چرا سرزمین افغانستان در قرن بیست و یکم فرعون ها را می سازد؟!

انتخاب گوسفندی ما در قرن بیست و یکم به گفته ناظرین اروپایی یک خواب وحشت آور بود و نتیجه اش را کاکا جان کری و نماینده سازمان ملل متحد در کابل از سقوط کشور به پرتگاه بدبختی به یک حکومت وحدت ملی کشاند؛ شوربختانه ما هم از میان دو انتخاب بدتر و بد، دومی را انتخاب کردیم و از آن با آغوش باز پذیرای و نیز حمایت کردیم.

اما دیری نگذشت که این حکومت بجای اسمش رفتار وحشت ملی را پیشه کرد و رئیس جمهورش که از میدیا تقاضا می کرد که نگذارید دورم را چاپلوسان احاطه کند؛ خود اقدام به چاپلوس پروری بهترین و پاکترین فرزندان پاکباز کشور یعنی اردوی ملی زد و وبجای اینکه پیشانی آنانرا ببوسد، آنانرا وادار به دستبوسی و چاپلوسی خویش ساخت ، آنانرا به دستبوسی خویش واداشت. البته جای تعجب نیست، زیرا کشوری که مغز متفکر شماره دوم جهان را زور کاکا کری به کرسی ریاست جمهوری رسانده باشد؛ چنین رویه ی ام بدور از انتظار نیست.

اگر از چاپلوس پروری که پیشه ی روزمرگی سیاسیون فرافگن افغانستان است بگذریم که این پدیده شوم نمی تواند یک شبه از اخلاق مردمان کشور زدوده شود؛ همانطوریکه پیامبر اکرم گفته بود که راشی و مرتشی هردو در جهنم است؛ چاپلوس پرور و چاپلوس هردو نیز ......

دستبوسی معمول بزرگان سیاست در کشور است و بزرگان به بوسیده شدن دستان شان فخر هم می کنند!!! عجبا در قرن بیست و یکم با حقوق شهروندی و دستبوسی چقدر باهم قرابت و خویشاوندی دارد؟!! و آنانکه خود دعوی متفکر بودن جهان را داشته باشد؟!!

اما نکته بس جالب اینجاست که رژیمی که به زور کاکا بر کرسی قدرت لمیده است؛ اینک به پارلمان که به تاریخ انقضاء بیشتر از یک هفته وقت نمانده است میخواهد صبغه قانونی بدهد، آیا جای تعجب نیست آنچه خود ندارد؛ به دیگران چگونه می تواند بدهد؟؟!!! می یکی در تعجبم که در دیگر کشورها بزرگان شرم دارند؛ اگر کوتاهی از بزرگی سر بزند فوراً از مقامش استعفاء میدهد؛ احمد داود اغلو صدراعظم ترکیه دقایقی پس از شکست حزبش در انتخابات پارلمانی اکثریت را بدست نیاورد؛ از مقامش استعفاء داد؛ وزیر داخله هند پس از حمله مهاجمین در هوتلی در هند، دقایقی پس از این حمله از مقامش کنار رفت؛ اما چرا در کشور ما شرم دیگر مرده است؛ انگار اصلاً کلمه شرم در غیاث الغات ما جای نداشته و حیاء نیز؟؟؟!!!! ورنه من یکی که از اینکار دارم آب می شوم و زمین جایم نمی دهد که در آن داخل شوم؛ اما بزرگان ما مثل این ریئس پارلمان قریب تاریخ تیر شده برای چهل سال دیگر اگر انتخابات نشود؛ بودن شان در کرسی قدرت پارلمان را برای چور و چپاول کشور قانونی که هیچ بلکه بکلی از جانب خدا نعوذ باالله نیز تائید شده میداند؟؟؟؟!!!!
وای عجبا!
بدون شک در کشوریکه رسم بزرگی براساس فرهنگ کوجیگیری که الاغ لنگ سرقافله کوچ شتران است؛ چطور فرهنگ استعفاء، شرم و حیاء و قانون مداری جای فرعون سازی و قلدری را گرفته بتواند؟!

