گزارش از مناطق قبایلی: بازار داغ خرید و فروش انتحاری

کابل پرس^?: درمناطق قبایلی پاکستان و فغانستان یک تراژدی بزرگ انسانی در جریان است: آموزش و خرید و فروش انتحاری یا خودکُش. برخی به آن ها خودترقان نیز می گویند.

منابع مختلف در پاکستان و فغانستان به کابل پرس می گویند که در مناطق قبایلی بازار خرید و فروش انتحاری داغ است و روزانه میلیون ها رویپه پاکستانی برای خرید و فروش انتحاری دست به دست می شود. بیشتر انتحاری های خرید و فروش شده از مردم قبایلی پشتون می باشند که در دو سوی مرز پاکستان و فغانستان بود و باش دارند.
انتحاری های خرید و فروش شده قیمت های مختلف دارند که این قیمت ها بر اساس سن و سال و قدرت فیزیکی آن ها فرق می کند. انتحاری های کودک که از حدود ده ساله تا 15 ساله می باشند از همه ارزان تر هستند و انتحاری های کامل سن که قدرت فیزیکی بیشتر دارند و می توانند مسافت زیادتری را تا هدف طی کرده و مقاومت کنند؛ گران تر از دیگران. برخی منابع می گویند قیمت ها از یکصد تا دو صد هزار روپیه پاکستانی با توجه با تفاوت هایی که ذکر شد در نوسال است. برخی منابع نیز می گویند که قیمت کودکان انتحاری بسیار کمتر از این مبالغ می باشد.

انتحاری ها چه کسانی هستند؟

بیش از 90 درصد انتحاری ها، کودکان و مردان از جامعه ی فقیر پشتون می باشند. در خانواده های فقیر پشتون که بیشتر در مزارع کشت کوکنار/ خشخاش کار می کنند، یک پسر از جمع پسران به مدارس فرستاده می شوند.

طالبان و ملایانی که دست به جمع آوری شاگردان خود از میان خانواده های فقیر پشتون می زنند، به خانواده ها قول می دهند که محل خواب و خوراک و پوشاک آنان را تهیه کنند. سپس سفر بی بازگشت آغاز می شود و پسران انتحار صدها کیلومتر دورتر از خانواده در اختیار ملایان قرار گرفته تا آموزش های مختلف را شروع کنند.
گزارش های زیادی وجود دارد که اکثر این کودکان در مدارس پاکستان از سوی ملاهای آنجا مورد بدرفتاری جنسی نیز قرار می گیرند.

چه کسانی انتحاری می فروشند؟

علاوه بر سواستفاده ی جنسی از کودکان، اکنون فروش کودکان انتحاری به یک منبع درآمد ملیونی برای آنها تبدیل شده است.
گردانندگان و ملایان مدارس مذهبی در پاکستان از فروشندگان اصلی انتحاری می باشند. در مناطق قبایلی پاکستان و فغانستان مدارسی نیز هستند که زیر نظر مستقیم طالبان اداره می شوند. طالبان نیز هر از چند گاه دست به فروش انتحاری می زنند. آمار دقیقی از تعداد مدارس دینی در پاکستان وجود ندارد. برخی منابع تعداد مدارس ثبت شده را بیش از ده هزار مدرسه اعلام کرده اند که در مقایسه با تعداد مدارس ثبت نشده بسیار کم می باشند. برخی منابع می گویند مدارس ثبت نشده و ثبت شده بین هشتاد تا صد هزار مدرسه می باشد که حداقل ده درصد این مدارس برای آموزش تندروی مذهبی بوده و سالانه در این مدارس هزاران انتحاری تربیت می شوند.

روند شستشوی مغزی برای رسیدن به حوریان بهشتی

پسران انتحار ابتدا شروع به قرآن خوانی می کنند. قرآنی که آنان می خوانند به زبان پشتو ترجمه نشده و آن ها بدون اینکه معنای آنان را بدانند، فقط طرز خواندن را فرا می گیرند. تفسیر و ارایه ی برداشت های تندروانه نیز بر عهده ی ملایان می باشد. انتحاری ها در محیط ایزوله شده، برداشت های خشن از دین را فرا می گیرند و جهان بیرون از مدارس جهانی سرشار از کفر که با برداشت های آنان مخالف است ترسیم می شود. کفر همه جا را فرا گرفته و انتحاری ها که خود در فضای ایزوله شده و بسته، بدون ارتباط با جهان بیرون می باشند، راهی برای بیرون رفتن می جویند که هم کفر از میان برداشته شود و هم آنان در موقعیتی بهتر قرار گیرند. در این شرایط شستشوی مغزی افزایش یافته و آموزش های انتحار و رفتن به جنت/ بهشت آغاز می شود. انتحاری ها به امید رسیدن به جنت که در آن نهرهای عسل، حوریان بهشتی، باغ های پر میوه و ....فراوان می باشد، روش های مختلف انتحار را می آموزند.
نشستن و آرامیدن در کنار نهرهای عسل، جایی که حوریان بهشتی نوازش می کنند و غلمان ها از راه می رسند تا عقده های جنسی که در مدارس سرکوب شده را سیراب کنند، اشتیاق انتحاری ها را برای آموزش انتحار بیشتر می کند.
در مدارس هر چند عقده های جنسی سرکوب می شوند اما آنچه در میان ملایان به لواط معروف است نیز رواج دارد. شاگردان و ملایان عقده های جنسی خود را گاه با تجاوز به شاگردان فرو می نشانند.

