در دایکندی جشن گل بادام برگزار شد، در ننگرهار کشت خشخاش به بیش از 600 هکتار رسید
کشاورزانی که گویی در عمر خود یکبار حمام نرفته اند و در نگاه نخست به فقیرترین انسان های روی زمین می مانند، مسیر کابل به دوبی را اشغال کرده و پول باد آورده ی خشخاش، تریاک و هرویین به کشور صادر سکس و تجارت امارات متحده ی عربی منتقل می شود.
زمان خواندن: (تعداد واژه ها: )
کابل پرس?: گاهی پرسش هایی بسیار ساده بی پاسخ می مانند. جامعه ی جهانی و دولت مافیایی قبیله ای افغانستان در این چند سال، تقسیم نابرابر کمک ها و ثروت ملی را چنین توجیه می کنند که به مناطق نا امن و مناطقی که کشت خشخاش بصورت گسترده صورت می گیرد، باید بیشتر کمک کرد تا این مناطق امن شود و کشت خشخاش متوقف گردد. هر از چند گاهی در خبرها منتشر می شود که این پروژه و آن پروژه در مناطق ناامن راه اندازی شد. آن کشور و اين کشور برای توقف کشت خشخاش اين مقدار و آن مقدار کمک کرد. از سویی باز در خبرها و گزارش ها می خوانیم که والیانی چون گل آغا شیرزی از راه قاچاق مواد مخدر و دزدی از عواید گمرگی هفته ای حدود یک میلیون دالر آمریکایی درآمد دارند و همین والی از ولایتی به ولایتی بهتر و مساعد تر برای کشت خشخاش و دزدی از عواید گمرکی منتقل می شود.
انبوه توجهات و کمک های دولتی و بین المللی گویی مانع از کشت خشخاش نمی شود و هم دست های بین المللی پشت پرده چون حکومت انگلستان تمایلی به آن ندارد، هم قاچاقچیان سرشناس افغان همچون احمد ولی کرزی، گل آغا شیرزی، عزت الله واصفی، نورزی، اسدالله وفا، اسدالله خالد و...و هم کشاورزانی که طعم دالر را چشیده اند. همین امروز والی ننگرهار گل آغا شیرزی برای اینکه ژست مبارزه علیه مواد مخدر بگیرد، خود اعتراف کرد که حدود 600 هکتار زمین در ننگرهار خشخاش کشت شده است. در ولایتی مانند هلمند که زیر نظر مستقیم انگلیسی ها اداره می شود انگلیسی ها و طالبان و عوامل دولتی آنان در آرامش کامل، تجارت گسترده ی مواد مخدر راه انداخته اند. قندهار زیر سیطره ی پادشاه هرويين احمد ولی کرزی و شرکاست. شبکه های کوچک تولید و جمع آوری هرويين و تریاک، کنار هم به شبکه های بزرگ تر تبدیل می شوند و رونق تجارت مواد مخدر را بهتر از گذشته تضمین می کنند. درصد بالایی از جابجایی های مالی گویی در بازارهای اروپایی صورت می گیرد. درصد قابل توجهی از جابجایی های مالی از صرافی های بزرگ افغانستان را نیز تجارت مواد مخدر تشکیل می دهد. کشاورزانی که گویی در عمر خود یکبار حمام نرفته اند و در نگاه نخست به فقیرترین انسان های روی زمین می مانند، مسیر کابل به دوبی را اشغال کرده و پول باد آورده ی خشخاش، تریاک و هرویین به کشور صادر سکس و تجارت امارات متحده ی عربی منتقل می شود. تاجران مرگ و هرويين افغان در این چند سال ورزیده تر شده و دالر را نه تنها در امارات بلکه در بازارهای باز و آزاد بین المللی مانند بازار حاشیه آمستردام هلند نیز به گردش در می آورند.
حال نگاهی مقایسه ای به دایکندی داشته باشیم. جایی که بودجه ی بخش کشاورزی آن از سه هزار دالر آمریکایی در سال تجاوز نمی کند و این سه هزار دالر هم در حقیقت معاش چند کارمند است. چند کارمندی که هر چند ماه یکبار به زور معاش خود را دریافت می کنند. در دایکندی جایی برای کشت خشخاش نیست. مردم آنجا بصورت محدود کشاورزی دارند، گندم، جو و جواری و بادام . در فصل بهار درختان بادام شکوفه می دهند و دایکندی و بخش هایی از دایکندی به سرزمین گل بادام تبدیل می شود. بادام دایکندی از مرغوب ترین بادام هاست. با این وجود، بادام تولیدی مردم دایکندی هم نمی تواند راه خود را به بازارهایی باز کند که برای کشاورزان سودی داشته باشد. درآمد میانگین کشاورزان از بادامی که مجبورند در بازارهای کابل و غزنی به فروش برساند، سالانه کمتر از 500 دالر آمریکایی ست. باز هم اما علی رغم فقر مالی، مردم دایکندی به کشت و تجارت تریاک روی نمی آورند. آنان علی رغم تبعیض آشکار حکومت مرکزی، در حالی که سقفی برای مکتب خود ندارند، ترجیح می دهند، درس بخوانند، آگاه شوند و مسیر دیگری از زندگی را بپیمایند. در رقابت های ورود به دانشگاه های افغانستان در سال 1389 این داینش آموزان دایکندی بودند که رکورد دار شدند و همه یکجا در نهادهای مختلف آموزشی راه پیدا کردند. ورود آنان به نهادهای آموزش عالی نه به لطف دولت مافیایی که فقط به دلیل تلاش خود دانش آموزش بوده است.
جشن گل بادام در دایکندی
براستی چه چیزهایی وجود دارد که در جایی علی رغم سرازیر شدن امکانات، علی رغم جابجا شدن میلیارد ها دالر در سال، باز هم خشونت، واپس گرایی و مواد مخدر گسترش پیدا می کند و در جایی دیگر، علی رغم تبعیض آشکار، علی رغم نبود کمترین امکانات، جشن گل بادام برگزار می شود؟