رئیس صاحب مجلس ملت شما را برای چهل سال د یگر انتخاب نکرده است؛ و نه همان قانونی که شما و دوصدو چند تن شما به کرسی خانه ملت لمیده اید؛ به شما بیشتر از پنج سال لمیدن در آن کرسی اجازه داده است؛ از شکم کشیدن و تفسیر قانون کردن تنها در کشوری ممکن است که در آن سرزمین فرعون سازی عام شده باشد؛ و هر باسواد و بیسوادی که با قدرت مافیایی برکرسی قدرت کشور یکبار بلمد؛ دیگر تا زو تنفگ در کار نشود؛ کسی اورا از کرسی برداشته نخواهد توانست. تاریخ معاصر این کشور گواه این حقیقت تلخ است که از شاه امان الله تا شاه ربانی و شاه کرزی اگرزور کاکا نبود؛ هرگز از قدرت کنار نمی رفتند.
و حال این فرعون سازی مرا بیاد خاطره ی سال های 1359 مهاجرت در ایران می اندازد که مرحوم مهندس مهدی بازرگان پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران خطاب به ملت ایران میگفت که ملت برگردین تو خونه های تون و بگذارین ما کار کنیم. ولی در مقابل پدر طالقانی خطاب به ملت در ترمینال جنوب به ملت میگفت، ملت فراموش نکنید اگر به خونه ها تون برگشتین، انگار برگشت تون به صحنه ناممکن است؛ نذارین دست اندرکاران حکومت شما را از صحنه بدور کنن.
حال که ملت ما پس از پیروزی جهاد لگام حکومت را به رهبران جهادی سپردند و نیکتایی پوشان غربی نیز به حمایت اربابان شان به کشور برگشتند، ملت صحنه را ترک گفته است و برگشتن شان مثل سالهای 1357 نیازمند یک درد فراگیر دارد که این درد فراگیر و ملی شود و آنگاه ملت بدون دغدغه های قومی و سمتی و مذهبی و لسانی در کنار هم قرارگیرند و از این منجلاب فرعون سازی کنونی کشور، کشور را نجات دهد. حال دیگر نه منافع بیرونی ها ایجاب میکند و نه منافع مافیایی درونی که ملت بپا خیزد و لگام حکومت را بدست خویش گیرند و کشور را از بحران فرعون سازی و چپاول مافیایی چند خانواده نجات دهد.
در غیر آن چپاول مافیایی و فرعونهای قرن بیست یکم دمار از روزگار نسل جوان و بیکار کشور خواهد کشید و آنگاه خیلی دیر خواهد بود و دیگر آن ارزش های انسانی جامعه افغانستانی که به زن به دیده احترام مینگریستند و حالا اختتافش میکنند، تجاوز میکنند و میکشند و به ریش سفیدان احترام میکردند و دروغ و ریا و ربا و رشوت و فساد بدنامی داشت و بد روزی را در فرجام به عزت و شرف اجتماعی تبدیل شده است. هر دروغگو و فرافگن سیاست مدار شده است و هر انسان پاک بیکاره این اجتماع.

ملت رنجدیده و درد کشیده افغانستان، در هر حال انتخاب از شماست؛ چه نظام فرعون سازی و چه نظام مردم سالاری!
اما درد آور اینکه هراس در این است که در فرجام این نابسامانی نظام فرعونی ها، جوانان بیکار از بیروزگاری و بیکاری بدامن داعش افتد و آنگاه تر و خشک یکجا در آتش کوره آدم سلاخی خلافت اسلامی داعشی که این ملت بیخبر از فرجام حکومت داعشیان به آن علاقمند شده اند و نمونه اشرا در شعارهای دیوارهای دانشگاه کابل و تظاهرات مردمی در تخار آوردیم بی افند و آنگاه وقت افسوس هم از دست خواهد رفت.
بدرود و با درود!