يا كفن يا وطن

تاریخ افغانستان مملو است از پهلوانان نامی که در گوشه وکنار وطن می زیستند واسطوره میهن پرستی و عشق به هموطنان بودند كساني كه مي بوسيدند خاك اين وطن را و متبرك مي دانستند ذره ذره اين خاك راچه آنانی که در کابلستان می زیستند یا زابلستان و غرجستان ...

و مردان امروز ما سلاله همان پهلوانان بودند که تندر آسا بر دشمنان این خاک می تاختندو رعب و وحشت در دل آنان جايي نداشت زيرا رگ رگ وجود آنان آكنده از عشق به وطن بود وچه عشقي والاتر از اين عشق..

و جادوي همين عشق بود كه ابرقدرتهاي بزرگ جهان را به زانو در آورد و آنان را واداشت تا با به يادگار گذاشتن ننگي ابدي درتاريخ اين خاك را ترك كنند قشون نامي همچون سپاه اسكندر وچنگيز و بريتانياي كبيرو ارتش سرخ شوروي . برجهانيان اين مسلم گشته است كه تاريخ دلاوري وشجاعت افغانها حديثي است پايداروهميشگي كه تا ابديت دوام خواهدنمود. و امروز ما شيرمرداني همچون بهايي و نيكپا و هزاران قهرمان ديگر را داريم كه همه روزه براي ايت وطن درد كشيده افتخارات را كمايي مي نمايند.

ولي افسوس .... افسوس .. از عده اي از هموطنان ما كه تنها از افغانيت تنها چهره را به ازث برده اند و خوي وخصلت افغان ها را به فراموشي سپرده و يا پشت به نياكان نموده و حس انزجار از گذشته درخشان پدران خود دارند.

چندي پيش از يكي از همين مهاجرين نسل دومي كه در كشور فاشيستي ايران متولد شده بود شنيدم كه مي گفت : حتي حاضر نيست جنازه اش در كشوري همچون افغانستان دفن شود..و هزاران سخنان ياوه وبيهوده را نثار مادر خود وطن نمود.

البته بايد اين نكته را نيز خاطر نشان نمود كه علت اصلي اينكه مهاجرين نسل دوم وسوم ما از فرهنگ وعنعنات وكلتور افغاني گريزان و فراري اند تنها تنها بي اطلاعي وجهل آنها نسبت به تاريخ درخشان افغانستان عزيز ماست. كشوري كه از زمان يما تا چند دهه پيش و همزمان با روي كار آمدن حكومت مجاهدين هميشه كشوري بوده است كه از نظرسطح رشد فرهنگي در آسيا حائز مقام سوم و همواره پيش از ايران قرارداشته است. شهرهاي افغانستان حتي تا دوره نجيب ميزبان دانشجوياني بوده است كه ازسايركشورهاي آسيايي براي ادامه تحصيل ساكن اين كشور ميشدند.و اگر امروز ما شاهد كشوري نسبتاً عقب مانده از سايركشورهاي همسايه شده ايم .يگانه دليل آن دخالتها وجنگ افروزي هاي كشورهاي همسايه بوده است كه با تمويل وساپورت مالي وتجهيزاتي هميشه آتش جنگ را شعله ور نمودند.در اين ميان پاكستان وايران بيشترين سهم را در ويراني افغانستان دارند.

گفتيم جهل و ناداني جوانان ما سبب اين شده از هويت خود فراري باشند. مطمئناً نمي توان اين جوانان را ملامت نمود وواقعاً هم انان مقصر نيستند. جوانان ما قرباني سياستهاي فاشيستي ايراني شده اند. در رژيمي كه تاريخ در آن به نفع ايرانيان تحريف ميشود و همواره سعي برآن نموده اند كه كشورما را يك كشور دور از تمدن و ويرانه دانسته ومردم ما را با بربرها قياس مي نمايند چه انتظاري مي توان داشت.رژيمي كه دانشمندان بزرگ سرزمين ما را با تذكره (شناسنامه) ايراني معرفي مي نمايند وبزرگترين دست آوردهاي تاريخي ما را به سرقت برده ومهر ايراني به آن زده اند . هرگز نمي تواند دلسوز جوانان ما باشد. چندسالي كه در ايران بودم شاهد انواع تبليغات منفي اين رژيم در رسانه ها و مكاتب آنها بوده ام. هنگامي كه از افغانستان تنها وتنها ويرانه هاي آنها از تلويزيونها به نمايش گذاشته ميشدوبا استراتژي ضد امريكايي خويش و ارائه آمارهاي دروغين از تلفات ملكي تنها هدف ضد امريكايي خود را پيش برده و آنان را متجاوز مي خواندند حال آنكه بركساني كه در داخل افغانستان زندگي ميكنندروشن و واضع است كه متجاوز كيست؟ و چه كساني قصد دخالت در امور اين كشور را دارند؟

