باج گیری پس از کشتار!

پس از فروپاشی رژیم ضد بشری طالبان و روی کار آمدن دولت جدید با ریاست حامد کرزی مردم افغانستان نسبت به آینده ی شان نسبتا امیدوار و خوشبین شده بودند. اما برعکس توقعات هیچ فرقی بین اوضاع دوران طالبان و دولت امروزی احساس نمی شود.

طالبان در سالهای هفتاد و شش و هفت هجری شمسی یعنی بعد ازینکه بیشترین قسمت از خاک کشور را به تصرف خود درآورده و پایتخت را نیز اشغال کرده بودند دیگر آن طالبان پاک طینت و و فرشته های نجات مردم بدبخت افغانستان نبودند، تبدیل به یک هیولای ستمگر و بی احساس شده بودند که مردم روزانه شاهد چندین شکل جنایت ضد بشری زیر نام اجرای قانون شریعت اسلامی از قبیل به دار آویختن، تیرباران، سربریدن، دست و پا بریدن اشخاص، بدون اجازه از دیوار مردم بالا رفتن و و مجلس شادی و عروسی را به مجلس فاتحه تبدیل کردن، و چندین نوع جنایات دیگر بدون حکم قانونی ، صرف مبتنی بر خصومت های دیرینه ای شخصی بودند که خود من بارها شاهد عینی این قبیل جنایات بودم.

اکنون به یکی از بزرگترین جنایت مجریان شریعت اسلامی می پردازیم. زمانیکه طالبان به شهر مزار شریف هجوم آوردند با مقاومت سنگین از شهروندان این شهر مواجه شدند که تلفات سنگینی را بر افراد طالبان و راهیان جنّته الفردوس وارد کردند و عده ای زیادی از لشکریان طالبان که مرکب از عرب و پاکستانی و چچنی بودند را به عالم برزخ فرستادند که دقیقا یادم نیست بعد از چند روز مبارزه، افراد طالبان را دوباره از شهر مزار شریف بیرون راندند که این امر باعث ایجاد عقده مندی و خصومت طالبان نسبت به هزاره ها شد و پس ازآن برای اینکه بتوانند این مبارزه ای دفاعی مردم مزار شریف را توجیه کرده باشند و همچنین تهدیدی باشد برای تضعیف بامیان ، اقدامات ضد بشری و یزیدی پسند دیگری را روی دست گرفتند. چنان شد که تمام راه های وارداتی مواد غذایی را بر مردم بی دفاع مرکزی به جرم هزاره بودن بستند. تمام کامیونهای حامل مواد خوراکی و دارو را در شهرهای مانند قندهار، غزنی و هرات و تمام ولایت های هم مرز با هزاره جات را متوقف کردند، چند ماهی بدین منوال گذشت و مناطق هزاره نشین با وضعیت اسفبار روبرو شد، عده ای که در مناطق مرزی با هزاره جات زندگی میکردند شبانه محموله های مواد خوراکی و دارو را با استفاده از خر و اسب به مناطق هزاره نشین قاچاق میکردند که تا رسیدن به دست مصرف کننده ده ها برابر گرانتر تمام میشد . مثلا اگر یک سیر آرد در قندهار ده هزار افغانی بود در هزاره جات یک لک افغانی که حد اقل تفاوت ارزشی تمام کالاها ده برابر بود.

خلاصه وضعیت روز بروز وخیم تر میشد. حالا نه تنها اینکه طالبان با این کارشان یکی از بزرگترین جنایات حاد علیه بشریت و نقض حقوق بشر را مرتکب شدند بلکه هزاره ها از رفت و آمد و سیر در داخل کشور هم ممنوع شدند و در مسیر تمام بزرگراه ها، در مسیر هرات غزنی و یا نمیروز غزنی، طالبان پسته های ایست و بازرسی برپا کرده بودند و تمام موترهای مسافربری را بازرسی کرده هزاره و هزاره گونه هارا از موتر پایین میکردند. بعضی شانرا برای کار در زندان های بزرگ قندهار و ولایات دیگر می فرستادند و اکثرشان را شبانه گروه گروه بدون هیچ جرمی به رگبار می بستند و گورهای دسته جمعی درست میکردند که بیشترین از این مسافرین بیگناه در قتلگاه "کندی پشت" واقع در ولایت زابل (قلات) دسته دسته تیرباران شدند و خانواده های اکثر این قربانی ها تا هنوز چشم براه مسافرین خود هستند که روزی از ایران بر میگردند و سوغاتی برایشان میآورند.به عنوان مثال یکی از دوستان ما از ولایت غزنی که پسرش در همان دوران وقتی بعد از چندین سال زندگی در ایران برگشته بود در مسیر راه مفقود شده که همسرش هنوز در انتظارش نشسته است و به هیچ درخواستی مبنی بر ازدواج مجدد تن نمی دهد و مطمئن است که شوهرش برمیگردد. هزاران مثال دیگری مشابه داریم که مادرها هنوز در انتظار پسرانشان هستند، اما خبر ندارند که استخوانهای پسران شان در گورهای دسته جمعی پوسیده است.

