شبانه های من (6)

آه، اوف، که چقدر عاشق زیبایی ام.
زیبایی، روحم را طراوت می بخشد و در ناامیدترین لحظات یادی از یک زیبابی چنان بر دلم چنگ می زند که می خواهم چشم هایم را برای ساعاتی در زلال آن بشویم و در پاکیزگی اش شنا بزنم و آهسته آهسته در ساحلش اتراق نمایم و فریاد بزنم، لمبه، کفش هایم کجاست؟

به خیالم "پست مدرنیستی" شد، چطور آقایان و خانم های پست مدرنیست؟!!

آقایان و خانم های پست مدرنیست بگذارید در شبانه امشبم در ریالیزم خود باشم. ورنه بنام پست مدرنیزم چیزی خواهم نوشت که نه شما بدانید، نه من و نه هم "ریالیست جادوگر" ما، که چه ها نوشته ام. ولی مطمئنا می دانم که بخاطر این ارشادات "پست مدرنیستی" شادباش و آفرین شما را در "کاخ بلند" با خود دارم و برای "یک پست مدرنیست" بیشتر از این چه خبر خوش شده می تواند که مثلا جاوید فرهاد، سمیع حامد، پرتو نادری و خالده فروغ "فاصله ماصله" را کم کرده و عاجل یک، او را یکی از بهترین پست مدرنیست نویسان معاصر بدانند!! (تشکر!!)

خب، بر گردیم به ریالیزم خود ما.

هنوز نمی توانم مثالی به شما ارائه کنم که کسی از زیبایی ابراز نفرت کرده باشد و تا جاییکه خوانده ام و شنیده ام و دیده ام؛ همه، به شمول خودم، زیبایی را دوست داریم و بخاطر همین زیبایی به هنر عشق می ورزیم. اما آیا عشق ورزیدن ما به هنر تنها به خاطر زیبایی شکلی آن است یا زیبایی محتوایی آنرا هم در نظر داریم؟ فراوان دیده ایم که یک اثر ولو با زیبایی شکلی، نتوانسته است بر قلب ها بنشیند و جاودانه شود و مورد تحسین قرار بگیرد و فراوان دیده ایم که اثر هنری حتی با شکل نه چندان زیبا، توانسته است بر لب ها جاری شود و در مشت ها گره بخورد و چنان در انسان نفوذ کند که به سلاح مادی ضد شناعت و جنایت تبدیل شود. و چه بهتر اگر زیبایی فورم با زیبایی مضمون همراه شود و زیباترین اثر جاودانه هنری خلق شود و نگین زیبایی آن بر معراج تمام ژانرهای هنری بدرخشد.

در شبانه امشب با "زیبایی" و زشتی روبرو هستم. با زیباییی روبرو هستم که به گمان دلالان فرهنگی "گردش چشم سیاه" او را باید با مرحوم "قهار عاصی" خوش کرد و ابروهایش را با "امیرجان صبوری" در ماه شکسته آسمان باید دید، مژگانش را با "نصیر خارا" بر ستیژهای تاجکستان باید صدا زد، زلف هایش را با "فرهاد دریا" شانه باید کرد، گونه هایش را با "ناشناس" در ساغر شراب باید شست، لبخندش را با "وجیهه رستگار" به تماشا باید نشست، صدف دندان هایش را با "وحید قاسمی" تقسیم باید کرد و تمام وجود مرمرینش را با "رهنور زریاب" در "گلنار و آیینه" لمس باید کرد و بوت و جوراب او را در چورکان "ستاره افغان" با "گلزمان" و "سعد محسنی" به نشانی باید گرفت؛ ولی ...

ولی این زیبایی را باید در شبانه امشب لمبه نفرین کرد.

سخن از ملکه زیبایی انگلستان است. لینسی کورپورل کارتینا 22 ساله که در رسانه های غربی و بویژه انگلیس سروصدا و هیاهویش گوش ها را کر می کند. این "ملکه زیبایی" را می توان یکی از جلادان جوان سیاست های استعماری انگلیس دانست که برای نوشیدن خون افغان ها بیقراری می کند. او که قبلا ماموریت کشتن و قتل عراقی ها را به خوبی و درستی انجام داده است، اینک می خواهد در خط اول علیه"طالبان" بجنگد!!

این خون آشام "زیبا" می گوید که بخاطر حضور در مسابقات سراسری ملکه زیبایی انگلستان تا ماه جولای سال آینده نمی تواند در جنگ افغانستان حضور پیدا کند ولی با تمام این، او قبل از همه سربازی است که به جنگیدن در خط اول عشق می ورزد و واضح است که در خط اول جنگ گلوله های تفنگ او نه بر سینه جنایتکاران طالبی می شنید و نه هم بر سینه تریاک سالاران. او باید بر قلب کودکان و مادران میهن من شلیک کند تا به عشقش برسد!!

این "ملکه زیبایی"به کشتن انسان ها عشق می ورزد و بار این جنایت چنان زشتی او را سنگین می کند که باید کینه و نفرت مان را بر زییایی اش استفراغ کنیم.

تا یک شبانه دیگر.