دمی با آرش هاتفی، فوتبالیست کشور مان در آمریکا

نخست: آقای آرش هانفی در باره ی رو آوردن تان به پر طرفدار ترین رشته ورزشی در جهان بگویید.هاتفی: رو آوردن من به فوتبال ارتباط محکمی به زندگی پدرم دارد. پدرم در جوانی از بنیان گذاران کلپ ورزش آرش در پروژه خیرخانه در کابل بود. زمانی که هیچ امکاناتی برای ورزشکاران وجود نداشت نه میدان ورزشی بود و نه لباس منظم ورزشی.

پدرم از بازیکنان خوب و سرپرست این تیم بود او آرزو داشت تا من بتوانم پرچم سه رنگ سرزمین مان را در رقابتهای جهانی به اهتزاز در آورم.و همین علت سبب شد تا من در جهت بر آورده شدن این آرزوی بلند پدرم در اوقات فراغت به تمرینات فوتبال بپردازم.

نخست: از افتخارات ورزشی تان بگویید.

هاتفی: من در طول زمانی که فوتبال بازی کرده ام افتخارات زیادی داشته ام و در تیم های مختلف به عنوان کاپیتان تیم بازی کرده ام و اکنون عضو تیم دانشگاه دیویس هستم. و بار ها با تیم هایم به مقام قهرمانی رسیده ام.من در 180 مسابقه بازی کرده ام، و بار ها توانستم به عنوان بهترین بازیکن سال در تیم هایم را کسب کنم. من تا به حال 28 مقام اول و دوم و 43 مدال کسب نموده ام.

و درپایان سال 2008 میلادی به عنوان بهترین بازیکن فوتبال در دانشگاه دیویس شوم.

نخست: از وضیعت ورزش در افغانستان نیز اطلاعی دارید.

هاتفی: من به عنوان یک ورزشکار از وضعیت ورزش بسیاری از کشور های دنیا اطلاع دارم و این امری حتمی است که باید از ورزش کشورم اطلاع داشته باشم. من از وضعیت ورزش افغانستان در سالهای قبل از جنگ در جریان جنگ و بعد از جنگ تا حد امکان اطلاع دارم و میدانم که در افغانستان ورزش نیز مانند دیگر عرصه ها سخت آسیب دیده است و برای بازسازی دوباره آن باید همه سعی و تلاش مانرا به خرچ دهیم.

نخست: برای رشد ورزش در افغانستان چه طرحی دارید؟

هاتفی: همان گونه که همه میدانیم جنگ پدیده ای شوم است که حاصلی بجز تباهی بجا نمی گذارد و 23 سال جنگ در کشور مان باعث شد تا افغانستان نیم قرن از تمدن بازماند اما اکنون زمان آن رسیده که تمام تلاش های مان را در راستای ساخت زیربناهای کشور مان به خرج دهیم و درک کنیم که فقط افغانها میتوانند سازنده افغانستان نوین باشند زیرا هیچ دایه ی مهربان تر از مادر نیست.

چنانکه چندی قبل تصویری از افغانستان را دیدک که جوانان در چمن حضوری پایتخت با پاهای برهنه مصروف فوتبال بودند، و هم از زبان یک بازیکن کرکت شنیدم که گفت برای سفر های پانزده روزه 150 دالر امرکایی سفریه در یافت می کنند و آنهم فقط برای خرید چپس بسنده میکند.

یا اینکه معاش یک ورزشکار افغانستانی در ماه در حدود 800 افغانی است که معادل کمتر از 20 دالر امریکایی میشود. با این همه میتوان به جوانان افغان آفرین گفت که با این امکانات قهرمان می شوند.

من به عنوان یک افغان مهاجر موارد زیر را برای رشد ورزش در کشور موثر میدانم.

• مسئولان دولت باید در قسمت اعمار میدان های ورزشی، جمنازیوم ها و فراهم آوری امکانات برای ورزشکاران توجه نمایند و همچنان ورزش باید در سیستم معارف کشور نقش پر رنگ تری داشته باشد و ساعات ورزش در مکاتب ساعت خوشگذرانی نباشند.

• مربی های کارکشته میتواند در رشد ورزش افغانستان تاثیر گذار باشد و برای فرستادن مربی های افغان به کشور های خارجی نیاز به هماهنگی با کشور های خارجی و فراهک کردن بورس ها برای مربی ها شد.

• مامورین بلند پایه دولت به شمول جناب رییس جمهور باید به ورزش به عنوان یکی ار ضرورت های جامعه مدنی توجه نماید. تا به این صورت اقشار دیگر جامعه نیز به ورزش تشویق شوند. و ایشان نمونه خوبی برای نسل های بعدی باشند.

• "عقل سلیم در بدن سالم است" این یکی از مقوله های است که در کشور مان روی زبان هاست اما متاسفانه به آن توجه نمی شود. زیرا ورزش میتواند بهترین راهکار برای صحتمندی وجود انسان باشد. در کشور های خارجی پزشک ها برای صحتمندی ورزش را توصیه می کنند. زیرا ورزش نقش مفیدی در سلامت جامعه دارد و این امر باعث میشود که چرخ پیشرفت در کشور ها با سرعت در حرکت باشد.

نخست: آیا دوست دارید که در تیم ملی افغانستان بازی کنید؟

هاتفی: من یک افغان هستم و حضور در تیم ملی کشورم از بزرگترین آرزوهای زندگی من است من نه تنها دوست دارم در تیم ملی افغانستان به عنوان بازیکن، بازی کنم بلکه میخواهم با استفاده از اندوخته های علمی ام در امر فوتبال و با تجربه 15 ساله ام درین راه تیم ملی کشورم را به جایگاهی برسانم که مردم انتظار آنرا دارند.
هر چند سال گذشته به تیم ملی دعوت شدم اما نسبت به مصروفیت های تحصیلی ام در دانشگاه دیویس نتوانستم برای تیم ملی بازی کنم.اما اگر در سال جاری مربی های بزرگوار تیم ملی مرا شایسته این مقام بدانند با کمال میل در جهت تحقق این رویای پدرم حاضر خواهم بود.

نخست: بزرگترین آرزو و بهترین خاطره تان چیست؟

هاتفی: بزرگترین آرزوی من در کنار عضویت در تیم ملی اتمام دوره تحصیلی کسب تخصص من است که بتوانم به عنوان یک پزشک ورزشی در تیم ملی کشورم نقش ایفا کنم و در کنار آن چون من از جانب مربی هایم به دوره مربیگری معرفی شده ام امیدوارم پس از کسب گواهینامه ی مربی گری بتوانم یار و یاور خوبی برای مربیان تیم ملی فوتبال کشورم باشم.

نخست: آخرین کلام تان برای مردمان سرزمین تان چیست؟

هاتفی: پیامم به دولت و مردم افغانستان اینست که کشانیدن ورزش به سیاست یا هر گونه بهره برداری فومی، منطقوی و لسانی از ورزش خیانتی بزرگ به نسل کنونی و نسل های آینده افغانستان است.

استفاده از این مصاحبه فقط با ذکر نام روزنامه ی نخست چاپ کابل و یا نام مصاحبه کننده مجاز است.