از این اشک تا آن اشک!

از روزی که تولد شدم تا امروز که نفس میکشم به جز جنگ و فقر و کودتا٬ کشتن و ربودن٬ مهاجرت ... چیزی غیر این نشیندم و ندیدم. هم نسلان من هم به یقین با همین سرنوشت دچار بودند. شاید خبری را که جنبه ملی داشته و خوشحال کننده و بخود بالیده باشیم و اشک شادی را بر گونه های ما جاری کرده باشد، تا چند روز قبل نشینده و ندیده بودیم. روح الله نیکپی به تنهای توانست با پیروزی اش در المپیک قلب های خسته میلیون ها انسان افغانستانی را طراوت بخشد. ٬نیکپی توانست امیدهای خفته هموطنان اش را بیدار سازد٬این جوان ۲۱ ساله تصویری دیگری را از کشور اش که سیاست مدارن ما در ۲۱یک سال اخیر به دنیا ارزانی داشتند نشان بدهد روح الله توانست یک تنه روح و جان تازه ی به خرابه های ناشی از جنگ بخشید.

ما همیشه اشک ریختیم ٬ اشک برای سرنوشت خودمان ٬ برای سرنوشت وطن مان٬ برای کودکان گرسنه و پا برهنه مان برای قتل عام مردم کابل٬ مزار ٬ شمالی و بامیان بهسود... این اشک غم و ماتم بدبختی را بر ما بهر بهانه ی تحمیل کردند. اما نیکپی هدیه ی دیگری را به مردم به میهن و به تاریخ اش تقدیم کرد و آن اشک٬ اشک شادمانی و نیک نامی بود.

رسانه های جهان اینبار در کنار دیگر خبرهای و تصاویر تهوع آور که از افغانستان نشر میکند خبری متفاوت را نشر نمودند خبر افتخار٬ خبر سربلندی بود و نه سر بریدن٬دریدن ٬ چپاول و انتحار وتولید مواد مخدر...

شاید برای دولت مردان و زر و زورداران و کاخ سازان این خبر٬ خبری نبود که احساس افتخار و سربلندی کنند. اما برای مردم افغانستان خبری شگفت انگیز و مسرور کننده بود. روح الله اشک ریخت ولی لبخند و غرور به ما بخشید. اما سیاستمداران و مدعیان دین و جهاد با رجز خوانی سیاسی و دینی نه تنها زندگی را از مردم این سرزمین ربودند بلکه نام این سرزمین و مردم را به لکه ی ننگ و سیاه انگشت نمای جهانیان ساختند.

اگر اربابان زرو و زور سیاست به روح الله های این سرزمین در تمامی عرصه های اجتماعی و سیاسی فرهنگی این فرصت و اجازه را بدهند، دور نخواهد بود که تاریخ سیاه و مملو از جنایت و جنگ و نابرابری این کشور را با خط زرین صلح و برابری خواهند نوشت.