كوچی ها و جنايت آشكارعليه بشريت

تي.اس. اليوت:

" آنان كه دندان سگ را تيز مي كنند ، مرگ را مي سرايند
آنان كه شكوه مرغ مگس خوار را مي درخشند ، مرگ را مي سرايند

آنان كه به جذبه جانوران گرفتارند ، مرگ را مي سرايند".

هرچند اليوت به بحران حقيقي در تمدن جهاني اشاره دارد اما مصداق واقعي آن نا انسان هاي امروزيست كه تحت عنوان حكومت دموكراسي مرگ انسان ها را برخود حق مي پندارند ! گويا اليوت ميگويد ، در عصر دموكراسي صلح دوستي وانسان دوستي با تخاصم ودرنده خويي آشتي كرده وافغانستان تقاطع خطر ناك اين دو پديده گشته است ؛ جنگ وكشتار براي انسان افغانستاني لذت بخش بوده به منزله شراب قدرت محسوب ميشود؛

قانون جنگ

در جنگ كشتن ، اسير كردن و ويران كردن معمول است اما اين جنگ در چهارچوب قانون تعريف شده است يعني در جنگ هاي دو كشور(دو ارتش) اين گزينه ها تعريف دارد با آن كه كشتن و اسير كردن قانون جنگ است اما احترام به بشريت نيز از اصولي بين المللي آن به شمار مي آيد كه درآن فقط افراد نظامي كشته و اسير مي شوند نه افراد غير نظامي . بنا بر اين شكنجه ، كشتار واسير گرفتن غير نظامي نوعي جنايت عليه بشريت محسوب ميشود.

خانم گاسمن يكي از كمشنرهاي حقوق بشر دركتاب خود " جنايت عليه بشريت" مي نويسد :« در جنگ جهاني دوم از (9) نظامي يك فرد ملكي كشته ميشد اما اينك برعكس شده از ( 9) ملكي فقط يك نظامي كشته ميشود ».

با آنكه دولت افغانستان در سال 2003 ميلادي ، عضو محكمه جزاي بين المللي (ICC) شده است و بر اساس آن بايد جنايت كاران جنگي را به پايي ميز محاكمه كشانده ويا به محكمه جزايي بين المللي تحويل مي داد اما اين دولت نه تنها به تعهدات بين المللي اش عمل نكرده بلكه امروزه خود يكي از ناقضين صريح وعريان حقوق بشر به شمار مي آيد ؛
حضور قوي وبا نفوذ جنايت كاران جنگي در ارکان دولت ، چور وچپاول داراي هاي ملت وغصب اراضي دولتي وغير دولتي توسط زور مداران وجنايت كاران ، گسترش روز افزون افراد وشخصيت هاي حزب اسلامي و طالبان( كه به جنايت عليه بشريت متهم هستند) در بدنه دولت و حمايت از حمله مسلحانه كوچي ها با بيرق سفيد وسلاح سنگين به منظور تاراج واز بين مردن خانه هاي مردم و كوچ اجباري آنها ، از مصادق صريح وعريان نقض حقوق بشر است كه توسط دولت بيمار حامد كرزي گردانندگي ميشود؛

ناچار به ترک خانه/ عکس از نجيب الله مسافر

جنايت عليه بشريت ، جنايت جنگي و نسل كشي اين سه مقوله آز مقولات برجسته نقض صريح حقوق بشر است كه از سويي مجامع جهاني شناخته شده و افغانستان نيز بسياري از معاهدات وكنوانسيون هاي بين المللي را امضاء كرده است . بنا بر اين وظيفه دولت است كه به اين اصول به ملحوظات ومصالح كشور ومردم خود به آن پا یبند باشد:

1 - تجربه آلمان تجربه اي خوبيست براي افغانستان. بعد از بيست سال سكوت، مردم آلمان بالآخره يك محكمه تشكيل داد كه جنايت كاران نازي را محاكمه كند البته اين كار را يك جنبش دانشجوي انجام داد وسران نازي ها را محاكمه كردند. افغانستان نيز مي تواند با استفاده از اين تجربه جنايت كاران جنگي وآنهاي كه به جنايت عليه بشريت ونسل كشي متهم هستند يا محاكمه كنند يا به دادگاهي جزايي بين المللي (آي.سي.سي) تحويل دهند.