همين عاشوراي امسال بود كه ما شاهد برگزاري مشترك مراسم عزاداري اباعبدالله الحسين توسط شيعيان نظامي امريكا و نيزاردوي ملي افغانستان بوده ايم كه درصورت امكان به زودي عكس هايي از اين مراسم ونيز سخنراني اين امريكاييان را در دسترس شما قرار خواهيم داد.

مقصر دومي كه دخيل در جهل اين جوانان هستند خود ما افغانها و در راس سفارت كبري افغانستان و نيز قنسولگري ها اين كشور درخاك رژيم ايران است .كه متاسفانه هيچ گونه سعي وتلاشي مبني برمعرفي وشناساندن تاريخ درخشان افغانستان و نيز دانشمندان و مردان بزرگ اين خطه را به جوانان نسل نو ما روي دست نگرفته و حتي يك پلان در اين زمينه را به انجام نرسانده اند . حال آنكه حتي اگر در سال يك گردهمايي افغانستان شناسي را در اين خاك دايل نمايند ويا از فرهنگيان و قهرمانان اين خاك دعوت به عمل آورند. مي توان شاهددست آوردهاي خوبي در زمينه پيوند دادن هرچه بيشتر اين جوانان با وطن خود بود. هرچند اين كار مستلزم صرف هزينه وزمان است . در درجه بعدي پدران و مادران خفاميل بايد سعي برآن كنند تا درمحيط فاميل خود عنعنات و مخصوصاً لسان افغاني را احترام نهاده و خود را مقيد به انجام آن بدانند تا انگيزه اي و جرقه اي ايجاد شود در ذهن اين جوانان تا بتوانند حقيقت كشور خود را بيابند. وفريب سياست و مبارزه فرهنگي ضد افغاني رژيم استبدادي ايراني را نخوردند و خود را مانند بسياري ديگر از فرهنگيان خود فروخته ما كه قلم خود را به ستايش ومدح دروغين ايران فرسوده تا از لقمه ناني كه از خواري و خفت منشا ميگيرد را كمايي نمايند و زندگي با ذلت را پذيرفته اند ،اسير دست رژيم ددمنش ننمايند. حال انكه اكثر اين اشخاص كساني هستند كه در مجلس اباعبدالله همواره شعار هيهات من الذله را سر مي دهند. (نفرين براين خود فروختگان)

بار ديگر يادي از يك قهرمان

واقعه اي كه محرم امسال را زيبا نموده بود وباعث شد كه توجه عمومي سيل وسيعي از مردم متوجه تاريخ افغانستان و يكي از اسطوره هاي معاصر افغانستان شود مقارن شدن اين ايام با ايام شهادت عبدالخالق جوان هجده ساله اي بود كه با بزرگترين ديكتاتور زمان يك تنه به مبارزه پرداخت و نهايتاً اين غول بزرگ ونيرومند را از پاي درآورد. كه نظير اين عمل در جهان سابقه انگشت شماري دارد. عبدالخالق واقعاً مظلوم بود . اگر عبدالله هفتاد ودو تن يار پيش مرگ حضرت شده اند . عبدالخالق تنها يك نفر بود كه دست به قيام زد و پيش مرگ وسپاهي نداشت. امام تمام خانواده خود را از دست نداد . ولي عبدالخالق تمام خانواده خويش را قرباني نمود و در اين ميان خواهر سه ساله وي نيز شامل اين قربانيان بود. بدن عبدالخالق نيز مثله مثله گشت همچون بدن سرورش اباد عبدالله الحسين و اين يعني عشق به وطن...عشقي كه حماسه ساز آن جواني است هجده ساله ولي حال اين جوان كجا و جوانان مدپرست ودوراز كلتورافغاني ما در مهاجرت كجا ....

از اين طريق از تمام فرهنگيان وقلم به دستان خود خالصانه خواهش مينمايم تا دست به جهادي بزرگ زده و نسل نو ما را از بحران از خود بيگانگي و هويت گريزي نجات دهند تا باشد باز افغانستان ما نگين اسيا شود . هرچند اين امري است قطعي وشدني ما همه ايمان داريم به اين مطلب....