادی از تنها متعلق به همین پناهجویان است.

جنت گل یکی دیگرازپناهجویانی است که از افغانستان به یونان و ازآنجا به ناروی آمده است. او می‌گوید من فکر کردم از جهنم فرار کرده‌ام اما حالا می‌بینم که از یک اتاق جهنم به اتاق دیگر جهنم واردشده‌ام. او ادامه می‌دهد: دولت ناروی به روش‌های مختلفی پناهجویان را ازار و اذیت می‌کنند تا ما را مجبور کنند ازاینجا برویم و ما هم دوست داریم برویم اما چون در اینجا اول تقاضای پناهندگی کرده‌ایم اگر هر کشور دیگر اروپایی برویم ما را دوباره در ناروی برمی‌گرداند.

قبلاً در مورد دپورت پناهجویان شایعاتی وجود داشت که گویا سفارت افغانستان در این زمینه با پلیس‌های ناروی همکاری می‌کند اما با اسنادی که از دپورت پناهجویان به دستم رسیده نشان می‌دهد که پلیس ناروی خود برگه‌های موقت مسافرتی می‌سازد و در پای این اسناد مهر و امضا، نه از خود پناهجو و نه هم از سفارت افغانستان وجود دارد.

ولی با توجه به اینکه بعد از دپورت در فرودگاه کابل پلیس‌های ناروی پناهجویان را تحویل نمایندگان وزارت خارجه و وزارت امور مهاجرین و ای او ام می‌دهند نشان می‌دهد که سفارت از دپورت اجباری مهاجرین هم بی اطلاع نیست و به شکلی با پلیس‌های ناروی همکاری می‌کنند ولی برگه‌های موقت مسافرتی از سفارت صادر نمی‌شود.
بسیاری از پناهجویانی که از کشورهای اسکاندیناوی دپورت شده‌اند توسط هواپیماهای شرکت ترکیش ایرلاین به کابل انتقال‌یافته‌اند و دپورت مهاجرین از کشورهای اسکاندیناوی از زمانی شدت گرفته که وزیر فاسد امور مهاجرین افغانستان جماهیر انوری موافقت‌نامه دپورت پناهجویان را با این کشورها امضا کرده است. وزیر امور مهاجرین افغانستان مانند نام بی معنایش نه سواد کافی کار در این مقام را دارد و نه هم برنامه ای برای تسهیل زندگی مهاجرین افغانستان. او فقط برای این که یک مسافرت خارجی داشته باشد، به هر کشوری می رود و هر نوع سندی را بی توجه به پیامدهایش امضا می کند.