اگر بوفون نباشد

برخی اوقات که جیجی بوفون نیست چه باید کرد؟ این سوالی است که فوتبال ایتالیا باید با نگاهی به تیم تحت هدایت مارچلو لیپی و دیدن نامهایی همچون جیان لوکا کورچی و مورگان دی سانتیس به آن پاسخ بدهد. ایتالیایی ها کم کم دریافته اند که در نبود بوفون روزگار سختی در انتظار آنهاست.

اکنون مصدومیت گریبانگیر سنگربان تیم ملی ایتالیا و باشگاه یوونتوس شده و جانشین او در این مواقع یعنی مارکو آملیا از تیم پالرمو نیز به همین مشکل دچار است. زیاد به ذهنمان فشار نیاوریم و بازیهای یورو 2000 را اگر به یاد بیاوریم به یاد تولدویی می افتیم که در نتیجه مصدومیت بوفون به خوبی تیم ملی ایتالیا را در آن بازیها همراهی کرد. اکنون دیگر تولدویی نیز در کار نیست و او حتی در تیم باشگاهی اش نیز ذخیره است.

اگرچه مدتی است فوتبال ایتالیا در زمینه بازیکن سازی در خط دفاعی و بخصوص دفاع میانی شهرت سابق را دارا نیست بنظر می رسد که این مشکل به یک خط عقبتر یعنی پست دروازه بانی نیز رسیده است. امروزه در غیاب بوفون و حتی آملیا سنگربان مطمئنی را با پاسپورت ایتالیایی در کالچیو نمی توان یافت.

اگر زمانی ایتالیایی ها می دیدند که بزرگانی همچون والتر زنگا و استفانو تاکونی رو به بازنشستگی می رفتند با خیال راحت به افرادی همچون جیان لوکا پالیوکا، آنجلو پروتزی، لوکا ماراچگیانی، لوکا بوکی، فرانچسکو تولدو و همین بوفون اکنون بی رقیب نگاه می کردند و می دانستند که دروازه لاجوردی پوشان در رقابتهای حساس مردی بزرگ را در درون خود می بیند اما امروزه فقط در کنار نام بوفون نام بزرگ دیگری دیده نمی شود و شاید یکی از عوامل بزرگ شدن نام بوفون همین بی رقیب بودن او بواسطه نبود فیزیکی رقبا نیز باشد.

کورچی و دی سانتیس به هیچ وجه گزینه های مطمئنی برای حال و آینده فوتبال ملی ایتالیا به حساب نمی آیند مگر اینکه قدم در مسیر پیشرفت بگذارند. در رده های پایینتر از این دو دروازه بان ذکر شده به نام ماتئو سرنی از تورینو بر می خوریم. اما اینکه چرا نام او در لیست های لیپی جایی ندارد شاید دلیلش این باشد که مارچلو لیپی علاقه دارد که از کاسانو استفاده بیشتری کند و در کل یک فرصتی به او بدهد.

در حالی فوتبال ایتالیا با کمبود دروازه بان بزرگ در سطح بوفون روبرو می شود که وفور دروازه بانان بزرگ در فوتبال باشگاهی این کشور مسئله ای غیر قابل انکار است. وقتی به تیمهای حاضر در سری آ نگاهی می اندازیم مشاهده می شود که استفاده از دروازه بانان خارجی در این تیمها رو به افزایش است چرا که فقط همین اینتر موراتی در حال حاضر از جولیو سزاری استفاده می کند که بعید است تا مدتها فرصتی را برای نفر بعدی در اختیار قرار دهد. تیم میلان رقیب همشهری اینتر نیز مدتی است که دیدا را از حضور در بازیهای سری آ کنار گذاشته است ولی با عدم اطمینان خاصی از آبیاتی در درون دروازه استفاده می کند. در میان تیمهای پایتخت نشین تیم رم با سه دروازه بان ایتالیایی در رقابتها حضور یافته است که سرآمد آنها الکساندر دونی است و همشهری آنها یعنی لازیو نیز یک خارجی را در درون دروازه دارد به نام خوان کاریزو. فیورنتینا نیز مدتهاست که از سباستین فری فرانسوی استفاده می کند (همان فری ای که امید داشت در عدم دعوت از سوی تیم ملی فرانسه جایی در تیم ملی ایتالیا برای خود بیابد ولی چنین نشد) و یکی دیگر از بالانشین های کالچیو یعنی اودینزه نیز یک خارجی را در درون دروازه دارد.

در نهایت باید گفت که امیدی به دروازه بانهای ایتالیایی حاضر در سری آ برای انتخاب جانشینی مطمئن برای بوفون نیست و شاید فوتبال ایتالیا به کمک زمان بتواند نابغه ای دیگر همچون بوفون ها را پیدا کند.