چرا حضرت اسماعیل را فدای حضرت قاسم می‌کنند؟

چه رسم بدی است این خرج کردن از شخصیت پیامبران الهی برای بالابردن مقام ائمه و امام‌زادگان. امشب آقای قرائتی در تلویزیون ایران با استدلالی کاملاً ضعیف، حضرت علی اصغر را بالاتر از حضرت اسماعیل پیامبر خدا می‌دانست.
استدلال آقای قرائتی این بود که اسماعیل در جواب پدرش که گفت فرمان خداوند آمده است که باید تو را قربانی کنم، گفت «هر چه فرمان خدا باشد» ولی امام‌زاده قاسم در جواب امام حسین در مورد شهادت می‌گوید «احلی من العسل» یعنی شهادت برایم از عسل شیرین‌تر است. بعد آقای قرائتی استدلال می‌کرد که گویا سخن قاسم مهم‌تر است، چون اسماعیل فقط گفت که هر چه خواست خدا باشد و از شیرینی این شهادت چیزی نگفت. ولی قاسم آن را شیرین هم دانست.
من نمی‌دانم که جناب قرائتی بزرگوار پس از قریب چهل سال تبلیغ دین، این قدر نمی‌داند که تمام زندگی یک شخص در یک جمله خلاصه نمی‌شود. از این گذشته اسماعیل قرار بود توسط پدرش ذبح شود و این خیلی سخت‌تر است از این که کسی به مصاف دشمنانی چون سپاه یزید برود. به عبارت دیگر همین وجود دشمنانی چون یزید و ابن زیاد و ابن سعد به اندازه قابل توجهی به انسان انگیزه‌ی جنگ و شهادت می‌دهد. ولی برای اسماعیل که چنین انگیزه‌ای نیست، پس هر چه هست اطاعت از خداست و این بسیار ارزش دارد.
حالا اگر یک شهید دیگر، در جنگی دیگر، در جواب پدر یا عمویش بگوید که شهادت برایم نه تنها از عسل، که از همه لذت‌های دنیا بهتر است، آیا او چون درجه‌ی این اشتیاقش را از قاسم هم بالاتر برده است، پس از قاسم مقام برتری دارد؟ و باز چون از قاسم برتر است، از حضرت اسماعیل هم برتر است؟
من نمی‌دانم که چرا باید برای تجلیل از مقام امامان و امام‌زادگان ـ که البته مقامشان ارجمند است و من در این شکی ندارم ـ از پیامبران مایه بگذاریم؟ یعنی چرا یکی را خوار و خفیف بسازیم تا دیگری را تجلیل کنیم؟ متأسفانه در این سال‌ها این پدیده در سخنرانی‌ها و بیشتر در مداحی‌ها و نوحه‌خوانی‌ها رسم شده است و بسیار ناپسند است به گمان من.