عقب گرایی مفرط درافغانستان

بعداز فروپاشی حکومت طالبان و حضورگسترده جامعه جهانی وبوجود آمدن حکومت انتقالی امیدواری های زیادی بوجود آمده بود
و درعرصه های مختلف اجتماعی,اقتصادی وفرهنگی تغیرات زیادی ایجاد وسرمایه گذاری ها شروع شد.موجی بزرگی ازمهاجرین افغان ازکشورهای مختلف خصوصا کشورهای همسایه به وطن رهسپارگردیدند.ازهرگوشه این دیارصدای بازسازی بگوش میرسید. اما بعدازگدشت نه سال این روند کاملا دگرگون گردید و سیر نزولی خود را درتمام عرصه ها میپیماید.

مهاجرین به وطن برگشت کردند, بنا به مشکلات اجتماعی,اقتصادی ,نبود امنیت اجتماعی وکار دوباره مجبور به خروج اجباری از وطن وآواره شدن به کشورهای همسایه شدند؛وکتله ای عظیمی از جوانان دانا واندیشه ورز کشور اعتماد خودرا نسبت به محلفه های مثبت درافغانستان از دست دادند.

سرمایه گزاری های سکتورخصوصی کم وکمترگردیده امیدها به یاس مبدل شدند وهیچ روزنه ای از بهبود رانمی توان
د رافق های دور یا نزدیک در کشور در هیچ عر صه جستجوکرد .تجاروثروتمندان به دلیل نا امنی ونبود ثبات نسبی مجبوربه ترک کشوریا سرمایه گذاری درخارج ازکشورشدند.

تمرکزسرمایه به دست عده یی انگشت شمار از مافیای اقتصادی وانسانی حکومتی وخاهنین ملی که درچند دهه اخیربه نام های مختلف خون ملت را خورده, افتاده وبحران های اجتماعی درحال اوج گرفتن است
دردوایردولتی ازچوکی های وزارت شروع تا پاهین ترین چوکی حکومتی به صورت غیرمعیاری معامله میشود وبروکراسی به اوج خود رسیده است.خرید وفروش چوکی های دولتی تبدیل به عرف گردیده ویا افراد به اساس لزوم دید های قومی ومنطقه یی ونژادی انتخاب میشوند
چیزی به اسم شایستگی وشایسته سالاری,تعهد وتخصص درفرهنگ لغات حکومتی یافت نمیشود ومعیارهای مدرنیزه عصرتعصب و جهالت را میتوان بشکل وافر دراکثریت ادارات ونهاد های دولتی مشاهده کرد

الفاظی مانند وطن پرستی,ملی گرایی,وحدت ملی,منافع ملی وهویت ملی به باد فراموشی سپرده شده وسالهاست که ازین دیارکوچ نموده اند ودرد آورتر ازآن اینکه اکثردولتمردان افغان تبدیل به دلالان دموکراسی گشته و ازالفاظ مقدسی چون دموکراسی,آزادی بیان,حقوق بشر استفاده ابزاری سیاسی میکنند وباورمند به این ارزش ها نیستند.

بحران هویت به یک ناهنجاری اجتماعی تبدیل شده ودرشرایط فعلی نمیتوان تعریف درستی ازآن اراعه کرد
هنجارها ورسم ورسوم های ناپسند فرهنگی ودینی تبدیل به الگوهای اجتماعی شده وحرف اول را دربحث های اکادمیک حکومتی میزند ومردم تبدیل به اکثریت خاموشی شده اند که بخاطر مداوای دردخود باید به خدا پناه بیاورند وگرنه این حکومت تا گلو غرق در فساد هرگزتوانایی رسیدگی به مشکلات ونا هنجاری ها ی بوجود آمده توسط اشتباهاتش را ندارد.
اعتراض ها تبدیل به بغض و عقده گردیده وادامه این روند میتواند بوجودآورنده یاس,انجمادفکری وقربانی شدن عدالت اجتماعی شود که عواقب خطیرآن دردرازمدت متوجه ملت افغانستان خواهد بود.