چه کسانی انتحاری می خرند؟

حالا وقت رفتن به جنت است. افراد استخباراتی از راه می رسند تا با پرداخت پول به ملایان افرادی انتحاری را با توجه به هدف خود انتخاب کنند.
گزارش شده است که خریداران افراد انتحاری، عرب، پاکستانی، هندی و حتا انگلیسی می باشند که معمولن همه ی آن ها افراد وابسته به سازمان های استخباراتی کشورهای خود می باشند. در این میان طالبان نیز سهم خود را از افراد انتحاری دارند. آنان گاه افراد انتحاری را در مدارس تحت پوشش خود می فروشند و گاه از آن ها برای پیوستن به صفوف طالبان و انجام عملیات انتحاری در فغانستان و پاکستان استفاده می کنند. این بازی مرگ بازی چند سره است. فرماندهان طالب که بیشتر آنان افراد قبیله ای و کوچی در دو سوی مرز فغانستان و پاکستان می باشند، مبالغ هنگفتی را از راه ایجاد مدارس، تربیت انتحاری و نیز فروش آن ها بدست می آورند. همزمان آن ها با سران قبایلی نیز در ارتباط می باشند و سران قبایلی که مزارع بزرگ کشت خشخاش را در کنترل دارند هم بخشی از هزینه های طالبان را تامین می کنند و هم شکار طالبان را از میان خانواده های فقیر پیدا می کنند.
سران قبایل و افراد زورمند در مناطق قبایلی حتا گاه در رقابت های قبیله ای و نزاع ها بر سر تجارت مواد مخدر، از افراد انتحاری استفاده می کنند. برخی منابع به کابل پرس گفته اند که سران درانی در چند سال اخیر، با خرید انتحاری، آنان را به جان رقبای غلجایی خود در شرق فرستاده اند.
منابع دیگر همچنین می گویند که برخی از سیاستمداران پشتون در حکومت از روش خرید و بکار گیری انتحاری برای پیشبرد اهداف سیاسی خود علیه رقبای خود بويژه غیر پشتون ها استفاده می کنند.

نتیجه ی انتحار

تنها آمار رسمی مربوط به سال 2014 میلادی که توسط یوناما تهیه شده نشان می دهد که بیش از ده هزار تن در این سال در فغانستان کشته و زخمی شده اند. مسئول بیش از هشتاد درصد از این کشتار و جنایات نیز طالبان می باشند. در 14 سال اخیر ده ها هزار تن در فغانستان بوسیله ی طالبان کشته و زخمی شده اند. در حملات انتحاری انجام شده، اکثر قربانیان کودکان و زنان بوده اند و در کنار آن، حمله بر گروه های قومی غیر پشتون و ترور نخبگان، رهبران، چهره های ضد طالب و ضد برتری نژآدی پشتون و جریان های عدالتخواهی نیز بصورت ويژه سازماندهی می شوند. (این آمار تا سال 2020 چندین برابر شده است.)

در جریان امارت چند ساله ی طالبان نیز ده ها هزار تن بصورت سیستماتیک قربانی پاکسازی قومی شده، آثار تاریخی همچون پیکره های بودا تخریب و زمین های کشاورزی همچون باغ های انگور در شمال کابل نیز به آتش کشیده شدند.
نتیجه ی انتحار و آموزش خشونت همیشه دوسیه بوده و از سویی ده ها هزار قربانی مورد هدف قرار گرفته اند و از سوی دیگر در داخل جامعه ی قبیله ای خشونت افزایش چشمگیر یافته و ریشه های آن عمیق تر شده است. چنین فضایی بازار سلاح را داغ تر کرده، تولید و قاچاق مواد مخدر و جرایم ناشی از آن را نیز بیشتر. حالا یکی از راه های اولیه ی پاسخ به اختلافات قیبله ای و رقابت های سران قبایل در منازعات بر سر مواد مخدر، انتحار می باشد که تعداد قربانیان آن در فغانستان به دلیل عدم شفافیت حکومت فغانستان و همچنین همراهی حکومت با طالبان نامعلوم و نامشخص است.

راه چاره؟

گزینه ای اصلی که در ذهن بسیاری قرار دارد، خودمختاری، فدرالیزم و جداشدن از قبایل پشتون می باشد. پشتون ها در عین حالی که چشم به تمامیت ارضی پاکستان و مناطق وسیع بلوچستان دوخته اند، دوزخ فغانستان را نیز که با جنگ و کشتار بدست آورده اند نمی خواهند از دست دهند. سیاست مداران پشتون اشکار و غیر آشکار با نیروهای حق طلب و جریان های فدرال خواه و خودمختارخواه مقابله می کنند و بلندگوی آنان برای حمله، در چند سال اخیر گروه های پیشاوری مانند راوا (طالبان ماده) حزب همبستگی و عروسک های سر در چند آخور آنان بوده است.
با این وجود، هر انتحار و حمله ای که از سوی انتحاری های پشتون صورت می گیرد، ذهن ها بیشتر متوجه خودمختاری و فدرالیزم شده و آمادگی ذهنی برای جدا شدن از قبایل بدوی بیشتر از پیش می شود.