2014 قیامتی که اسرافیلش فقط کرزی است

آژیر خطر این سال مدت‌ها قبل به صدا در آمده بود، خیلی وقت قبل کابوس وحشت ناک این سال افکار عامه را مخشوش کرده بود. به قدر کافی ترس از این عدد نحس بین خلق افغانستان ایجاد شد، و رسانه‌ها هم به نوبه خود، مزایا و معایب این سال را گوشزد خاص و عام کرده بودند. با تمام نگرانی‌های موجود من اما ترس از این سال نداشتم، معتقد بودم این سال بر خلاف انتظار دیگران سال نحس نخواهد شد. گرچه صدای آذان صبح مساجد هم‌صدا با صدای انفجار شده بود، و آمار قتل و خشونت هر روز سیر صعودی به خود می‌گرفت، با آن هم اما به سیاه بودن این سال ایمان پیدا نکرده بودم.

در مباحث که رسانه‌ها سازماندهی می‌کردند، نگرانی‌های مختلف مطرح می‌شد. از جمله تشدید قوت نظامی طالبان، و در مقابل ضعف نیروهای امنیتی، مصرفی بودن افغانستان، وابستگی‌های اقتصادی، در آن طرف ورق، قطع کمک‌های خارجی، و.... از عمده ترین موارد چالش‌زا برای سال 2014 بر شمرده می‌شدند. نا امنی‌های موجود در کشور مهر تائید بر این گفته‌ها می‌کوبید،‌ و بیشتر مستدل می‌نمود. من اما با آن شعار مثبت اندیشی تلاش می‌کردم برای بهتر جلوه دادن، و از بین بردن نگرانی‌های احتمالی این سال رسالتم را انجام دهم.

پیمان امنیتی امید مشترک مردم و سخاوت آمریکا

پیمان امنیتی کابل با واشنگتن یکی از دریچه‌های امیدی بود، که تفکر در مورد آن مثبت اندیشان را سرشار از انرژی، و منفی بافان را وادار به تامل می‌ساخت. اعضای جرگه مشورتی با اکثریت مطلق تصمیم گرفتند، تا توافق‌نامه میان آمریکا و افغانستان عقد شود، و به دنبال آن احزاب سیاسی، جریان‌های مطرح کشور، سناتوران و نهاد‌ها از این تصمیم جرگه حمایت شان را ابراز کردند. این تصمیم جرگه و سایر افراد خیلی امید بخش بود و برای فراموشی کابوس 2014 مفید. اما با تاسف که کرزی از اجرای این تصمیم سربازد. مخالفت‌های کسی را نشنید و بر موقف اش تاکید کرد.
امضای این پیمان برای طالبان درد آور است و برای شهروندان امید بخش؛ عوام از امضای این پیمان خورسند هستند چون می‌دانند، آمریکا برود این آرامی نسبی را هم نخواهد داشت. سرنوشت امروز ما تاریخ دیروز ما خواهد شد، کشمش‌های سمتی، لسانی، مذهبی دست و پاگیر ما خواهد شد، و این زنده ماندن هم غنیمت است که باید حفظ شود. روشنفکران و تحصل کرده‌ها از پیمان حمایت می‌کند چون آزادی بیان را در خطر می‌بیند، آمریکا برود، آزادی با آنها خواهد رفت؛ ثمره دوازده سال حضور جامعه بین الملل در افغانستان آزادی بیان نسبی است که با رفتن شان نیست خواهد شد. در یک کلام هر کسی به دلیلی ندای حمایت از این پیمان سر دادند و نجات افغانستان از بحران احتمالی را عقد پیمان با آمریکا دانستند.

عدم پذیرش کرزی، اندوه‌ها را تجدید کرد، غم‌ها را مضاعف ساخت، امید‌ها را کشت و انتظار را پایان داد. شاید تا امروز خیلی‌ها امید باز گشت نزدیکان شان را در دل داشتند، و آن را در فکر می پروراندند، اما عدم پذیرش کرزی این امید را به یأس مبدل ساخت. کودکان که امروز مرد شده اند و پدر ندیده اند،آرزوی به ثمر رسیدن خویش را داشتند، جوانان که پیر شده اند و برادر ندیده اند، آرزوی زندگی بدون دغدغه داشتند، و پیران که مرده اند و آرزوی دیدن دوستان را به خاک گور بردند، همه و همه انتظار سالی را می‌کشیدند که برایش برنامه‌ها داشتند، اما چه سود که آرزو‌های شان دود شد و به آسمان‌ها رفت. کرزی شاگرد ناخلف است که استادش را هم رنجاند و اندرز پدرانه اش را نشنید. و حالا تمام برنامه‌ها نیست شده است، نگرانی‌ها همین اکنون شاخص چهره‌ها است. تلاش برای فرار آغاز شده است، خیلی‌ها به آن قبلن فکر کرده بودند و خیلی‌ها با اندک غفلت حالا برایش برنامه می‌ریزند.

