خان قوم یا رهبر؟

خان قوم یا رهبر ؟

کاری از عتیق شاهد

هزاره ها بیش از هر ملتی دیگری قربانی زد و بند های سیاسی یا معامله گری شده اند. این معامله گریها که در ۴ سال اخیر و در پشت پرده و حتی بعضی اوقات علنی صورت گرفت، سرنوشت میلیون ها هزاره را در شرایط حساس تاریخی به مخاطره انداخت. هزاره ها اولین کسانی بودند که سلاح های شان را به زمین گذاشتند و شاید هم اگر این کار را نمی کردند به زور این پروسه در هزاره جات اجراء می شد چون جناب کرزی و حنیف اتمر از قبل این را می فهمیدند که اگر در هزاره جات اسلحه باقی بماند، دیگر کوچی ها آزادانه نمی تواند به این مناطق بیایند. امروز هیچ قومی به غیر از هزاره ها در افغانستان بدون اسلحه نیست. کوچی ها از آن طرف مرزهای افغانستان با اسلحه های صقیله تا مرکز هزاره جات این راه طولانی را می پیمایند، اردوی ملی و نیروهای خارجی و پلیس هرگز مانع یا سد راه آنها نمی شوند بلکه آنها را مجهزتر می کنند تا در هزاره جات بیشتر جنایت کنند. پس به طور واضح قانون جنگل در دولت کرزی حکمفرماست. اما از آن طرف رهبران ملت هزاره با شعار وحدت ملی و ساده لوحی تمام فریب کرزی را خوردند و در کنار آن نیز با وی معامله گری کردند.
این معامله گریها و ساده لوحی ها بارها تکرار شد حتی به آن اندازه که جناب خلیلی نسبت به فاجعه بهسود سالهای پیش سکوت کرد و جناب محقق هم در کنار خون آشام ترین آدم یعنی سیاف در انتخابات ریاست پارلمانی ایستاد و رأی هزاره ها را به او تقدیم کرد! و ده ها معامله دیگر. این عملکرد های خطرناک و پشت پرده موجب شد تا جامعه هزاره از این گونه رهبران فاصله بگیرند، چون امتیازات و مشخصات رهبری دیگر در وجود آنها دیده نمی شد. به همین دلیل از رهبران قوم به خان های قوم معروف گردیدند و دید مردم نسبت به آنان تغییر کرد و حال کمتر کسی را می بینیم که از آنها حمایت کند. اگر کسانی را در اطراف آنها می بینید، فقط اجیر شدگان شان هستند. به یاد گفته آبراهام لینکلن می افتم که می گوید: "اندکی از مردم را می توان برای همیشه فریب داد. همه مردم را نیز می توان برای مدت اندکی فریب داد. اما نمی توان همه ای مردم را برای همیشه فریب داد."
تزویر و حیله آنهم به مردم خود، صفت اشخاص نا توان است که خود در قید و اسارت جناب کرزی می باشد. رفتن به بهسود آنهم با اجازه کرزی درد مردم را دوا نمی کند. جناب خلیلی هنوز تازه به کابل پای نگذاشته است که کوچیهای وحشی دوباره مناطق زیادی را در دایمرداد و بهسود تصرف کردند و از آن طرف به ناور و قره باغ غزنی هجوم بردند و فاجعه ای دیگری را به راه انداختند. ایشان در تلویزیون با چهره ای مظلومانه ظاهر می شوند و اعلام می دارند که قصه تمام شد، صلح صورت گرفت و کوچیها منطقه را ترک کردند. آیا این ننگ نیست بر کسی که ادعای رهبری یک قوم را می کند که خون هر هزاره اش را ۱۰۰۰ دالر قیمت کند و کوچی ها را که جنایت کردند، در آغوش گرم خود بگیرد و با کرزی و اتمر بیش از دو میلیون دالر جایزه (خساره؟!) به آنان (کوچیها) بدهند تا بیشتر بکشند، آتش بزنند و چور و چپاول کنند.

از طرف دیگر کرزی می کوشد تا هزاره ها در جرگه صلح (جرگه آتش) شرکت کنند به همین خاطر از حامیان و اجیر شدگان ارگ خواست تا به تحصن شان پایان دهند. تنها تعدادی از نماینده گان دلسوز مردم در کنار مردم خود ایستاده اند و مقاومت می کنند ولی متاسفانه دیگرانی که در زیر فشار خواهشهای نفسانی خویش برده اند از صف مقاومت خارج شدند و دوباره با کرزی معامله گری کردند. جناب کرزی همانطور که به عهدو پیمان خود در انتخابات وفا کرد، ۵ وزارت، ۲ ولایت و تعدادی سفیر و والی، اینبار نیز وفا خواهد نمود ! منتظر بمانند!