2- افغانستان چون عضويت بسياري از سازمان هاي بين اللملي را دارد ، مطابق آن ميتواند ناقضين حقوق بشر را محاكمه كند واين از وجايب افغانستان است واگر چنانچه دولت كوتاهي كند كميسيون مستقل حقوق بشر مي تواند در مورد بي تفاوت نماند كما اينكه تا كنون واقعا كميسيون بي تفاوت نبوده است .

3- مردم افغانستان نمي خواهد به گذشته برگردد. در پروسه عدالت انتقالي مردم صريحا خوا هان تطبيق عدالت وحكومت مبتني بر عدالت شده است. بنا بر اين آينده مبتني بر عدالت مستلزم محاكمه جنايت كاران جنگي در اين كشور است اگر اين ها محاكمه نشوند امكان دارد در اينده جنايت هاي بيشتري واقع شود كما اينكه اگر دولت افغانستان طي بيش از 5 سال بعد از امضاء (آي.سي.سي) جنايت كاران را محاكمه ميكرد امروز كوچي هاي مسلح به خود اين اجازه را نميداد كه به كوچ اجباري مردم بي دفاع هزاره جات اقدام كند؛

با اين پيش گزينه ها روشن مي شود كه حمله مسلحانه كوچي ها به منظور احياء خاطرات ظلم های تاريخي (سركوب، كله منارساختن،قتل عام ، ماليات برنفوس و...) ، جنايت آشكار عليه بشريت محسوب ميشود. برخي مطبوعات خبر از دست داشتن برخي حلقات دولت در ايجاد اين غايله ضد بشري در مناطق هزاره جات داده و اين موضوع از درخواست حامدكرزي در يك نشست با سران مناطق هزراه جات آشكار ميشود كه وي از مردم ميخواهد :« بگذاريد كوچي ها فقط همين يك سال كشت زار هاي هزاره را در هزاره جات نابود كند وبعدا من روي اين موضوع فكر ميكنم». رييس جمهور فقط ميخواهد بعدا روي اين موضوع فكر كند !

ناچار به ترک خانه/ عکس از نجيب الله مسافر

پس اين بد اقبالي تراژيك از كجا به ما روي آورد و اصولا در برابر اين بد اقبالي تاريخي چگونه بود وبراي نابودي اين سلطه و تاراج تاریخي چه بايد كرد؟ اينها سوالاتي است كه تا هنوز براي انسان افغانستاني لا ينحل باقي مانده روان مردم را آزار مي دهد. از اين رو براي عبور از از اين بن بست وانحطاط فرهنگي وساختار شكني ظاهري سياسي در روابط قدرت ، تنها ساختار شكني واقعي با تغيير فرهنگي بر اندازنده ونفي تمامي ارزش هاي تاريخي ومورثي كه در بطن آن روابط انسانی به روابط قومي واتنكي تحريف شده است ، امكان پذير مي گردد.

افغانستان امروز به جهان تاريكی ميماند كه در آن طرح ساده وساكن فرمان رواست فرهنگ اين كشور فرهنگ استبداد پرور وسلطه طلب است . قوميت گرايی در اين كشور به مشخصه بارز اجتماعي تبديل گشته و به عنوان يك اصل خدشه ناپذير در آمده است از اين رو براي ایجاد جامعه اي كه انسانيت محور باشد نه قوميت محور ، تغيير باورهاي فرهنگي ضرورت دارد تا پاداش هاي مادي ومعنوي با معيار قوميت به كسي تعلق نگيرد . و رييس جمهور قوم محور از مردمش نخواهد كه بگذاريد علف چر ها و كشت زارهاي شما نابود شود ، كوچ اجباري در فرهنگ او نقض حقوق بشر محسوب نميشود. اين فرهنگ فقط بر مبناي قوميت قابل تفسير است .

در افغانستان فرهنگ هميشه تجلي انگيزه ها و آروزهاي قوم مسلط بوده وحتي از راه تقلب وكشتار و زور به اموري انگشت صحت ميگذارد كه با ارزشهاي ذهني قوم مسلط تكثر را بر نمي تابد وهميشه تلاش مي شود در راه ابراز وجود پيروز مندانه خويش ، ديگران را بطور كامل براندازد .«ديگري» در اين فرهنگ نه به مثابه موجود به رسميت شناخته و جزء از پيكر كلي به نام افغانستان پذيرفته شده ، بلكه آنگونه درك ميشود كه سزاي او نيست شدن است !