انتخابات گزینه ناممکن

شاید انتخابات برای خیلی‌ها امید بخش بوده باشد، خیلی‌ها برای انتخابات برنامه داشتند؛ من هم با هزار امید کوچه‌ها را پرسه زدم تا کارت اخذ کنم،‌ اولین بارم است که می‌خواهم رای بدهم،‌ اشتیاقم بیشتر زاده امیدواری‌های دود شده ام بود که به سال 2014 داشتم. می‌خواستم برای اولین بار در این پروسه ملی شرکت کنم، و نشان دهم، که می‌توانم قدرت انتخاب را داشته باشم. بعد از تعلل کرزی برای امضای موافقت‌نامه،‌ این اشتیاق از من گرفته شد، نسبت به سال بعد هم بد بین شده ام، انتخابات ضرورت مبرم به امنیت دارد، امنیت هم وابسته به عساکر می‌باشد، و عساکر نیاز به معاش و خرج و دخل دارد، عدم امضای موافقت‌نامه قطع کمک‌های دالری آمریکا را در پی خواهد داشت. و آن زمان است که عساکر معاش ندارد و موتر شان مواد سوخت! انتخابات ناظر می‌خواهد، امنیت نباشد کدام ناظر خارجی جان خودش را به خطر می‌اندازد و میان دریایی آتش قهرمانی می‌کند؟

انتخابات یکی از روزنه‌های امید واری است که بدون امضای توافق‌نامه امنیتی با آمریکا ناممکن است. و اشتراک شهروندان در انتخابات پیشروز مستلزم امنیت کامل و شفافیت تضمین شده خواهد بود، که حکومت کرزی قادر به اجرای این شرایط نیست. کرزی با گذاشتن پیشرط برای آمریکا بزرگترین فرصتی بیرون رفت از بحران را خیلی ساده از کف ‌می‌دهد. این عمل کرد کرزی به حیث بزرگ‌ترین اشتباه سیاسی حکومت اش در تاریخ ثبت خواهد شد.
فقط کرزی مسئول است
عامل بد بینی من فقط کرزی است. او به حیث کسی که تمثیل کننده اراده جمعی است به نوای جمع پاسخ نداد و در دوران حکومت خود هم آنچه باید می‌کرد، نکرد. کمک‌های خارجی سیل آسا به آدرس افغانستان سرازیر شد، اما هیچ کاری بنیادی صورت نگرفت، به گفته خود کرزی فقط دوسال در آرامش بودیم بعد از آن هر روز ما بد تر از دیروز و امروز ما بد تر از هر روز. برای من سئوال پیش ‌می آید که حکومت کرزی با وجود جامعه بین الملل قادر به تامین امنیت کشور نیست، آن وقت بعد از رفتن شان چگونه به تامین امنیت می‌پردازد؟

در طول حکومت کرزی وضع هر روز بدتر شد، من این را نمی‌گویم؛ حرف خودش است. آمار و ارقام این را می‌گوید، حقوق بشر اعلام کرده است که آمار خشونت علیه زنان در نیمه‌ی امسال نسبت به نیمه‌ی سال قبل در حدودن 25 در صد افزایش یافته است. این رقم واقعن تکاندهنده است،‌ نگرانی ها را تشدید می‌کند. صلح که دغدغه طویل المدت این حکومت است، هنوز در حد یک رویا باقی مانده است. کیفیت درسی دانشگاه‌ها هم که پائین تر از سطح متوسطه مکاتب شده است. با آنچه گفته آمدیم نگرانی‌ها بسیار اند، اما روزنه‌ی که امیدوارمان ساخته بود موارد مثل امضای قرارداد امنیتی و انتخابات بود که آن هم به لطف کرزی دود شد. پس می‌خواهم فریاد بزنم که فقط کرزی مسئول این همه نا امیدی‌ها است. اگر در 2014 قیامت شود سور اسرافیل آن را کرز میدمد. تصامیم اخیر کرزی به مثابه دمیدن در سور اسرافیل است. اگر پیمان را امضا نکند یقین در سور اسرافیل پوفیده است.

برای آینده ام برنامه‌ها داشتم،‌اما همه دود شده اند؛‌دیگر نمی‌توانم برنامه داشته باشم، چون هراس از غول‌های سیاه مو بر تنم راست می‌کند. یقین دارم در قیامت ساخته شده‌ی کرزی نامه‌ی اعمالم را با دست چپم لمس می‌کنم. نه توان رفتن ندارم، و نه انگیزه‌ی برای ماندن.
محمدآصف دادگر دانشجوی رشته‌ی خبرنگاری دانشگاه بلخ