ناموس

از سال نو تا به حال در افغانستان بیش از چهل و سه زن به بهانهء ناموس به قتل رسیده اند. در میان این زنان کبرا زن بیست ساله ای است که توسط شوهرش به قتل رسید. شکیلا دختر جوانی بود که در خانه عضو شورای ولایتی بامیان، سید واحد بهشتی، به قتل رسید و آقای بهشتی ادعا کرد که آنقدر مشغول نماز خواندن بوده که صدای تفنگ و فریاد شکیلا را نشنیده است. زن جوان دیگری در بغلان هم دو ماه پیش به قتل رسید و پولیس در مورد این قضیه تحقیقات جدی را آغازکرده بود که تا به حال نتایج آن به دست مردم نرسیده است. حداقل هشت زن هم در فراه به قتل رسانده شده اند و دلایل قتل آنها هنوز هم «مرموز» است. رابعه سادات، زنی هژده ساله، به جرم کار در یک اداره دولتی توسط دو فرد نامعلوم در کندهار به قتل رسید. سیما معلمی که توسط برادرش به دلیل کار کردن بیرون از خانه در بغلان توسط چاقو به قتل رسید. در پکتیا زنی اعدام شد. چند روز قبل هم در جوزجان مردی خواهرش را کشت. در کنر هم دختری نوجوان سربریده شد. یک هفته بعد از نوروز در هرات دو دختر به اتهام «بداخلاق بودن» کشته شدند. نجیبه در پروان به اتهام زنا به ضرب گلوله در مقابل مردم کشته شد. در حالیکه حقیقت این بود که دو مرد طالب یا به رضا یا به زور با این خانم ارتباط برقرار کرده بودند، اما نتوانستند با هم توافق کنند که کدام شان با این زن بماند و او را کشتند. همهء مردم با بی اعتنایی به او می نگریستند. یکی از مردان با شوق ساجقش را می جوید و به بدن زنی که مقابل چشمانش به زمین افتاد نگاه می کرد. بعد از این که بدنِ خون آلودِ زن به زمین افتاد حدود یکصد و پنجاه مرد همه با هم فریادِ «زنده باد اسلام» و » زنده باد مجاهدین (طالبان)» را سر دادند. این روایات ادامه دارند اما با این قصه های دردناک سکوت رنج آور دولتداران و مردم هم همراه است. بیایید نگذاریم این زنان فراموش شوند. همهء این زنان را به خاطر داشته باشید و صدایی باشید برای آنها. فرقی نمی کند از کجای افغانستان استید. مهم این است که انسان استید و به عنوان یک انسان مسوولیت دارید که در مقابل این وحشت خاموش نمانید.

دسته‌بندی شده در: یادداشت ها