دور دوم انتخابات و پرسش های بی پاسخ

چرا رئیس جمهور کرزی این فیصله را پذیرفت؟

پاسخ این پرسش روشن است. حامد کرزی و دولت او که از پنجه ی پا تا نوک سر در تمام عرصه های حیات خود به کمک و حمایت خارجی ها به خصوص ایالات متحده امریکا وابسته است، راه و چاره ای جز این نداشت. راه دیگر برای او که در برابر امریکایی ها نه می گفت، پیوستن به القاعده و طالبان بود. آیا امریکایی ها و متحدین اروپایی شان که هشت سال حیات حکومت او را با خون و پول خود تأمین کردند، فرصت پیوستن به القاعده و طالبان را در اختیار او می گذاشتند؟ از سوی دیگر چه کسی به رئیس جمهور کرزی این تضمین را میداد که طناب دار طالبان به گردن او نمی پیچد؟

و اما چرا امریکایی ها و غربی ها دور دوم انتخابات را در عبور از بحران موجود برگزیدند و کرزی را به پذیرش آن وا داشتند؟

برای امریکایی ها و کشور های غربی درگیر در افغانستان برگزاری دور دوم انتخابات پس از آن همه هیاهو در مورد تقلب گسترده که خود آن را دامن زدند، یک ناگزیری و اجبار شمرده می شد. هرگونه راه حل چون تشکیل حکومت ائتلافی و مشترک میان داکتر عبدالله و رئیس جمهور کرزی بدون برگزاری دور دوم انتخابات برای واشنگتن و دولت های غربی بسیار پر هزینه و خطرناک بود. دولتمداران امریکایی و اروپایی چگونه می توانستند افکار عمومی کشور های خود را به حمایت مالی و نظامی دولتِ برآمده از یک انتخابات پر از تقلب و مخدوش قانع و راضی کنند؟ آیا دولت امریکا از جمهوری خواهان حاکم دیروز به ریاست جورج بوش تا دموکرات های حاکم امروز به زعامت اوباما که پیشرفت دموکراسی و آزادی را در افغانستان مؤفقیت و دست آورد هزینه ی دخالت و حضور خود در این کشور می پندارند، چنین ریسکی را می پذیرفتند که هشت سال بعد ثابت می شد که آن مؤفقیت ها دروغی بیش نبود؟

هرچند تا قبل از اعلان نتایج بررسی کمسیون شکایات انتخایات از حکومت ائتلافی و یا مشترک میان داکتر عبدالله و حامد کرزی سخن می رفت و در تحلیل ها و گزاراشات خبری به میانجگری امریکایی ها و اروپایی ها در این مورد اشاره می شد، اما کمتر می توان به درستی آن اذعان کرد و آن را در یک بررسی دقیق و منطقی مورد تأیید قرار داد. صرف نظر از آنکه هردو طرف اصلی رقیب های انتخابات تشکیل حکومت ائتلافی بارها رد کردند و حتی مذاکرات برسر شکل گیری چنین ائتلافی را دیروز جان کیری و کرزی هر دو تکذیب نمودند، تشکیل حکومت ائتلافی گره کار امریکایی و اروپایی ها را در این بحران نمی گشود. مشروعیت و مقبولیت دولت ائتلافی پس از تدویر یک انتخابات مخدوش و ناکام برای افکار عامه در جوامع غربی و حتی در داخل افغانستان فراهم نمی شد. افزون بر آنکه چنین ائتلاف و اشتراک در قدرت میان دو کاندید با برنامه های متفاوت و متضاد نا محتمل و مضحک می نمود، ضعف و نا کارآیی دولت ائتلافی مذکور به پیچیدگی بحران کشور می افزود.

صرف نظر از آنکه چه عواملی در برگزاری دور دوم انتخابات نقش اساسی داشت، در برگزاری این انتخابات چند پرسش اصلی وجود دارد که باید هم دولت افغانستان و هم دولت های خارجی حامی آن و هم سازمان ملل متحد به آن پاسخ شفاف ارائه کنند.

اگر نتیجه ی مقدماتی کمسیون مستقل انتخابات که حامد کرزی را با 55 درصد برنده نشان داد پس از تثبیت تقلبات گسترده غلط ثابت شد، کمسیون مذکور با چه منطق و استدلالی می تواند مسئولیت برگزاری دور دوم را بدوش داشته باشد؟
اگر پیروزی حامدکرزی کاندید ریاست جمهوری در دور اول یک تقلب بود، او چگونه می تواند حق کاندیدی در دور دوم داشته باشد؟

اگر نتیجه ی دور دوم انتخابات نه در اثر عدم کسب آرای پنجاه و یک درصد آرای مردم از سوی هیچ یک از کاندید ها بلکه در اثر تقلب و تخطی های بزرگ انتخاباتی باطل شده است، پس چرا بجای ابطال انتخابات، دور دوم تنها میان دو کاندید برگزار می شود؟

متقلب یا متقلبین انتخابات چه کسانی بودند و آنها چرا مورد پیگری، محاکمه و مجازات قرار نمی گیرند؟ آیا با افراد تقلب کار و کمسیون متقلب برگزاری انتخابات می توان انتخابات عادلانه و شفاف در دور دوم برگزار کرد؟

اگر دولت افغانستان، سازمان ملل متحد، ایالات متحده امریکا و کشورهای دخیل به این پرسش ها پاسخ روشن ارائه نکنند، به مشکل می توان گفت که نتیجه ی دور دوم انتخابات چیزی بهتر از دور اول آن باشد و از بحران و بی ثباتی در کشور بکاهد.