در یکی از سفرهای که من خودم به طرف غزنی داشتم دونفر مسافر هزاره تبار که ظاهرا از جاغوری بودند و از ایران برگشته بودند همسفر ما بودند. در منطقهء میوند که میان شهر لشکرگاه مرکز ولایت هلمند و ولایت قندهار واقع شده است طالبان زنجیر انداخته بودند و این دوتا هموطن را از موتر پایین کردند و با لت و کوپ به سمت دشت هدایت شان کردند. میگفتند که اینها را پیش قوماندان مان میبریم، موتر به فرمان جناب طالب حرکت کرد و نمیدانم که بر سر این دو هموطن ما چه آمد.

گروه طالبان که حلقه ی رهبریی شان مرکب از چند نفر عقده مند و پرورش یافته در آغوش اندیشهء وهابیت و عقب گرایی بودند و همواره سعی میکردند که سیاست شان را طوری تنظیم کنند که با مزاج بادارهای عربی و پاکستانی شان سازگار باشد و برای ارضای آنها دست به هر جنایتی میزدند . به طور مثال به چند نمونه اش در قسمت بالای این مقاله اشاره شده است. اینها واقعیت هایست که برای همگان معلوم است و نیاز به هیچ گونه اسناد نیست. می گوییم طالبان چون طالبان هستند نمی توانیم توقع بیشتر ازین ازآنان داشته باشیم که واقعا هم نباید داشته باشیم.

جای تأسف اینجاست که دولت کنونی با ریاست جناب کرزی و با حمایت گسترده ی جامعه ای بین المللی که بار ها خودم از زبان خود آقای رئیس جمهور شنیده ام که از پیشرفتهای چشمگیر دولت خود در عرصه های مختلف از قبیل ترویج دیموکراسی، بازسازی ، سیاسی و فرهنگی و آزادی بیان در افغانستان به جهانیان سخن گفته است. در حالیکه ما همه شاهد وخیم تر شدن اوضاع امنیتی و بی ثباتی در کشور هستیم. مردم افغانستان هنوز در آتش بدبینی های فاشیستی و قومگرایی می سوزند و بزرگترین جنایات علیه بشریت صورت میگیرد ، حقوق بشر نقض میگردد، خبرنگاران لت و کوپ و زندانی می شوند، مردم به جرم استفاده از زبان مادری خود شکنجه می شوند، کوچی ها به حریم مردم حمله میکنند و زن و فرزند مردم را مورد آزار و ازیت قرار می دهند و مردم را مجبور به کوچ از خانه و کاشانه ای شان میکنند. با وجود این همه موارد نقض حقوق بشر در کشور دولت آقای کرزی هیچ گونه عکس العملی از خود نشان نمی دهد و هنوز به طرفداری از کوچیها بر میخیزد و کوچی هارا بر اساس فرمان شاهان دیکتاتور و نژادگرای قدیم مستحق چنین جنایت ها میدانند.

چنانکه هجوم اخیر کوچی ها به مناطق هزاره نشین بهسود چه وضعیت اسفبار انسانی را به وجود آورد، که علی رغم فرمان رئیس جمهور کرزی مبنی بر برگشت موقت کوچیها از بهسود هنوز آتش جنگ در آنجا خاموش نشده است و اخیرا بنا به خبرهای رسیده از کابل پنج نفر غیر نظامی دیگر در بهسود بدست کوچیها کشته شده است و همچنین وضعیت رفت آمد هزاره ها در داخل کشور به مشکل مواجه شده است . موترهای مسافربری در مسیر نیمروز هرات قندهار غزنی مورد توسط نفرات طالبان مورد بازرسی قرار میگیرد و هزاره ها را آزار ازیت میکنند. اکنون مردم ذائقه تلخ دوران تاریک اندیشان طالب را دوباره احساس میکنند. نیروی اردوی "ملّی" هیچ امنیتی را برای ملت تأمین نکرده است و نمیکنند.

آقای رئیس جمهور که مسئول مبارزه با چنین نابسامانیها در کشور میباشد همچنان خاموش نشسته است.